Читать «Прынцэса з тусоўкі» онлайн - страница 8

Калі Антаніна Фёдараўна даведалася, што пераходзіць у спецыялізаваны матэматычны клас — так і назвалі яго сёмы «С», па першай літары слова «спецыялізаваны» — Вераніка Рагозіна, то не на жарт захвалявалася. Разам з ёю пакідалі сёмы «Е» яшчэ восем вучняў, у тым ліку і Вадзім Цэхановіч. Клас губляў ці не самых лепшых вучняў. Гэтая «дзевятка» вучылася амаль без троек. А Вераніка — круглая выдатніца.

На перапынку Антаніна Фёдараўна вырашыла пагутарыць з Рагозінай. Зайшлі ў асобны пакой, зачыніліся. Селі па абодва бакі стала.

— Скажы, калі ласка, Вераніка, ты ўсё абдумала, узважыла? Пераходзіш у сёмы «С»?

— Так, Антаніна Фёдараўна...

— I мама падтрымала?

— Мама, канешне, не хацела, каб я развіталася са сваёй марай... Вы ж ведаеце, я з першага класа займалася ў дзіцячай драмстудыі на тэлебачанні.

— Мала сказаць, ведаю... Я сачыла за табой, за кожным тваім крокам. I знаю маміну думку пра тваё захапленне. Яна верыла, што з цябе можа атрымацца актрыса... Таму і спытала пра маму...

— Я марыла паступіць у тэатральны інстытут, дый цяпер не пакідаю пра гэта думаць, але...

— Чаму ты так раптоўна вырашыла ісці ў «матэматыкі»? Што за прычына? Мне, як матэматыку, вядома, прыемна тваё рашэнне... — Антаніна Фёдараўна памаўчала. Потым дадала: — Ты сказала «але»... Што хаваецца за ім? Прызнайся! Магчыма, ад гэтага «але» залежыць твой далейшы лес?

Класная і вучаніца глядзелі адна адной у вочы. I Вераніка не вытрымала:

— Ёсць у мяне, Антаніна Фёдараўна, тайна. Нікому яе не адкрыла б — я нават маме яе не паведала, хоць яна, відаць, і здагадваецца, — а вам прызнаюся: прычына — Вадзім. Я баюся яго страціць, баюся адысці ад яго на крок...

...Вадзім Цэхановіч, вясёлы, дасціпны на слова, і на уроках, і на перапынках быў у цэнтры ўвагі. На уроках ён мог спакойна ўстаць і заявіць настаўнікам: няправільна сказалі тое і тое, напрыклад, растлумачылі параграф па гісторыі, даказалі тэарэму ці абгрунтавалі закон... I хоць настаўнік быў упэўнены ў правільнасці сваіх слоў, усё ж сумненне закрадвалася. Правяраў яшчэ раз сябе, пісаў на дошцы, павярнуўшыся спінай да класа, а Вадзім тымчасова пацяшаў вучняў, якія пачыналі паціху хіхікаць. На перапынку любіў пажартаваць над сваімі аднакласнікамі.

— Апошняга ўрока не будзе! — стрымгалоў улятаў у клас Вадзім, папярэдне зайшоўшы ў настаўніцкую. Туды ён заходзіў часта, без дай прычыны — проста павітацца з настаўнікамі, за што тыя называлі яго «візіцёрам». Нярэдка хто-небудзь з настаўнікаў, прыйшоўшы на ўрок у клас, гаварыў: «Добры дзень усім, акрамя Цэхановіча, ён ужо паспеў павітацца...»

— Ур-а-а! Фізікі не будзе!.. — крычалі пасля Вадзімавай абвесткі задаволеныя хлапчукі і дзяўчынкі, асабліва двоечнікі і троечнікі.