Ні словам не адгукнулася ты,Маўчала — да нематы —Трывала.Усе мае да цябе лістыТыСмутку майму дыктавала!
* * *
Iмклівы час такі,Што следу не відно.Ці мне пісаць з рукі,Ці след забыць даўноКрыўдлівыя радкіПра цёмнае акно?Дзён светлых камянькі,Напэўна, злецяць дноЗабытлівай ракі.Ды ўспомні заадноТады мае радкі —І не тушы акно!..
* * *
Мы лехі смутку полем,Расады ўцехі мала.Была крыўдлівым болемБалючай крыўдай стала.Мы гналі цень аварыйНад змоўкласцю абвалу.Была абложнай хмарай —Хмурынкай жалю стала.Грамаадвод закляты,Лаўлю грымоты стала.Была,Ды не сплыла ты,Ты стала —Не растала...
* * *
Як цемру выкрасці ў начы,Пазычыць радасці журбе?Як мне сябе перамагчы,Перамагчы цябе — ў сабе?Ці так да скону й валачыМне ланцугі тугі ў жальбе?Як мне цябе перамагчы,Перамагчы сябе — ў табе?Крычы хоць крыччу, хоць маўчы,Ласкавы парастак скрабе,І ныюць рэўнасці карчы.І рунь, і ляда ў варажбе.
* * *
Я стаў без цябе не магчыНі здалеку, ані побач.Воўк шалу майго ўначыІ ўпоўдзень ідзе на здобыч.І позірку мала мне,І дотыку стала мала.Ты, рэўнасць мая,Па вяснеЯловых дроў наламала.А думаў жа — ўсё міне,Зноў буду нічый ці чыйсьці.Ды такТы ўвайшла ў мяне,Што мне ўжо з цябе не выйсці!
* * *
Яно нада мнойУзышло ў лістападзе,Сузор'е трывогі,Сузор'е Рысі.Прыхмарана днелаУ насмешным паглядзеІ ў кожнай тваёйПрытаілася рысе.Зямля чарнела,Зямля бялела.Мне зорны светНа зямлі адкрыўся.Кастры жаўталісцяДатлелі ўлюцела.Малю: паўтарыся,Сузор'е Рысі!..
* * *
Цяпер казаць мне «Вы»Табе?Закасваць рукавыСяўбе,Што чорны смутак сее,Калі былі на «ты»Раты,Засмяглыя ад нематы,І рукі без надзеіАбараняліся?КрутыБыў пал на «ты»,І веіБылі на «ты»Ад дабратыЗлагоджанай завеі.Граматыкі віна,Мана?Вы —Множны лік,А ты — адна.Не разумею...
* * *
Снегапад напаў на сад.Віднее на дварэ.Хто сівізну маю назадЗ вясною забярэ?Святлею, як зімовы сад.Вясновым быць не мне.Іду, ўзімелы, наўпападПa белай цаліне.А сад не ўзварухне галін,Я сум не ўзварушу.Хоць ласкай апячы ўспамін,Як некалі душу!Сняжок засведчыць,Малады,Што светла ўсё было.Не май бяды —Мае слядыЗавеяй замяло...
