Читать «Пан Тадэвуш, або Апошні наезд у Літве» онлайн - страница 6

Хто з нас юнацкіх год не помніць, як, бывала, Ішоў са стрэльбай полем, свішчучы удала, Калі ні плот, ні вал ніякі не спужае, Калі мяжа не спыніць нават і чужая. Бо у Літве стралок, як тое судна ў моры, Куды захоча, вольна ходзіць па прасторы. Ён, як прарок, глядзіць у неба, дзе ў аблоку Шмат знакаў для стралецкага адкрыта зроку, Або з зямлёй гаворыць, што для мешчаніна Глухая, а яму штось шэпча безупынна. Вось драч на сенажаці рэзка адазваўся I, як шчупак у Нёмне, у траве схаваўся, А тут над галавою раззвінеўся песняй Званочак ранні — жаўранак, вястун прадвесняў. А там арол зашастаў крыллямі над пашай I, як цара камета, вераб’ёў настрашыў. А ястраб, узляцеўшы высака ў блакіты, Трапечацца, як шпількай матылёк прыбіты, I, зайца ўгледзеўшы ці птушку вострым зрокам, Нырне раптоўна долу, быццам зорка ў змроку. Калі ж вярнуцца нам з вандроўкі Бог дазволіць, Каб жыць зноў мірна ўдому, працаваць на полі, У конніцы служыць, што зайцаў даганяе, Або ў пяхоце, што на птушкі стрэльбы мае, Не ведаць іншых, як каса і серп, рыштункаў, Другіх газет, апроч дамашніх разрахункаў? Над Сапліцовам сонейка ўзышло і ўпала На стрэхі, шчылкамі ўглыб пуні завітала. І па зялёным, свежым і пахучым сене, З якога далятала моладзі храпенне, Паўзлі з мігценнем светлым залатыя смужкі З дзіры ў страсе і выглядалі, быццам стужкі. І вось казыча вусны спячых промень ранка, Як каласком дзяўчына, будзячы каханка. Вось вераб’і цвіркочуць, скачучы па стрэхах, Гусак загагаў тройчы, а за ім, як рэха, Увесь птушыны двор стаў адклікацца ў хоры, I статак зарыкаў, выходзячы з аборы. Усталі ўсе. Тадэвуш сну прагнаць не можа, Бо найпазней заснуў. Збянтэжыў, растрывожыў Яго ўчарашні дзень, дык пеўні ўжо запелі, А ён не сплюшчыў вока і ў сваёй пасцелі Круціўся так, што ў сене ледзьве не ўтапіўся. Ён моцна спаў, ды вось ад ветру падхапіўся, Калі старыя дзверы заскрыпелі звонка І бернардын ксёндз Робак стаў ля застаронка. Ён крыкнуў: «Surge, puer!» — і жартліва ўзняты Паказваў пояс свой манаскі вузлаваты. А на дзядзінцы гоман, крыкі, пераклічкі. Стральцы выводзяць коней, пад’язджаюць брычкі, Аж двор таго натоўпу агарнуць не ў сіле. Вось граюць трубы, вось і псярні адчынілі. Сабачы гурт вясёла скача і скавыча, Убачыўшы ўкруг коней, зброю, паляўнічых. Харты перш па дзядзінцы скачуць, як дурныя, Пасля ў аброжкі самі падстаўляюць шыі. Удачу варажылі гэткія прыкметы; І ўсе за Падкаморым рушылі да мэты. Перш егры ехалі адзін каля другога, Але за брамай расцягнула іх дарога. Асэсар з Рэентам трымаліся ўсё ж пары, І хоць ім злосць крывіла час ад часу твары, Вялі размову мірна, з гонарам, як людзі Перад судом, дзе лёс іх вырашацца будзе. З іх слоў не ўбачыш, як заўзятасці ў іх многа. Асэсар вёў Сакола, а Рэент Кусога. На брычках дамы ехалі ў канцы калоны, А побач — моладзі натоўп вясёлы конны. Ксёндз Робак па двары хадзіў павольным крокам, Відаць, чытаў малітвы, але кідаў вокам У бок Тадэвуша. З затоенай усмешкай Даў знак. Тадэвуш да яго пад’ехаў спешна, А ён ля носа пальцам пагражаць стаў строга. І як Тадэвуш ні прасіў тады старога, Каб той сказаў, што гэты знак пагрозы значыў, Ды ксёндз шаптаў малітвы і не растлумачыў. А як пайшоў, каптур націснуўшы на вочы, Падцяў каня Тадэвуш і за браму скочыў. А паляўнічыя якраз паход стрымалі І нерухомай кавалькадаю стаялі. Адзін другому знак маўчаць даваў рукамі, І ўсе з цікаўнасцю глядзелі на той камень, Дзе пан Суддзя стаяў. Ён звера ўжо убачыў І жэстамі рукі загад здалёк тлумачыў. Дык ясна ўсім: стаяць. Адны к яму паволі Асэсар і пан Рэент трухаюць па полі. Тадэвуш быў бліжэй, дык змог іх папярэдзіць; Спыніўся ля Суддзі, каб перш за іх угледзець. Даўно не быў на полі, на сівым прасторы Не бачны заяц між каменняў у разоры. Суддзя паказвае яго — шарак стуліўся, Ля каменя ляжыць, з зямлёю шэрай зліўся, Чырвоным вокам, у свой бок накіраваны, Злавіў варожы зрок і, як зачараваны, Са страху ад яго адняць не можа вока І пад апокай мёртвы быў, нібы апока. Тым часам поле курыцца ўсё бліжай, бліжай, Ляціць на смычы Кусы, побач Сокал хіжы. Тут Рэент і Асэсар «вычха!» ўраз раўнулі I разам з гончымі ва ўзняты пыл нырнулі. А ў час, як заяц быў прадметам інтарэсу, З’явіўся раптам Граф ля замкавага лесу. Уся акруга знала графава дзівацтва, Што ён не мог нікуды на пару сабрацца. Заспаў і сёння, дык вымову даў халопам, Заўважыў паляўнічых і скакаў галопам. Сурдут ангельскі белы свой суконны На вецер расхінуў, а ззаду — слугі конна У чорненькіх брыльках, аж лак на іх ільсніцца, У ботах, куртачках і белых нагавіцах. А слугі, што фарсяць у гэткай вось ліўрэі, Завуцца ў графавым палацыку жакеі. Скакала чвалам цераз поле чарада ўся, Ды Граф заўважыў раптам замак і стрымаўся. Ён першы раз тут быў уранні і не верыў, Што гэта быў той самы мур, да гэткай меры Адсвежыліся ранкам рысы пабудовы. Здзівіў надзвычай Графа выгляд замка новы. Вось вежа, што над ранняю імглой тырчэла, Вышэйшаю здалася мо ўдвая; блішчэла На блясе сонца — дах, як золатам, быў крыты, Вясёлкамі цвілі кавалкі шыб пабітых. Зямлю ахутала туману павалока І скрыла шчыліны і выламы ад вока. Далёкі гону крык, прынесены вятрамі, Адбіўся некалькі разоў паміж мурамі; Прысягу даў бы, што крык з замка, што ў тумане Мур, аднавіўшыся, людскім стаў памяшканнем. Любіў Граф захапляцца кожнай з’явай новай І рамантычнай, як казаў. Ён рамансовай Зваў галаву сваю, але на самай справе Ён быў дзівак. Здаралася, што на аблаве Раптоўна стане і ўгару глядзіць жалосна, Як кот, калі заўважыць вераб’ёў на соснах. Не раз без стрэльбы, без сабак блукаў у гаі, Як дэзерцір, што бездарожжамі кульгае, То пазіраў на хвалі нерухомым зрокам, Як чапля, што ўсю рыбу зжорла б хцівым вокам Такія дзіўныя былі ў яго звычаі. Казалі ўсе, што Графу «трошкі не хапае», Аднак пашану меў, бо пан быў з прапрадзеда, Багач, дабрак для мужыкоў, друг для еуседа І на’т габрэя. Графскі конь убок з дарогі Праз поле пад замковыя пабег парогі. Самотна уздыхнуў Граф, стоячы ля муру, Дастаў паперу і пачаў чарціць фігуру. Аж вось, зірнуўшы ўбок, за дваццаць, можа, крокаў Заўважыў чалавека. Моўчкі адзінока Стаяў ён, рукі ўсунуўшы ў кішэні, Задраўшы галаву, нібы лічыў каменні. Пазнаў яго пан Граф, ды, пэўне, са тры разы Гукнуў, пакуль на кліч той адказаў Гервазы. Быў гэта шляхціц, колішні слуга Гарэшкі, Апошні з тых, якія тут тапталі сцежкі. Стары быў рослы і сівы, твар меў здаровы, Але маршчыністы, пануры і суровы. Даўней са шляхтай весяліўся пастаянна, Ды з дня, ў якім ягонага забілі пана, Гервазы адмяніўся. Хоць гады ляцелі, І Не быў больш на кірмашы, ані на вяселлі. І з той пары ўжо больш не жартаваў ніколі, Ніхто й яго усмешкі ўжо не бачыў болей. Насіў Гарэшкаву ліўрэю беззаменна, Хоць жоўты колер курткі захаваўся дрэнна, Галун зжаўцеў і перастаў іскрыцца, Ды ўсё ж віднеў яшчэ паўкозіц на пятліцах — Гарэшкаў герб. Таму, не дзеля жарту злога, Паўкозіцам празвалі шляхціца старога, Таксама ад прымоўкі, што без перастанку І Ён паўтараў, народ дражніў яго Мапанку Ці Шчэрбам, бо на лысіне рубцоў меў многа А зваўся ён Рамбайла, герба ж быў якога, Не ведалі. Ён Ключнікам тытулаваўся, Бо ключнікам спрадвеку ў замку заставаўся. Дагэтуль пук ключоў ля боку, як калісьці, Насіў на стужцы з кутасамі, хоць карысці Цяпер з ключоў тых не было, бо дзверы замка Даўно стаялі насцеж. Дык замкі і клямкі Прыладзіў да дваіх дзвярэй сваім стараннем І I штодня забаўляўся іхнім адмыканнем. Знайшоў сабе прытулак у адным з пакояў, Хоць мог у Графа жыць у поўным супакоі, Ды ўсюды сумаваў і чуўся слабым, хворым, Аж покуль не вяртаўся зноўку ў гэты хорам. За шапку, Графа ўгледзеўшы, стары схапіўся І сваяку паноў даўнейшых пакланіўся, Схіліўшы лысіну бліскучую пад сонца, Якое асвяціла ўміг рубцоў бясконца. Падходзіў, гладзячы яе, яшчэ раз нізка І Прыгнуўся і сказаў: «Мапанку, мой паніска! Даруй, што так кажу, мой ясны Графе пане, З прывычкі гавару, а не з неўшанавання. „Мапанку“ прымаўляць Гарэшкі мелі моду, Апошні Стольнік, пан мой, так казаў заўсёды. Ці праўда, што, мапанку, сталі вы скупіцца На суд і замак здумалі аддаць Сапліцам? Не верыў я ды чутка гэта ходзіць вокал». Тут, гледзячы на замак, уздыхнуў глыбока. «А што ж тут, — Граф сказаў,— за дзіва? Кошт і нудна. Хачу канчаць, ды мо сумысля так марудна Вядзецца справа. Ведае стары: знуджуся, Не вытрымаю доўга. Сёння ўжо здаюся, Прыму умовы згоды так, як суд падкажа». Гервазы ўскрыкнуў: «Згоды? Што пан гэта кажа?! З Сапліцамі, мапанку, згода? — Тут скрывіўся, Як быццам сам сваёй гаворцы задзівіўся. — З Сапліцам згода! Што, мапанку, гэта хіба Жарт! Замак, вечная Гарэшкава сяліба Сапліцам пераходзіць! Хай пан толькі рачыць З каня сысці. Няхай пан толькі сам убачыць! Не знаеш, пан, што робіш! Не ўпірайся, пане, Злазь, пан!» — І стрэмя ў рукі ўзяў для прытрымання. Пайшлі у замак, сталі пры ўваходзе ў сені. «Вось тут, — сказаў Гервазы, — ў пышным акружэнні Паны у крэслы, паабедаўшы, сядалі. Сялян мірыў тут пан, а часам дні бывалі, Што ён расказваў нешта весела і складна Ці слухаў жарты і аповесці спагадна. А моладзь фехтавала на двары заўзята, А не, дык аб’язджала маладых бахматаў». Далей стары працягваў: «Вось пад тым скляпеннем Няма ў паркеце залы гэтулькі каменняў, Якую колькасць бочак він яна глынула. На паясах іх шляхта з пограба цягнула, Прыбыўшы к нам на імяніннае гулянне, Або на сейм, на сеймік ці на паляванне. А вунь на хорах там капэлія стаяла, Яна ў арган і іншыя інструменты іграла. Як мы ўзнімалі чары, трубы безупынна, Як судным днём раўлі, а тосты гучна, чынна Ішлі чаргой: найперш за караля, а далей За прымаса, за каралеву выпівалі, Пасля ў чэсць шляхты і ўсяе Рэч Паспалітай. А там ужо, за пятай шклянкаю дапітай, „Кахаймася“ пілі ўжо ўсе без затрымання, І тост, пачаты ўдзень, канчаўся толькі зрання, Калі запрэжак падрыхтованых багата Чакала, каб адвезці кожнага дахаты». Пайшлі далей. Гервазы моўчкі ў задуменні То зрок запыніць на сцяне, то на скляпенні: Яго ўспамінаў розных хваля агарнула, Здавалася, хацеў сказаць: «Усё мінула!» То галавой кіўне, а то махне рукою, Відаць, што згадкі не давалі супакою. Відаць, іх адганяў; аж крокі затрымалі Наверсе, у люстэркавай вялікай залі, Дзе ад люстэркаў засталіся толькі рамы, Без шыбаў вокны, галерэя супраць брамы. Схіліў стары тут голаў ад душэўнай мукі І твар далонямі прыкрыў, пасля зняў рукі, Ды боль і роспач засталіся на абліччы. Хоць Графу тут было ўсё цьмяным, таямнічым, Кранула ўсё ж яго старога хваляванне, Руку яму паціснуў, і тады маўчанне Парушыў той. Падняўшы ўверх руку-правіцу, Сказаў: «Няма, мапанку, згоды між Сапліцам І ўсёй Гарэшкавай крывёй! А пан жа крэўны, Па маці Лоўчыне, як знаеш сам, напэўна, Народжанай другою дочкай Кашталяна, Які быў, як вядома, дзядзькам майго пана. Паслухай пан гісторыю, што адбылася Ў тваёй сям’і, вось тут не ў вельмі даўнім часе. Нябожчык Стольнік, пан мой, знатны пан, мой пане, Які ў павеце ў самай большай быў пашане, Дачку красы анёльскай меў, таму нямала Багатых панічоў рукі яе шукала. Між шляхтай славіўся тады задзіра знаны, Сапліца Яцак, Ваяводаю празваны, Бо ён сапраўды многа ў ваяводстве значыў: У ім правадыра ўвесь род Сапліцаў бачыў, Дык трыста галасоў трымаў ён сільнай воляй, А сам не меў нічога, проч кавалка поля Ды шаблі і вусоў даўгіх, як у нікога. Вось Стольнік заклікаў малойчыка ліхога І ў замку частаваў, бо выбараў парою Ён меў шмат галасоў з сябрамі і раднёю. Пасля таго так абнаглеў Вусач-Сапліца, Што ўздумаў у зяці да Стольніка ўкруціцца. Ужо няпрошаны у замку ён з’яўляўся, А потым, нібы ўдому, ў нас абсталяваўся. Ужо збіраўся сватаць, ды чакаць не сталі І чорнай поліўкай яго пачаставалі. Як быццам Стальнічанцы ён упаў у вока, Ды ад бацькоў таіла пачуццё глыбока. Было ўсё гэта пры Касцюшцы. Пан збіраўся За „Трэці май“ змагацца, з шляхтаю звязаўся І да канфедэратаў браць хацеў напрамак, Ды раптам уначы Маскаль напаў на замак. Ледзь быў час выпаліць з марціры на трывогу, Ход ніжні заваліць, і вось — прымай аблогу! У замку быў пан Стольнік, я, паненка, паня, Кухмайстар і два кухты, п’яныя дазвання, Ксёндз, лёкай, гайдукі чатыры — больш нікога. Мы з стрэльбамі — да вокнаў. Вораг ля парога „Ура!“ крычыць і рвецца сілаю вялікай. Мы ў дзесяць стрэльбаў пальнулі: а хто вас клікаў! Усё закрыла цемра. Слугі знізу білі, А з гэтай галерэі пан і я палілі. Ішло ўсё вельмі спраўна, хоць і у трывозе. Ляжала дваццаць стрэльбаў тут вось на падлозе, Мы выстралім з адной, другую нам падносяць — Ксяндзу заняцца гэтай справай давялося, Таксама пані і паненцы і дзяўчатам. Стралялі тут мы ўтрох няспынна і заўзята. А маскалі тым часам куль не шкадавалі, Мы зрэдку, але метка ім адказ давалі. Разы тры гэта хамства дзверы штурмавала, Ды з кожным разам трое ногі задзірала. Тады ўцяклі пад свіран, а ўжо быў і ранак. Пан Стольнік выйшаў радасны з ружжом на ганак І, як салдат які, матнуўся ў завуголлі, Ён стрэл даваў і не мыляўся аніколі — Кашкет за кожным разам у траву валіўся. Пасля таго ўжо ўвесь атрад да сцен туліўся. Убачыўшы, што вораг топчацца трывожна, І што яго ўручную выбіць будзе можна, Пан шаблю ўзяў і гучна слугам даў наказы; Звярнуўшыся ка мне, сказаў: „За мной, Гервазы!“ Тут бахнуў стрэл з-пад брамы. Стольнік заікнуўся, Пачырванеў, збялеў, крывёю папярхнуўся. Тады заўважыў я насупраць сэрца пляму, А пан з хістаннем паказаў рукой на браму. Пазнаў я зразу лотру! Я пазнаў Сапліцу Па росце і вусах! Ён толькі мог рашыцца На гэткі крок! Я бачыў! Стрэльбу ўверх узняўшы, Стаяў латруга. Дым яшчэ не быў апаўшы, Калі я ўзяў яго на цэль. Ён быў, як скамянелы. Я стрэліў аж два разы, і абодва стрэлы Не трапілі. Са злосці маху даў ці з жалю… Як глянуў — пан не жыў… наўкол лемантавалі». Тут змоўк стары Гервазы і слязьмі заліўся, І так канчаў: «Маскаль на дзверы наваліўся, А мне са смерцю пана розум адабрала, І што было вакол, не разумеў ні мала. На шчасце выручыў нас пан Парахвяновіч, Міцкевічаў прывёўшы дзвесце з Гарбатовіч, А шляхта там навокал — чалавек у чалавека, І на Сапліцаў маюць злосць яшчэ спрадвеку. Так згінуў пан набожны, пан вялікай славы, Што меў у родзе крэслы, стужкі і булавы, Сялянам бацька, шляхце брат. З яго асобай Загінуў род. Не меў ён сына, хто б над гробам Адпомсціць прысягнуў; у кроў з ягонай раны Я меч свой памачыў, Сцізорыкам празваны. (Пан, пэўне, чуў пра мой Сцізорык, ён быў слаўны На сеймах, сейміках у часе старадаўнім.) Я вышчарбіць яго пакляўся на Сапліцах І стаў усюды з імі пры сустрэчы біцца. У спрэчцы двух забіў і двух у паядынку, А аднаго ў драўляным падпаліў будынку, Як з Рымшам на Карэлічы наезд рабілі. Ён спёкся, як пяскар; вушэй жа, што згаліў я, І не злічу, і толькі з іх адзін застаўся, Што з памяткай маёй дагэтуль не спазнаўся, Бо родны брат таго вось Вусача-Сапліцы Жыве яшчэ, сваім багаццем ганарыцца І межамі сваімі замак закранае, Яго шануюць, бо ён пост суддзі займае. Яму здасце вы замак?! Каб зладзеяў ногі Сціралі кроў Гарэшкаву з тае падлогі? О не! Пакуль яшчэ душа ў Гервазым тлее, Пакуль ён толькі пальцам зварухнуць здалее Сцізорык свой, заўсёды на сцяне вісячы, Датуль Сапліцам замка гэтага не бачыць!» «О! — ўскрыкнуў Граф з паднятымі ўгару рукамі, — Любіў я гэты мур, надгрызены вякамі, Хоць і не ведаў, колькі ён багаццяў крые: Сцэн драматычных столькі, жудасці такія! Як толькі гэты продкаў замак адваюю, Цябе сюды сваім бургграфам накірую. Я зацікавіўся аповесцю тваёю. На жаль, не трапіў я сюды начной парою, — Акрыўшыся плашчом, прысеў бы на каменні, А ты б мне маляваў крывавыя здарэнні. Шкада, што слабы маеш дар апавядання. Чытаў і чуў я шмат вось гэтакіх паданняў. У Англіі, Шатландыі усе палацы І замкі ўмеюць жудасцямі выхваляцца. Амаль у кожным слаўным і магутным родзе Пра здрады і забойствы знойдзеш звестак годзе, А помста ў новыя зыходзіць пакаленні, А вось у Польшчы — рэдкасць гэткія здарэнні. Я чую, як ва мне Гарэшкаў кроў зайграла, І справа гонару мне яснай зараз стала. Вось так! Перагаворы я сарву з Сапліцам, Гатоў на шпагах з ім ці пісталетах біцца За гонар свой!» Тут рушыў урачыстым крокам, А ўслед ішоў Гервазы і ўздыхаў глыбока. З сабой гаворачы, ля брамы Граф спыніўся, На замак глянуў, ля каня замітусіўся І так заканчваў сам з сабой бяседу: «Мне жаль, што жонкі не прыйшлося мець суседу, Або дачкі, ў якую мог бы закахацца, А потым немагчыма з ёй было б пабрацца. Вось новы вузел зблытаў бы апавяданне: Тут — сэрца, там — сумленне! Помста і каханне!» Так шэпчучы, даў шпоры, ў бок двара падаўся, А тут гурт паляўнічых з лесу паказаўся. Любіў Граф паляванне, ледзь стральцоў убачыў, Забыўся ўміг пра ўсё, да іх насустрач скача, — Мінае браму, плот, гарод. На павароце Зірнуў і запыніў каня пры плоце. Быў сад. Уздоўж стаялі дрэвы рад ля рада І зацянялі плошчу поля. Сподам — грады. Капуста да зямлі тут лысіны зніжае, Нібы пра лёс гародніны ўсё разважае. Там боб струкі свае ўплятае моркве ў косы І тысячай вачэй за ёю сочыць скоса, А там залоціцца на сонцы кукуруза I дзе-нідзе гарбуз з бацвіння выпнуў пуза, Залезшы па сцябліне са сваіх загонаў У госці да натоўпу буракоў чырвоных. На ўзмежках гэтай рознаколернай паляны Шарэнгамі, як войска, лес стаў канапляны. Гародных кіпарысаў водар, ліст зялёны З’яўляюцца для град надзейнай абаронай, Бо гадзіна не смее праз лісты прабрацца, А вусені-пачвары паху іх баяцца. А далей мак узняў бялявыя сцябліны, На іх як быццам рой рассеўся матыліны, Трапечучыся крыльцамі,— у іх мігценні Гараць вясёлкі ды каштоўныя каменні — Такім багаццем колераў мак позірк кліча. Між кветак, як між зорак месяца аблічча, Сланечнік велічны багаты расцвітае І цэлы дзень за сонцам твар свой павяртае. Пад плотам грады без кустоў, без дрэў і кветак — Гарод на агуркі займае ўвесь палетак. Прыгожа выраслі і лісцем лапушыстым Пакрылі плоіпчу, быццам дываном пушыстым. Сярэдзінай дзяўчына ў ранішнім адзенні Ішла, а зелень ёй сягала па калені. Сыходзячы ў барозны, быццам не ступала, А па лістах плыла і ледзь-ледзь іх кранала. На скронях пад брылём шырокім саламяным Дзве стужкі колерам ірдзеліся румяным У пасмах светлых валасоў яе дзявочых. Трымала кошык на руцэ. Спусціла вочы, Руку наставіла, як быццам для хапання, Нібы дзяўчо, калі ў купальні гнацца стане За рыбкаю свавольнай. Так уздоўж загонаў Згінаецца з кашолкай над гурком зялёным, Які кране нагою ці прыкмеціць вокам. Пан Граф, які заўважыў з’яву ненарокам, Цішком стаяў. Жакеям, што ўслед над’язджалі, Рукой даў знак спыніцца, дык і тыя сталі. Ён шыю выцягнуў, глядзіць, як той дзюбаты На варце журавель, старанна тым заняты, Каб толькі не заснуць, як гурт адпачывае, І камень у падкурчанай назе трымае. Ды вось пачуўся Графу шэлест каля скроні. Быў гэта Робак і трымаў ён у далоні Падняты ўверх манаскі пояс вузлаваты: «Гуркоў вам хочацца? Іх тутака багата! Не лезь у шкоду, пане, бо на гэтым полі Чужы ўраджай, тваім не быць яму ніколі!» I, пальцам строга паківаўшы, ўбок падаўся. Дык і пан Граф тут доўга ўжо не заставаўся. Хоць засмяяўся, ды не рад быў перашкодзе. Вярнуўся вокам у гарод, але ў гародзе Яе ўжо не было, і толькі у аконцы Мільгнула сукня, стужка ўспыхнула на сонцы На градах знаць, якой трымалася дарогі, Бо цёмны ліст, які кранулі яе ногі, Падняўся ўгору, задрыжаў і стаў на месца, Так, як вада, калі к ёй птушка дакранецца. І толькі, дзе стаяла, кошычак з ракіты Угору дном ляжаў, са сполаху забыты. Гуркі згубіўшы, ён на лісці затрымаўся І на зялёнай хвалі лёганька хістаўся. Праз момант навакол было бязмоўна, глуха; На дом Граф пазіраў, напружваючы вуха, І думаў, а жакеі воддаль нерухома Стаялі. Раптам у глухім маўклівым доме Пачуўся шум і гоман, потым крык вясёлы, Як у вуллі, калі ў яго ўлятаюць пчолы: Быў гэта знак, што госці едуць з палявання І чэлядзь завіхаецца наконт снядання. Ва ўсіх пакоях рух, бо слугі ў той хвіліне Стаўлялі ежу і бутэлькі, і начынне. Зялёных вопратак мужчыны не змянялі, А ў тым, у чым прыйшлі, закусваць пачыналі З талеркамі ў руках расходжвалі свабодна Ці, вушакі падпёршы, гутарылі згодна. Суддзя і Падкаморства ля стала, паненкі ж Шапталіся асобна воддаль каля сценкі. Не той быў лад, як пры вячэры ці абедзе, Такая мода за граніцай выйшла недзе. Суддзя, хоць звычаю таго не пахваляе, Ды рад не рад, яго аднак жа дазваляе. Мужчын і дам асобнай частавалі ежай: Разносіць посуд пачалі для кавы свежай, Дык на падносах, хораша размаляваных, Дыміўся рад пахучых чайнікаў бляшаных, Стаялі пазалочаныя філіжанкі, А побач — дробныя гарнушкі для смятанкі. Няма такой, як наша, кавы ў іншым краі, Бо ў Польшчы, дзе жывуць старыя абычаі, Жанчына ў доме адмысловая бывае, Кавяркай званая. Яна і здабывае У горадзе або ў віціннікаў зярняты І варыць так, як кажа вопыт ёй багаты, Каб кава моккай пахла, як бурштын ірдзела, Чарнела, як вуголь, і вязкасць мёду мела. Вядома, чым для кавы добрая смятана, На вёсцы ёсць яна. Кавярка, ўстаўшы рана, Паставіць чайнікі, ў малочную ступае І лёгка свежы белы цвет збанкоў згартае У дробненькі прыгожы посуд філігранны — Для кожнай філіжанкі свой вяршок смятанны. Старэйшыя з жанчын пілі ўжо каву зранку, Цяпер другі напітак мелі пры сняданку, Напітак, на які ніхто не гляне крыва: Гарачае з вяршкамі, з свежым сырам піва. А для мужчын ляжала розная вяндліна: Гусяціна, валовіна, язык, свініна Найлепшага гатунку, спосабам мясцовым Увэнджаная дбайна дымам ядлаўцовым. А на астатак зразы чэлядзь падавала. Дык вось як снедалі ў Суддзі ў той час, бывала. У дзве святліцы побач разышліся госці. Пры століку малым старыя ягамосці Вялі бяседу перш аб справах гаспадарскіх, А потым аб законах і указах царскіх. Крануў пан Падкаморы і вайны пытанні, І вывады свае рабіў і меркаванні. Вайшчанка акуляры сінія ўзлажыла І Падкаморысе на картах варажыла, А моладзь абмяркоўваць стала паляванне. Гуторылі спакойна ўсе, без хвалявання, Бо Рэент і Асэсар, роўныя ў рыхтоўцы Страляць і звера гнаць, вялікія прамоўцы, Маркотныя былі, гпядзелі сумна, гнеўна. Так добра пацкавалі, кожны з іх быў пэўны, Што хорт ягоны тут здабудзе перамогу, Ды шнур сялянскай ярыны закрыў дарогу: Шарак нырнуў, і з ім харты з вачэй прапалі, І вось загад Суддзі, каб мігам гон стрымалі, Выконваць мусілі, хоць грызла злосць, трывога. Вярнуліся сабакі, і ніхто нічога Не ведае. ці звер уцёк, ці ў зубы трапіў Абодвум, ці ў адну якую-небудзь ляпу. Пра гэта розна тутка сёння гаварылі, Але сапернікаў ізноў не памірылі. А Войскі па пакоях сноўдаў адзінока І пазіраў, нібы рассеяна, навокал. Удзелу не прымаў ані ў адной бяседзе, Відаць, што думкамі блукаў далёка недзе. Насіў на мухі бітку; пастаіць без руху, Падумае і біткай той прыстукне муху. Тадэвуш з Талімэнай у свабоднай позе Паміж пакоямі стаялі на парозе. Таму што іх пачуць маглі ў абодвух залах, Дык шэптам гаварылі. Вось яму сказала Тут цётка Талімэна, што жыве заможна, Прытым сказаць амаль з упэўненасцю можна, Што блізкае радство іх між сабой не вяжа, Ды мо радства ніхто наогул не дакажа, Хоць дзядзька і заве яе сваёй сястрою — Так іх бацькі зраднілі даўняю парою. Пасля ж, калі яна ў сталіцы пражывала, Паслуг Суддзі зрабіла розных там нямала, Дык вось дзеля таго ён ганарыўся ёю І зваў ахвотна пры людзях сваёй сястрою, Чаго яна, па дружбе, не забараняла. Тадэвуша ўсё гэта міла хвалявала. Яшчэ багата спраў яны абгаварылі, І здарылася гэта ўсё ў кароткай хвілі. А побач, маючы на ўвазе Асасора, Прамовіў Рэент: «Я казаў япічэ і ўчора, Што ўдацца паляванне сёння ў нас не можа, Яшчэ зарана, бо не ўсё пажата збожжа, І мужыкі сваіх шнуроў не пакасілі, І Графа ўсё няма, хоць мы і запрасілі. А справы ж палявання Граф дакладна знае І правілы заўсёды нам напамінае. Ён за граніцай атрымоўваў выхаванне І варварствам заве такое паляванне, Калі палююць так, зусім без далягляду I без увагі на закон і ўказы ўраду, Калі не ў лік капцы чужыя ні граніцы, І грунт чужы таптаць ніхто ў нас не баіцца. Любой парой стралкі ў нас ходзяць полем, гаем, Палююць на ліса тады, як ён ліняе, Хоць бачаць, як харты рвуць котную зайчыху, Ды мірацца са шкодніцтвам такім паціху. Таму зусім не дзіва, што на нас Граф валіць І кожны раз маскоўскія парадкі хваліць, Бо там цара указы ёсць пра паляванні, Паліцыі нагляд і розныя спагнанні». Тут Талімэна слова мовіла дарэчы, Хусцінкай абвяваючы свой твар і плечы: «Клянуся мамай, — пачала, — у курсе справы Пан Граф. Расію знаю я, парадак там цікавы. Не верылі вы мне, як я не раз казала, Якая строгасць там заўсёды панавала. Не раз у Пецербургу быць мне давялося. О мілы час! А колькі ж згадак засталося! Цудоўны горад! Быў хто з вас мо ў гэтым месце? Я маю ў бюрку план. А мо сюды прынесці? Улетку пецярбургскі свет жыве на дачы, Ў палацыках вясковых (дача — вёска, значыць). Я над Нявой жыла ў палацы адзінока, Не вельмі блізка ды не так, каб і далёка, На ўзгорачку насыпаным, наколькі знаю. Цудоўны домік! План яшчэ у бюрку маю. Вось, на бяду, наняў якраз дом у суседстве Чыноўнік нейкі дробны, што служыў у следстве. Трымаў ён гончых. Ну і даўся ж ён мне ў знакі! Бяда — чыноўнік дробны і яго сабакі! Бывала, ледзь прайдуся з кніжкаю садочкам На месяц глянуць ці падыхаць халадочкам, Ураз бяжыць сабака і хвастом віляе. А можа ён шалёны, хто яго там знае! Спужалася не раз я. Сэрца падказала Бяду мне ад сабак, вось так яно і стала. Калі я з кніжкай выйшла ў сад аднога ранка, Ля ног маіх майго загрыз хорт выхаванка — Баноньчыка! Век буду помніць тую псінку! Мне князь Сукін прыслаў яе дзеля ўспамінку — Разумная і, як вавёрачка, жывая! Яе партрэцік я і сёння ў бюрку маю. Я, смерць яе пабачыўшы, у альтарац’і Самлела, спазмы сталі, сэрца пальпітац’і. Мо больш бяды здарэнне б тое натварыла, Ды вось прыбыў з візітам на той час Кірыла Гаўрылыч Казадусін, сам вялікі лоўчы. Спытаў, як чуюся, — адказ не быў станоўчы. Ён загадаў цягнуць чыноўніка за вушы. Той пабялеў, увесь дрыжыць, ды слухаць змушан. „Як смееш ты, наглец, — крычыць Кірыл грымотна, — Пад царскім носам здзеквацца над ланню котнай?“ Дарма чыноўнік аслупелы заклінаўся, Што паляваць зусім яшчэ і не збіраўся, Што, з іхняй светласці ласкавым пазваленнем, Сабачкам быў той звер, а не аленем… „Ах ты, прахвост, — крычыць Кірыла, — як ты смееш Сцвярджаць, што лепей паляванне разумееш, Чым я сам, Казадусін, царскі егермайстар? Няхай жа нас рассудзіць зараз паліцмайстар!“ Тут клічуць паліцмайстра, следства пачынаюць. „Я, — кажа Казадусін, — гэтым вось сцвярджаю, Што гэта лань, а ён: сабачка, кажа, пане! Скажы, хто знае лепш звяроў і паляванне!“ А паліцмайстар знаць парадак справы змушан — Здзівіўся вельмі той зухваласцю чынушы, Набок яго адвёў і стаў, як брату, радзіць Прызнацца да віны і гэтым грэх загладзіць. Змякчэлы лоўчы абяцаў, што ён прадставіць Цару ўсю справу, дык і суд мо кару збавіць. У выніку вяроўкі гончым прысудзілі, А пана іх аж на два тыдні пасадзілі. Пасля таго было нам на ўвесь вечар смеху, Бо хтосьці анекдот прыдумаў на пацеху Аб тым, як лоўчы за сабачку заступаўся. І ведаю напэўна, што й сам цар смяяўся». Абапал смех паўстаў. У той час з Бернардынам Суддзя граў у мар’яш. Ксёндз, страціўшы ўсе віна, Ужо ледзь дыхаў, і Суддзя канчаць збіраўся, Але даслухваннем аповесці заняўся Настолькі, што, угору галаву задраўшы І карту для біцця ў руцэ прырыхтаваўшы, Сядзеў без руху і ксяндза трывожыў гэтым. Пачуўшы заканчэнне, ход зрабіў валетам I, смяючыся, так сказаў: «Няхай хто хоча Ці немцаў хваліць, ці з Масквой нам лезе ў вочы, Няхай Велькапаляны вучацца ад Швабаў Судзіцца за лісу, казённых клікаць драбаў, Каб гончага чужога захапіць у гаі. У нас старыя, Богу дзякаваць, звычаі, Халае нам звярыны, хопіць для суседства, За справы гэткія мы не праводзім следства. І збожжа ў нас даволі, не агаладаем, Калі сабакі полем прабягуць ці гаем, А ніў сялянскіх нельга нішчыць паляваннем». Тут адазваўся Аканом: «Маспане, Не трэба патураць вясковаму народу, Бо мужыкі і рады, як да іх у шкоду Ускочыць хорт. Хай дзесяць каласочкаў жыта Саб’е, то пан капу даеш, і то не квіта, Ці раз яны ў прыдатак талер атрымалі. Павер мне, пан, што абнаглеюць, калі далей…» Але далейшых разважанняў Аканома Не мог Суддзя пачуць, бо тут падняўся гоман, Абапал пачалося гутарак з дзесятак, Апавяданняў, жартаў, спрэчак на астатак. Тадэвуш з дамаю, забытыя усімі, Сябе ўсё ж помнілі. Гаворка зноў між імі Пайшла. Тадэвушу жарт пані спадабаўся, Дык ён ёй кампліменты выказаць стараўся. Тьм часам Талімэна голас суцішала, А ён, нібы таму, што так шумела зала, Не мог пачуць, дык прыхінуўся бліжай тварам, І скронь жанчыны любым палыхнула жарам. Ен прагна вуснамі лавіў суседчына ўздыханне І вокам ясных воч яе праменяванне. І вось мільгнула ім між вуснамі знянацку Перш муха, а за ёю скураная «цацка». У Літве даволі мух. Вядуцца між другімі Такія, што шляхоцкіх атрымалі імя. Па колеру і форме быццам тая ж муха, Аднак шырэйшая за іншых, з большым брухам, Лятаючы, гудзе дакучліва і звонка, Такой не спыніць павучыная пляцёнка, А ў сетку ўблытаная, тры дні будзе рвацца, Ёй сіл хапае нават з павуком змагацца. Праверыў гэта Войскі і даўно даводзіў, Што з гэтых мух звычайны дробны род паходзіў, Што мухі гэтыя — нібы для рою маткі, Што з іхнім вынішчэннем згінуць мух астаткі. І хоць ні ахмістрыня, ані ксёндз вясковы Не вельмі верылі ў той вывад навуковы І думалі па-свойму аб мушыным родзе, Стары знішчаў іх пільна пры любой нагодзе — Ледзь муху ўбачыў гэткую, забіць стараўся. І вось яму над вухам «шляхціц» той азваўся. Два разы Войскі пляснуў, але не пацэліў, Махнуў яшчэ, аж шыбы ледзь не паляцелі. Ад стукату такога муха у трывозе, Убачыўшы людзей, што сталі на парозе, Рашыла хутка прашмыгнуць паміж іх твараў, І тут жа Войскі біткаю па ёй ударыў. Так моцна пляснуў, што адскочылі галовы, Як быццам дрэва гром разбіў на дзве паловы; Абое з сілаю аб вушакі даліся, Што сінякі пасля таго ў іх засталіся. На шчасце, не зважаў ніхто, бо ў гэтым часе, Пасля спакойнай, хоць і шумнай, пачалася Гаворка бурная, аж перайшла у крыкі. Так гоніць лесам ліса гурт стральцоў вялікі: Чуваць трэск лому, стрэлы, рэдкі брэх сабачы, Аж раптам нехта нечакана дзіка ўбачыў, Даў знак, і гул падняўся ў паляўнічай гушчы, Як быццам загудзелі дрэвы ва ўсёй пушчы, — Так з гутаркай бывае — роўненька пляцецца, Пакуль, як на дзіка, на нешта не наткнецца. Тут дзікам гутаркі працяг быў спрэчкі ўпартай, Ці хорт Асэсараў, ці Рэентаў больш варты. Усё трывала толькі міг, ды ў той кароткай хвілі Адзін другому гэткіхслоў нагаварылі, Што вычарпалі раптам спрэчкі ўсе тры часці: Насмешкі, гнеў, абразу — толькі рукі ўскласці. Шугнулі ўсе да іх з суседняга пакоя, Не тоўпячыся ў дзверы, бурнаю ракою, І пару маладых, падобную да Бога, Да Януса двухтварага, змялі з парога. Тадэвуш з Талімэнай ледзь свае прычоскі Паправілі, як сціх той крык і гоман порсткі, І толькі смех і шматгалосы шум застаўся. Зноў мір настаў, бо ў сварку Робак умяшаўся: Хоць пажылы, ён быў прысадзісты, плячысты, Дык вось, калі падбег Асэсар да юрыста, Калі абодва ўжо махалі кулакамі, Схапіў іх каўняры абедзвюма рукамі І двойчы моцна стукнуў іхнія галовы, Як яйкі на вялікдзень, потым, без размовы, Раскінуў хутка рукі ўбок дарожным знакам І ў два куты пакоя кінуў забіякаў. Праз момант так стаяў з прасцёртымі рукамі I «Pax, — казаў ім, — Pax vobiskum, мір між вамі!» Хоць гэта ім было не вельмі да спадобы, Але, з пашаны да духоўнае асобы, Ўсё ж засмяяліся. Пасля ж такое спробы Больш не пасмелі пры манаху задзірацца. А той, убачыўшы, што гнеў пачаў сцішацца, Трыумфу не шукаў у тым, што здзейсніў міры, Больш слова не сказаў ніводнаму задзіры, Каптур паправіў, рукі залажыў за пояс І моўчкі выйшаў. А тым часам у пакоі Суддзя і Падкаморы між двума бакамі Стаялі. Войскі выступіў, развёў рукамі, Ен раптам, быццам разагнаў сваю дрымоту, Паправіў вус сівы і абцягнуў капоту, А вока ўсіх прысутных мігам ахапіла. І дзе яшчэ быў шум, ён, быццам ксёндз крапілам Сцішаючы, памахваў біткай скураною, Пасля, падняўшы тронкі па-над галавою, Нібы жазло маршалка, аб’явіў маўчанне: «Суцішцеся, — казаў,— трэ’ж мець апанаванне. Вы, паляўнічыя найлепшыя ў павеце, Нязгоды вашай прыклад майце на прыкмеце! Надзея краю, наша моладзь дарагая, Што ўжо і так пра славу пушч не вельмі дбае, Калі ў яе і зараз лоўля не ў пашане, Пасля зусім закінуць можа паляванне, Убачыўшы, замест братэрскае нарады, Адны нязгоды пасля лоўлі, спрэчкі, звады. Дык слухайце мяне, старога: не палічыш, Якіх і дзе, і колькі знаў я паляўнічых. Я шмат разоў судом судзіў іх палюбоўным. Ну хто ў лясах літоўскіх Рэйтану быў роўным Ці то зрабіць аблаву, ці сустрэцца з зверам? З Белапятровічам каго мы зараз змерым? Хто гэтак, як страляў Жагота, можа стрэліць, Што ў зайца на бягу мог з пісталета ўцэліць? Бывала, Тараевіч, ідучы на дзікаў, Не браў з сабою іншай зброі, апроч пікаў. Будрэвіч браўся ўпол і з медзвядзём, бывала. Дык вось якіх герояў наша пушча знала! А паспрачаўшыся, як справу разбіралі? Ды суддзяў набіралі і заклад стаўлялі. Агінскі за ваўка прайграў валок сто лесу, Тры вёскі Несялоўскаму барсук звёў к бесу. І вам жа можна весці справу даўнім ладам, І спрэчку меншым, хай сабе, рашыць закладам. Гаворка — вецер, ёй канца на век не будзе, А дзеля зайца языка не варта трудзіць, Дык выбірайце зараз палюбоўных суддзяў, І іх рашэнне хай для вас законным будзе. Я папрашу Суддзю, каб ён дазволіў еграм Закончыць гон, каб на’т звярына ў збожжа ўбегла, І ласку гэту атрымаць я спадзяюся». Сказаўшы гэта, да кален Суддзі нагнуўся. «Каня! — ускрыкнуў Рэент, — я каня са збруяй Стаўляю і абавязацельства бяру я Суддзі ў salarium аддаць пярсцёнак гэты!» «А я, — сказаў Асэсар, — здам для той жа мэты Аброжку з яшчура — цудоўная работа! Шаўковы павадочак, колцаў пазалота, Каштоўны камень — ззяе ўсё здалёк і свеціць. Калісьці ў спадчыну мо атрымалі б дзеці, Каб ажаніўся. Даў яе мне, каб вы зналі, Князь Домінік, калі мы раз з ім палявалі Ды з Маршалам Сангушкам і з тым генералам Меенам. Што мая там псярня вытварала, Паверыць трудна. Вось была, скажу вам, штука: Аж шэсць зайцоў мая злавіла запар сука! А гэта адбылося на Купіскім полі. Князь Радзівіл не бачыў гэткага ніколі, З каня сышоў, абняў маю харціху Каню І тройчы ў лоб пацалаваў на знак прызнання, А потым, тройчы пляснуўшы рукой па пысцы, Сказаў: „Дык будзь цяпер княгіняю Купіскай“. Вось так Напалеон сваім маршалам многім Даў тытулы князёў ад месцаў перамогі». Абрыдла Талімэне гутарка ўся скора, Хацела ў лес пайсці, падшуквала партнёра. Зняла з калочка кошык. «Вам, панове, мусіць, І дома добра, я дык на рыжкі прайдуся, Прашу са мной, хто ласкаў», — ветліва сказала І шаль чырвоны з кашаміру завязала. Руку падкамаранцы падала, другою Фальбоны прыўзняла, перш чым ступіць нагою. Тадэвуш у грыбы за ёй падаўся следам. Суддзя быў рад праходцы той перад абедам, У ёй ён бачыў спосаб на сцішэнне крыкаў. «Прашу у лес, панове! — весела заклікаў, — Хто сёння з вас рыжка найлепшага дабудзе, З найпрыгажэйшай побач той абедаць будзе Сам выбярэ яе. А калі знойдзе дама, Найпрыгажэйшага хай выбера таксама!»