Читать «Прыгоды памаўзлівай Рыскі» онлайн - страница 5

Барсік хоць і трымаў вуха востра, але ад гэткай агрэсіўнасці не схаваешся нават пад ложкам.

Надзейчын тата некалькі разоў сварыўся на Рыску за такую яе непрыязнасць. Але ёй у той час было хоць кол на галаве чашы. Рыска яшчэ больш злавалася і ўсяляк дакучала Барсіку.

Аднойчы яна так напалохала яго, што ён куляй заляцеў на стол, стукнуўся там у круглы акварыум і разам з ім грымнуўся на падлогу. Рыбкі рассыпаліся па паркеце, а кавалкі шкла парэзалі Барсіку пярэднюю лапку.

Рыска спалохалася і разгубілася. Добра, што ў пакоі аказаўся Сяргей. Ён хуценька змазаў ранку ёдам, перавязаў марляй.

Калі дамоў вярнуўся Надзейчын тата, ён сказаў, што Барсіка трэба адвезці да доктара.

Разам паехалі Сяргей і Надзейка. Узялі з сабой і Рыску.

У лякарні нават сцены і падлога моцна пахлі вадяр’янкай і рознымі лякарствамі.

Нейкі дзядзька ў дзіўным блакітным халаце ўважліва агледзеў Барсіка, пахваліў Сяргея за своечасовую першую дапамогу. Пасля ён узяў доўгую шкляную цэўку з вострай іголкай на канцы і ўкалоў ёй у лапку Барсіка.

Ад нечаканасці і болю Барсік моцна і жаласліва замяўкаў, на ягоным носіку ажно кропелькі поту выступілі.

Рыска падумала: “Няўжо гэты доктар нічога не петрыць?”

Ёй стала так шкада Барсіка, што яна вырвалася з Надзейчыных рук, кінулася на дзядзьку ў блакітным халаце, учапілася сваімі кіпцікамі ў жоўтыя пальчаткі з непрыемным пахам гумы і парвала іх.

Надзейчын тата ўзяў Рыску на рукі, спачатку пагладзіў яе, каб супакоіць, а пасля паківаў пальцам:

Ты што гэта вытвараеш? Няможна так. Злосць да дабра не даводзіць…

Нічога, нічога, супакоіў доктар. – Гэта яна свайго браціка бараніла. Але не бойся, звярнуўся ён да Рыскі. – Ад укола яму блага не будзе. Наадварот, коцік нічым не захварэе і хутчэй паправіцца.

І праўда – неўзабаве ранка загаілася, Барсік пачаў свабодна гуляць па пакоі, нават на вуліцу выходзіў.

А Рыска ніколі больш не шкодзіла Барсіку. Калі на вуліцы хто-небудзь хацеў пакрыўдзіць яго, Рыска натапырвала вусы, грозна вуркатала і злосна пазірала на крыўдзіцеля, гатовая кінуцца на яго.

Бач ты, якая абаронца, казаў крыўдзіцель і адступаўся ад Барсіка.

РЫСКА-МОДНІЦА

Свавольствы памаўзлівай Рыскі не мелі супынку. Часам яна выдумляла гэткія забавы, выкідвала такія каленцы, што ў дарослых ад смеху ажно жываты балелі, а Барсік спалохана хаваўся пад ложак…

Аднойчы Надзейка пайшла ў садзік і забылася зачыніць вечка піяніна. А Рысцы толькі тое і трэба, бо ў яе ўжо даўно свярбелі кіпцікі, а душа прасіла песень.

Рыска падвысіла круглае чорнае крэселка і пачала асцярожна націскаць то на белыя, то на чорныя клавішы.

Слабыя і бязладныя гукі пачуліся ў пакоі. Тады Рыска мацней застукала па бела-чорных дошчачках, пад якімі хаваліся гэтыя дзіўныя гукі. Яна так разышлася, што неўзабаве ўвесь пакой ператварыўся ў вялізную музычную шкатулку.

Але Рысчыны лапкі былі кароткія. Тады яна ўскочыла на піяніна і давай насіцца па ім, грукаючы па клавішах усімі чатырма лапкамі. Ад моцы гукаў ажно трасліся сцены, трымцелі фіранкі на вокнах і люстры пад столлю, калаціўся і бразгаў посуд на кухні.