Сняжынкі, як цікаўныя дзяўчаты,У карагодзе кружацца над хатай.Убачылі хлапчыну за фіранкайI просяць выйспі, пастаяць на ганку.А выйшаў — ўсе паселі за сумёты.Адна над хлопцам кружыцца самотна.Да вуснаў дакранулася нясмелаI знікла, бы ад сораму згарэла.
* * *
Першы снег, першы снег!Хто тут самы лоўкі і дужы?Распускаюцца белыя ружыАд сняжкоў на кожнай спіне.Як баяры, стаяць дамы,Берагуць каўняры свае новыя,I здаецца мне, па-вясновамуПахне снег...Чорнай кропкаю на страсеВерабей заскакаў у танцы.Мне дзяцінства тугія сняжкі нясе,Называе чамусьці настаўніцай.
ВІЛЬНЮСУ
О Вільнюс — рыцар на кані!Рукой схапіўся за аблокі.Набатам б'юцца ў цішыніНа вуліцах вузенькіх крокі.Гасцей тут столькі — колькі моў!Хто тут не жыў, хто тут не марыў!Тут беларус — прапрадзед мойКалісьці ўпершыню друкарыў.І тут жыла — маёй крыві —Сястра вясковых нашых матак.Ты прагна кліч яе лавіўI кідаў кіпы пракламацый.Зноў еду да тваіх людзей,Да старажытных вуліц вузкіх.Дзень добры, Вільнюс!«Laba dzjnas!»Ты ж у адказ — па-беларуску...
* * *
У полі канюшына пахне соладка,Здаецца, час спыніў свой вечны бег.Зямля ў расе халодная, як золак,I чыстая, як кропля на вярбе.Чырвоны маладзік над гарызонтамЗ-за цёмных соснаў спакваля ўстае,I шчодра сыпле, сыпле жнівень зоркіНа плечы адзінокія мае.
* * *
Як ты колешся, слова «сіротка!»,З рук вывальваецца пірог.Нібы камень з чужых варотаў,Мне ляціць яно за парог.Матчын голас уладны пачуўшы,Дзеці з шумам бягуць дамоў,I, ў халодную прызбу уткнуўшыся,Горка, горка раву я зноў.
* * *
Мужчыны ніколі не плачуць.Стане нясцерпна — ноччуКрыўды свае і няўдачыЎ далоні кладуць жаночыя.А калі засынаюць дужыміНа кволым плячы,Схіліся над тварам мужавым,Бязгучна замовы шапчы.Жаночую ласку і шчырасцьНе вычарпаць да дна.Ніколі не плачуць мужчыны,Шукаюць прытулку у нас...
ВОЗЕРА
Вецер з абрыва нырнуў за чаромхай,I, ап'янелы, паволі знямог.Ціха плешча бяскрайняе, роўнаеБелае возера каля ног.Сонцам духмяным наскрозь прагрэтыБераг здаецца краем зямлі.Рэха, з далечы сонечнай гэтайМяне яго голасам гучна пакліч.Буду ад клічу таго я шчаслівая,На сцежцы заросшай прымну траву,Кінуся ў возера гэта імкліва яI ўдалячынь паплыву...
