Читать «Прынцэса з тусоўкі» онлайн - страница 141

— Гэта ты са свайго ці чужога вопыту? — кінуў Каці Антон Тарасевіч.

— А хоць бы і са свайго... — Каця станавілася ў позу, злосна глянула на Тарасевіча.

— Ух, ты, а мы і не ведалі, што ў нашым класе расла яшчэ адна Таня, — у сваім стылі прамовіў Сяргей Гарноська.

— Але я не дайду да таго, як — Таня... Не дачакаецеся... Трэба быць больш разумнай...

Скакун раптам рушыла наперад, нагнулася, узяла з магілы дзве кветкі і на хаду вымавіла:

— Я так зразумела, што да Тані вы не збіраецеся ісці... Пайду я... Вы ж тут усе зацыкленыя праведнікі. А я - не... Выбачайце за кветкі... Тані яны таксама не пашкодзяць...

Скакун пакрочыла, а ўсе астатнія застылі ў нямой паставе. Толькі праз нейкую хвіліну Антаніна Фёдараўна, як у летаргічным сне, з болем выціснула з сябе:

— Ну, вось яшчэ адзін удар... Прымай, былая класная... Некаторы час усе яшчэ стаялі ў той жа здранцвелай позе, пакуль Гарноська не падаў голас.

— Вадзім, — Сяргей, адышоўшы душой (з яго характарам яму было лягчэй), звярнуўся да Цэхановіча, — сёння ж Узвіжанне... Памятаеш, ты мне чытаў: Узвіжанне — свята, калі ўздымаўся крыж над вернікамі... А яшчэ я недзе чуў, што ў гэты дзень адусюль выпаўзаюць змеі, рыхтуючыся да зімовай спячкі. — Памаўчаў, потым дадаў: — Вялікі сэнс закладзены ў сённяшнім дні...

Вадзім толькі кіўнуў галавой. Ён моўчкі глядзеў то на свой вянок, то на фотаздымак Веранікі на помніку. Яму ўяўлялася, бачылася Асоль з тэлеспектакля «Пунсовыя ветразі», якая на беразе мора чакае... чакае капітана Грэя...