Читать «Тры жыцці княгіні Рагнеды» онлайн - страница 40
Кастусь Тарасаў
Яна пайшла да вешчуна і ўзяла з сабой Ізяслава.
- Часам бачу я трох старых, - сказала яна вешчуну. - Яны прыходзяць перад няшчасцем, быццам вядуць яго за сабой, як павадыры...
- Гэта багіні, - разумеючы, кіўнуў стары. - Мара падманвае, Карна шкадуе, Яга заб'е.
Рагнеда задумалася. Думала яна пра тое, што ў кожнай з багіняў свая чарга, а з'явіліся яны не ўпершыню...
- Не гадай, - спыніў яе вяшчун. - Няма на табе знака смерці.
- А які на мне знак?
- Спадзеі, - адказаў стары. - Не ва ўсім ты яшчэ падманулася.
- Скажы, а які на ім знак? - Рагнеда выставіла наперад сына.
- Жыцця, - ледзь зірнуўшы, сказаў стары.
- Жыццё праходзіць па-рознаму, - запярэчыла Рагнеда. - У парубе сядзець таксама жыццё...
- І ў парубе пасядзець не зашкодзіць, - адказаў вяшчун. - Пыха рухае вамі, і няма сэнсу ў вашых жаданнях.
- А ў чым сэнс? - спытала Рагнеда.
- Выстаяць жыццё. Не сагнуцца.
- Ну, не сагнуся. А далей што?
- А далей - смерць.
Рагнеда міжволі здзівілася.
- Што, здаецца, мала? - сказаў вяшчун. - Не тая ўзнагарода?
- Так, мала, - прызналася Рагнеда.
- А ты пратрымай груз жыцця, каб спіна не зламалася, не трэснуў хрыбет.
- Што ж тады наш лёс?
- А што мы ведаем пра яго? Ад яго не схаваешся. Таму і баяцца няма чаго людзям.
- Чаму ж людзі баяцца?
- Пакорлівыя, - адказаў вяшчун.
6
На пачатку бабінага лета спраўдзілася трывожнае прадчуванне: з'явіўся ў Заслаўі Дабрыня і прывёў з сабой тысячны полк, які хутка аколіў горад павецямі і буданамі. Рагнеда, пачуўшы ад Рудога ненавіснае імя, разумела, што неўзабаве яе зарэжуць, - ніякая іншая мэта прыходу Дабрыні ў горад ёй не ўяўлялася.