Читать «Прыгоды памаўзлівай Рыскі» онлайн - страница 13

Ля кустоў шыпшыны Надзейка пачула нямоглы Рысчын голас:

Мя-а-а-аў… Я не ма-а-агу-у-у вы-ы-ылезці-і-і-і… Не пуска-а-а-аюць калю-у-у-учкі… Мя-а-аў…

Дзяўчынка паклікала на падмогу тату з мамай.

Надзейчын тата хацеў выбавіць Рыску. Але ледзь ён працягнуў руку, каб рассунуць куст, як дзесяткі вострых калючак упіліся яму ў скуру. Ледзьве ён дастаў руку.

Да самага локця яна была падрапана шыпшынавымі калючкамі і моцна крывавіла.

Калі тата ўставаў, то зачапіўся кашуляй за калючую галінку, і на ёй засталіся доўгія вырваныя палосы.

Трэба неадкладна ехаць па сякеру, сказаў тата. Без яе Рыску не вызваліць. Вы заставайцеся тут, а мы з Сяргеем мігам…

Надзейка з мамай засталіся ля куста. Яны ласкава размаўлялі з Рыскай, прасілі пацярпець.

Мя-а-аў… Я ця-а-арплю-у-у-у… дрыготкім голасам адказвала Рыска. Але мне само-о-отна-а-а ту-у-ут… І страш-на…

стра-а-а-а-ашна… Мя-а-аў… Гэткія крыважэ-э-э-эрныя кве-е-е-еткі.

Гэта не кветкі вінаватыя, Рысачка, адказала Надзейка. – Гэта калючкі такія паскудныя…

Рысцы хацелася як мага хутчэй выбрацца з гэтай пасткі. Яна торгалася то ў адзін бок, то ў другі.

Але дарэмна.

Вострыя калючкі балюча ўпіваліся ў цела і не адпускалі. Яны вырывалі поўсць, раздзіралі скуру.

Рысачка, мілая, ты не кратайся, пасядзі спакойна, прасіла Надзейка. – Хутка прыедзе тата… Ён ужо едзе… Чуеш?

Неўзабаве пачуўся гул машыны.

Тата адзеў брызентавыя рукавіцы і пачаў высякаць куст, каб дастаць Рыску.

Аднак шыпшына ніяк не хацела адпускаць сваю ахвяру. Яна скалашмаціла татавы рукавіцы, не давалася сякеры.

Калі тата ўсё ж высек акропленыя крывёю калючыя галінкі і дабраўся да Рыскі, яе было не пазнаць: калючкі смяротна знявечылі ўсё цела.

Буйныя, як боб, слёзы самі сабой пакаціліся з Надзейчыных вачэй. Не маглі змаргнуць слязу і тата з мамай.

Рысачка, мілая… пачала Надзейка і ледзь не захлынулася ад пякучых горкіх слёз.

Ёй было страшна не толькі дакрануцца, але нават пазіраць на спакутаванае і знявечанае цельца любімай коткі…

Адратаваць Рыску не ўдалося. Не дапамог і лекар.

Яе пахавалі на тым самым ўзлеску грыбнога лесу…

Фотаздымак, дзе Рыска наструнена-выцягнутая стаіць на задніх лапках і цікаўна-запытальна пазірае ў аб’ектыў фотаапарата, Надзейка ўставіла ў рамку і паставіла на столік ля свайго ложка і Рысчынага спальнага дыванка…

Восенню на тых калючых кустах было шмат чырвоных прадаўгаватых ягад, падобных на кропелькі крыві.

А наступным летам кусты зацвілі не белымі, як звычайна, а чырвонымі кветкамі.

І калючак на кустах паменела. А тыя, што засталіся, былі ўжо не такімі шыпшыніста-калючымі…