Читать «Азірніся ў каханні» онлайн - страница 74

Потым Гера наліў пароўну, пасля яшчэ. Прасцянкоў паглядзеў на гадзіннік, абдумваў сваё.

— Сястра яна мне. Ні разу ні з кім не была Але дзеўка спелая. Акурат. І сама хоча, аж пішчыць.

— Гэта я вызначыў. Таму і даю столькі.

— Толькі раніцай будзе часу не шмат. У дзесяць з Масквы прыязджаюць бацькі — па каўбасу ў сталіцу падаліся. І каб там — без гэтага-таго... ну...

— Ведаю. Не хвалюйся. Будзе ўсё ў акураце, прыстойна.

— Пашпарт у цябе хоць ёсць? Мо ты які рэцыдывіст ці шпіён, — Мішка ўсміхнуўся, выказваючы свой давер.

— На паглядзі, калі не верыш. Цёмнымі справамі я не займаюся. Грошы дурныя маю, на радаснае патраціць хачу. Л што ёй — адна ноч і багатай нявестай будзе.

— Ладна, я так... Добра. Пераканаўся. Парадак.

Ён вёў яго глухімі вуліцамі. Прыйшлі да ракі. І тут

Мішка выхапіў нож, спакойна ўсадзіў у Геру. Той і не войкнуў. Забраў у яго кашалёк, самога кінуў у раку.

Следам выкінуў і нож...

Потым, калі выступалі сведкі і сказаў сваё слова адвакат — невысокі чалавек з кароценькімі вусікамі, вочы хаваліся за сінімі «мяшкамі» і густымі бровамі, — слова ўзяў і пракурор.

Суддзя, мажная жанчына, спытала ў падсуднага:

— Што кіравала вамі, грамадзянін Прасцянкоў, калі вы забівалі чалавека?

— Я хацеў абараніць гонар дзяўчыны, якую ён хацеў купіць.

— Але ж вы забралі самі тыя грошы, якія былі ў нябожчыка. На тых грашах кроў чалавека.

— Грамадзянін суддзя, я столькі бачыў крыві ў Афганістане, што гэтая кроў — як кропля з камара...

Бронік скрыгатнуў зубамі, сціснуў калена Дзімы — аж затрашчалі пальцы. Не вытрымаў, падняўся і, нічога не кажучы сябру, падаўся да выхаду. Не бачыў, як следам за ім падняўся і Каралькоў.

Калі адыходзілі да дзвярэй, пачулі роспачны голас Мішкі:

— Бронік, ты прабач мне, што так атрымалася... Як бачыш, я не толькі ўмею абараняць жыццё, а і забіраць яго. І ты, Дзіма, прабач...

Усе міжволі павярнуліся да тых, каму гаварыў падсудны.

Глядзелі і на забойцу, але ў позірку людзей не было ні шкадавання, ні жалю.

Яны прычынілі за сабою дзверы, спусціліся на першы паверх, выбеглі на ганак. Калі ж выйшлі ў сквер — насупраць вышкі тэлебачання, уздыхнулі на поўныя грудзі. Чамусьці не глядзелі адзін аднаму ў вочы. Як быццам кожны з іх баяўся папракнуць самога сябе, што не ўбярог сябра ад злачынства...

Цэлы дзень быў у іх гнятлівы настрой.

Гаварылі мала, найбольш адмоўчваліся. Абыходзілі тое, што запала з раніцы ў душу. Пілі піва, жавалі рыбу, і кожны з іх быў унураны ў сябе.

— Раней мяне дэмбільнуўся Коля Шуманька. Не ведаеш, дзе ён і што робіць?

— Ведаю. Можам вечарам пабачыцца. Ды і развеемся заадно.

— «Развеемся» — гэта як? — з насцярожынкай папытаўся Вербаў. Дапіў піва, паставіў справа ад сябе куфель з пенай. — У рэстаран пойдзем?

— Не, — усміхнуўся Каралькоў, — там, у Міколы, цікавей, чым у любым кабаку. І весялей.

Схадзілі ў «кіношку». Ледзьве да канца даседзелі. Рэжысёр стужкі ніяк не мог разабрацца ў спрэчцы паміж бацькамі і сынам. Бацька быў вялікі дэмагог, а сын занадта сучасны. Адзін аднаго не разумелі, і гледачы не маглі ўцяміць, што хацелі паказаць стваральнікі кіно.