Читать «Берагі Сакрамэнто» онлайн - страница 3

— Я бяру адказнасьць на сябе, — дабавіў Сьпілен. — Хіба ты ня ведаеш, хлопча, што нам канешна трэба пераехаць.

— Няма чаго чакаць Хола, — казаў Сьпілен. — Ты ведаеш так-жа добра, як і я, што ён ня мог яшчэ вярнуцца з «Кульгавай Каровы» ў гэты час дня. Ну, жвава за работу!

Нядзіва, што жонка Сьпілена здавалася вельмі напалоханай, калі яны памагалі ёй сесьці ў ваганэтку, — так падумаў Джэры, акінуўшы вокам бяздонную нетру, што адкрывалася перад ёю, бо страшная навальніца зусім хавала ад вачэй другі бераг, які знаходзіўся за шэсьцьсот мэтраў адгэтуль. Скалы пад нагамі крута абрываліся, губляючыся ў віхры туману. Здавалася, што да дна тут ня сто пяцьдзесят мэтраў, а цэлы кілёмэтр.

— Гатова? — запытаўся Джэры.

— Пускай, — закрычаў Сьпілен, стараючыся перамагчы голасам вецер.

Ён сеў у ваганэтку разам з жонкаю, трымаючы яе рукі ў сваіх. Джэры, убачыўшы гэта, сказаў:

— Вам спатрэбяцца абедзьве рукі, каб трымацца на такім ветры, — крыкнуў ён.

Мужчына і жанчына разьнялі рукі і момча ўхапіліся за берагі ваганэткі. Джэры памалу і вельмі асьцярожна спусьціў тормаз. Калаўрот пачаў круціцца. Ваганэтка павольна закалыхалася над бяздоньнем, і яе калёсы борзда пабеглі па нярухомым верхнім кабелі, да якога яна была прычэплена.

Джэры не ўпяршыню было працаваць на кабелі, але ён першы раз рабіў гэта без нагляду бапькі.

Пры дапамозе тормаза ён рэгуляваў рух ваганэткі. Гэта было патрэбна, бо вялікі вецер іншы раз падхопліваў яе, моцна шпурляў то ўзад, то ўперад, час-часом здавалася, што яна вось-вось выкуліць свой груз — пасажыраў.

З прычыны вялікага дажджу Джэры мог толькі з дапамогай кабеля вызначаць, дзе знаходзіцца ваганэтка. Ён пільна сачыў за кабелем у той час, калі той вярцеўся начакол калаўрота.

— Двесьці мэтраў, трыста мэтраў. Чатыраста, — шаптаў ён сабе, калі адзнакі даўжыні на кабелі прабягалі міма.

Раптам кабель спыніўся. Джэры тузануў тормаз, але той і не паварушыўся. Ён схапіўся рукамі за кабель і паспрабаваў паварушыць яго, пацягнуў на ўсю сілу… Нешта сапсавалася. Што? ён ня мог ведаць, ня мог разгледзець.

Наверсе ён толькі няясна праз туман убачыў пустую ваганэтку, што перапраўлялася з другога берагу з такой-жа сьпешнасьцю, як і поўная. Ваганэтка была прыблізна за сто пяцьдзесят мэтраў ад яго. Гэта значыла, як ён ведаў, што недзе ў шэрай цемені, у ста мэтрах над ракою, і за сто пяцьдзесят мэтраў ад другога берагу, спакойна віселі Сьпілен і яго жонка.

Тры разы Джэры спрабаваў моцна крычаць, але з-за навальніцы не далятаў адказ. Здавалася, зусім нельга пачуць іх або каб яны пачулі яго. У той час, як Джэры стаяў так, думаючы, што рабіць, хмары раптам ўзьняліся вышэй і парадзелі. Ён, як праз туман, убачыў перад сабою напоўненую да краёў Сакрамэнто і на міг згледзеў абрысы ваганэткі з мужчынай і жанчынай у ёй. Потым хмары зноў, яшчэ гусьцей чым раней, заслалі ўсё кругом.

Хлопчык рупліва агледзеў калаўрот, — ён быў у поўнай спраўнасьці. Відаць, сапсаваўся калаўрот на другім беразе. Яго ахапіў жах ад думкі пра мужчыну і жанчыну, якія калыхаліся ў лядашчай ваганэтцы над бяздоньнем, у самым сэрцы навальніцы, ня ведаючы, што робіцца на беразе.