Читать «Перловый суп» онлайн - страница 91

Задацца пытаннем пра тое, як і ад чаго Яўген Дамінікавіч збіраецца мяне страхаваць, праз дэфіцыт часу і лёгкую паніку я не здолеў... А той камсамолкі ў ЦК камсамола, у якой павінна была быць мая кніга, не аказалася на месцы. I пакуль шукалі камсамолку, пакуль яна шукала кнігу...

На прыём да колішняга першага сакратара ЦК партыі хоць і прасцей было патрапіць, чым да сенняшняга прэзідэнта, але ўсё ж... Жэня даўно, аказалася, абіваў парог прыёмнай і скарыстаў урэшце прызначаны мне час, наплёўшы памочніку Сакалова, нібы я пабег па нейкія важныя дакументы, прывезеныя з Масквы, а пакуль я спазняюся, ён, каб не губляліся такія дарагія для кіраўніка рэспублікі хвіліны, можа ўсё распавесці пра будучы часопіс не горш за мяне, бо ўсё ведае — вось у яго і макет першага нумара ёсць...

Памочнік далажыў першаму сакратару, які ўласнага карэспандэнта ўсесаюзнага часопіса «Дружба народов» з макетам рэспубліканскага часопіса «Крыніца» прыняў. Прычым, прыняў зацікаўлена, бо я, прыбегшы, нарэшце, у прыёмную, яшчэ з паўгадзіны чакаў, пакуль скончыцца між імі дыялог.

Калі я спытаў Будзінаса, для чаго яму трэба было, каб я паперся па кнігу для «бібліямана» Сакалова, у кабінет да якога мы б маглі зайсці і ўдвух, Яўген Дамінікавіч адказаў: «Па-першае, не факт, што нам удалося б зайсці ўдвух, калі ты быў запісаны адзін; па-другое, калі б нават зайшлі, дык як бы я пры табе, пры сведку зрабіў гаспадару кабінета прапанову, ад якой ён не змог адмовіцца»...

Макет у Яўгена Дамінікавіча Будзінаса насамрэч быў. Толькі не макет першага нумара часопіса «Крыніца», а кнігі пад назвай «Дарога №1», аўтарам якой па прапанове ўласнага карэспандэнта ўсесаюзнага часопіса «Дружба народов» згадзіўся стаць першы сакратар ЦК КПБ. Першым сакратаром яго толькі-толькі прызначылі, перавёўшы ў Мінск з Брэста, яму трэба было неяк сябе паказаць — Будзінас усё разлічыў дакладна.

Хоць кніга тая не выбітная, адна з многіх, напісаных Будзінасам для заробку, я ўсё ж раю з ёй пазнаёміцца. Не для таго, каб прачытаць, а каб паглядзець. Яна ўражвае маштабам. Дробнамаштабнымі праектамі Яўтен Дамінікавіч Будзінас не займаўся. Не для таго жыў.

Андрей Семеренко

Отчим

Отношения мы выяснили раз и навсегда по моей инициативе: «Можно я буду называть тебя папой?».

Дело в том, что мальчишки во дворе задали мне непростой вопрос, почему я своего папу называю «Женя». Его ответ меня озадачил: «А ты сам подумай, как тебе больше нравится, можешь называть даже Петей». «Петя» меня рассмешил, понятие «отчим» в лексиконе не обозначилось, поэтому я остановился на традиционном обращении по имени, как было принято в нашей семье, без отчества.