Читать «Сцежка дадому» онлайн - страница 7

* * * Можа, і ў мяне над галавой Ходзіць зорка ўласная, якая Узышла ў дзень нараджэння мой I ў дзень смерці ўпадзе небакраем? Забабон звычайны? Прызнаю. Ды не зачыняйце ў мару дзверы: Я у тую зорку, у сваю, Як-ніяк, хацеў бы ўсё-ткі верыць! Мы — не безымянная трава, Не шурупы ў нечай калясніцы. Кожны з нас — хай кружыць галава! Вымпел свой нясе праз бліскавіцы. Людзі, верце: ёсць у нас свае Зоркі зіхатлівыя ў сусвеце! Хай іх бачыць доля не дае, Ды яны нам свецяць, свецяць, свецяць! Чыркнула па чорнаму агнём, I няма ўжо знічкі — мы галовы Над труною друга ціха гнём: Адляцеў у вырай вечаровы... Кажуць, у вайну быў зарапад! У траву, у белыя азёры О як густа сыпаў зораў град! Як яны гарэлі ў небе, зоры! Хлопцы, што краіну бераглі, Не прыйшлі дамоў з дарог няблізкіх. У палях расквечаных ляглі — Юныя навек — пад абеліскі. Не, яны й дасюль для нас — не тло, Не бясследны попел з поля бою. Покуль мы жывыя, іх святло Носім, непагаснае, з сабою. * * * Янку Сіпакову Ці ж ведаў хлапчук, на якую раду Тату з мамай пагналі ад ганка прыклады? Толькі гэтак калола нязвыклае слова — гестапа! ...Двое добрых людзей да нелюдзяў трапілі ў лапы. О, як іх дапытвалі ўмела — з падмогай навукі! Жалезам хітрым выкручвалі іх сялянскія рукі. Рукі, што ведалі толькі тронку плуга ды граблі. Што над пасцелькай дзіцячай снавалі, як гралі!.. I вось да сцяны іх паставілі — крычы не крычы пад вачэй гэтых лёдам... I ўпалі яны — бывайце, няспраўджаныя надзеі! У тым лёху, Глухім, голым... Ды ў свеце застаўся іх голас. * * * Не, не кажыце мне — вайна Не пахавана ў сорак пятым, Усё яшчэ курыць яна У свеце, як струна, напятым. Ад галасоў эфір гудзе, Ляцяць газеты ў свет гайнёю. Не на жыццё, на смерць ідзе Вайна між праўдай і маною. Памалу топіць лёд вясна, Ды шчэ далёка да парадаў. О як жа часта шчэ мана Усё-ткі верх бярэ над праўдай! Дык ці ж сядзець байцу ўбаку Ад бітваў ярасных стагоддзя? На фронце мы з табой, пакуль Пад сінім небам крыўда ходзіць! * * * Трасе, трасе планету праз гады, I ходзім мы па ёй, як па плытах. Трывожна ў сэрцы: можа, сапраўды Трымаецца зямля на трох кітах? Кіты, кіты, я знаю, цяжка вам: Ад складаў бомб трашчыць наш шар зямны. О як бы памагчы мне тым кітам, Кіты — хаця б не падвялі яны!