Читать «Тры жыцці княгіні Рагнеды» онлайн - страница 57

- Што, што? - здзівілася Анастасся.

- Што, маці Анастасся? - павярнуўся да яе поп Сымон.

- Хрыстос біў? Няўжо біў?

- Біў Ісус, біў без літасці, гаварыў: «Бяжыце, святататнікі! Бо дом божы ператварылі ў рынак і скаціну ўвялі ў прыстанак духа святога».

- Значыць, трэба біць грэшных? - спытала Анастасся.

- Хто святыні абражае - трэба, - сказаў поп Сымон. - А грэшных нельга - хто без граху? Усе мы грэшнікі; калі хто не грашыць наяве, дык у думках грашыць, бо што злое падумаў - гэта ўжо і ёсць зло.

- Ага, значыць, трэба, - задумліва казала Анастасся, не слухаючы папа Сымона. - Значыць, хто кашчунствуе - трэба. Не шчокі падстаўляць, як ты раней, поп Сымон, а бізуном біць.

- А хто кашчунствуе? - па-лісінаму спытала Праскоўя.

- А што, няма кашчуноў?

- Не біў Ісус, - адумаўся нарэшце айцец Сымон, - а выгнаў з места свайго. А шчаку падставіць - гэта другое. Сіла на сілу - вайна. А любоў на сілу - мір.

- Змірыся, так, айцец Сымон?

- Не змірыся, а ўзвысся!

- Паўзі чарвяком і кажы: любоў вам і мір. Так?

Пачалі спрачацца і забыліся на Праскоўю і Ефрасінню. Сёстры незадаволена сядзелі каля печы. Праскоўя, калі дагарала лучына, неяк нясмела падымалася ўваткнуць новую. Сарваўшы голас, айцец Сымон змоўк. Чарніцы, стомленыя ад крыкаў, падняліся: «Мы пойдзем, айцец Сымон?» - «Схадзіце, сёстры, памаліцеся», - абыякава адказаў поп.

Застаўшыся ўдваіх, Анастасся і айцец Сымон нейкі час сядзелі моўчкі.

- Што маўчыш, поп Сымон? - усміхнулася Анастасся. - Ці язык прыкусіў у крыках?

- Думаю, чаго мы спрачаемся?

- А што думаць? Сябе аднаго слухаеш, айцец Сымон, як цецярук.

- Цецярук, цецярук, - паўтарыў Сымон. - Не таму.

- Чаму ж?

- Падабаецца грашыць спрэчкамі - вось і спрачаемся.

- Жыць хочацца - вось і спрачаемся, - сказала Анастасся. - Табе цікава жыць, поп Сымон?

- Так, добра мне, маці Анастасся.

- А мне нядобра, поп Сымон. Вось і спрачаемся.

- Калі аспрэчваеш мяне - табе лепш?

- Хіба я з табой спрачаюся, поп Сымон? Хіба ты ад сябе гаворыш? Ты яго словамі гаворыш. І яны яго словамі кажуць. Разумны ты, поп Сымон, ведаеш - хто яны, а глядзіш на мяне так, быццам не разумееш. Вы хоць і паасобку, ды аднаго чакаеце. Дык яны не сваё кажуць, але сваё робяць. А дзе тваё - не ведаю. Вось ты шкадуеш мяне, а што з твайго шкадавання - ціхай хочаш бачыць мяне, як сястру Праскоўю. Папрашу суцяшэння - суцешыш: «Бог бачыць, залічвае боль і слёзы». Папрашу дапамогі - што зробіш? Вады падасі, хлеба, печ запаліш - і ўсё.

- А што трэба табе, маці Анастасся? - пакутліва спытаў Сымон. - Ты не прасіла. Скажы - зраблю.

Анастасся хацела сказаць: «Здагадайся - і зрабі!» - і адолела сябе - нашто?

- Позна ўжо, поп Сымон, - сказала Анастасся. - А я змарылася... Не крыўдуй.

Айцец Сымон выйшаў з пачуццём віны і нейкай страты.

Вось такім, вінаватым і сумным ён застанецца тут, калі яна пойдзе, падумала Анастасся. Будзе шкадаваць яе, маліцца аб дараванні яе грахоў. «Даруй ёй грэшнай!» Аб пакаранні Дабрыні і князя Ўладзіміра маліцца і прасіць не стане. Хіба яны грэшныя? Яны за хрысціянскую веру. Ім усё даравалася. Яна ж, насупраць, не палюбіла, не змірылася, не ўзвысілася праз ціхмянасць - выходзіць, грэшная. Для яе яны - душагубы і каты. Для яго - «святло прынялі». Ён праз іх не пакутаваў, яна пакутавала. Хто не пакутаваў - не зразумее. Усё ў нас рознае.