Читать «Прынцэса з тусоўкі» онлайн - страница 140

— Не паспелі захапіць у горадзе... — стаў апраўдвацца Гарноська.

Усе разам вырашылі ісці адразу да Веранікі Рагозінай. А як быць з Касмылёвай? Пакуль ніхто не падаваў ніякай думкі...

Прайшлі галоўнай алеяй, звярнулі налева, у бок трэцяга сектара, дзе была магіла Веранікі.

Неўзабаве яны падыходзілі да гранітнага помніка Вераніцы, які яшчэ здалёк убачыў Вадзім. Яго ж заўважыла і Антаніна Фёдараўна: была тут некалькі разоў.

Абышоўшы помнік, кінуўшы першыя нясмелыя позіркі на надпіс і фотаздымак, усе нахіліліся над магілай, кладучы жывыя кветкі. Хутка разагнуліся, крышку адышоўшы, пасталі насупраць помніка.

У гэты час Вадзім падышоў да помніка і прыставіў да яго свой вянок, які на фоне жывых кветак не пацьмянеў, а, наадварот, яшчэ больш заіскрыўся, заззяў. Ледзь чутна, гледзячы на фотаздымак, Цэхановіч прамовіў (на вянку ён нічога не напісаў):

— Даруй, Вераніка, за ўсё...

Але гэтыя яго словы пачула Антаніна Фёдараўна:

— Вадзім, думаю, што нам усім трэба гэта сказаць... Мы ўсе тут у нечым вінаваты...

На хвілю павісла цішыня. Андрэй Бабок азірнуўся па баках: ці няма побач чужых людзей. Не, іх тут блізка не было.

Нечакана цішыню парушыла Кацька Скакун:

— А чаму мы ўсе? А я, можа, не...

— Ты таксама, Каця, таксама... — зноў паўтарыла сваё Антаніна Фёдараўна.

— Ну, чаму? — не здавалася Скакун. — Я што, дапамагала Касмылёвай распрацоўваць задуму, як звесці са свету Вераніку?

— Каця, ты не тое гаворыш, — умяшаўся ў размову Антон Тарасевіч. Ён, павучыўшыся на матфаку універсігэта, пасур'ёзнеў і разважаў аналітычна. — Так, так, мы вінаваты ўсе, былыя аднакласнікі Веранікі. Мы былі клас, калектыў. А калектыў як адно цэлае пацярпеў фіяска...

— I кожны з нас бачыў, бачыў, што клас-карабель ідзе на дно, Каця. I чакалі той часіны, калі ён, як той «Тытанік», заляжа ў іл. Адно чаго была варта мая сутычка з Касмылёвай на дыскатэцы ў класе, калі яна мне пусціла кроў з носа?.. Помніш? — падтрымала Антона Ларыса Буйнова — студэнтка інстытута замежных моў.

— Сябры, не трэба дыскусій... Не тое месца... — прамовіў ціхмяны Андрэй Бабок, які з болем углядаўся ў фотаздымак Веранікі.

— Ды і я думаю так... — выказаўся Сяргей Гарноська.

— Сапраўды, дыскусій тут не трэба... А вось у душы сваей, калі мы людзі, несці нам крыж вінаватасці да канца... I як бы мы сябе не суцяшалі, як бы не спрабавалі маніць сабе — гэта нам не ўдасца... — Антаніна Фёдараўна, здавалася, паставіла кропку дыскусіі, якая пачынала разгарацца.

Але Каця Скакун зноў пачала даказваць свае:

— У такім разе Вераніка і Таня — квіты. Апошняя таксама тут, ляжыць побач... — паказала рукой у бок чацвёртага сектара. — Дык чаму яшчэ і я павінна несці крыж? Што, мне мала сваіх праблем і балячак? Для мяне адзін магазін — Вавілон... За дзень накруцішся так, што ледзь дамоў ідзеш... А наконт «любоўнага трохкутніка», — яна няўлоўна глянула на Вадзіма, — скажу вам: зараз існуюць і «чатырох-пяцікутнікі»... Калі чатыры ці пяць дзяўчат змагаюцца за аднаго хлопца...