Чакай, пан солтыс!Зарана нас ты адпяваеш.Гадзіцца раіш, але з кім?Хіба не на ваўкоў ты намякаеш —Не на паноў, ад якіх бароняццаЗ каламі рыбакі!Досыць і так нацярпеліся,Час прыйшоў. Сёння усе выплываем,Усе як адзін на палоў!Па скатах пясчаных узгоркаўНа Нарачы бераг ідуць рыбакі.Спаўзаюць з рыбацкімі снасцямі лодкіЗ вільготнага жвіру. Вецер мяккі,Цёплы і сіні прыходзіць на помач,Гоніць крылатыя лодкі,Быццам іх хоча удаль заманіць,Туды, дзе сінія хваліРаскінула Нарач на поўнач,На поўдзень, на захад, на ўсход,Аж да небасхілу граніц.А лодак ўсё больш выплывае…Хай сёння смяецца і звоніцьВецер, разносячы песняў рыбацкіхI хваляў успененых гром!— Мы вылавім долю сваюЎ глыбокіх у Нарачы тонях!..I тонуць рыбацкія сеткіЎ жывое азёр серабро.
Эпілог
За шыбамі тлеюць у інеі сінія зоры.Мерзнуць ад сцюжы апухлыя пальцы, баляць.Ведаю, песні, вам хочацца новых разораў,Шолаху лесу зялёнага, звону азёраў, —Сніцца не раз вам шчаслівая наша зямля.Будзе ўсё гэта… Гартоўным нарогам падымемНовыя дні; залатых ураджаяў заруЗбяруць у снапы маторы рукамі стальнымі;I вёснамі будзе цвісці маладымі,Вясёлкамі песняў мая Беларусь.А сёння ідзіце ў батрацкія хаты, пад стрэхі, —Пазнаюць вас там па глыбокіх шрамах,Па чорных мазолях, па гулкаму рэху.Як сонечныя, загарайцеся вехіНа горных вяршынях, на новых шляхах!А сёння ідзіце між родных загонаў,Дзе многа знаёмых спаткаеце вы.Рассцелюць вам нівы узорны настольнік,Як прыйдзеце ў госці ў дзень заўтрашні, вольны,Ці з славаю паўшых, ці з славай жывых.I поўнач мінае. За шыбамі вецер…За сына дзесь моліцца матка цяпер.А я хачу сонца пранесці па свецеI ворагам кінуць у вочы з-пад сэрцаКрывёю гарачай апырсканы верш.Вось раніца ціха лягла на падлогу…Я песні бяру свае ў дальні паход.Іх трэба рассеяць вясной па разлогах,Каб заўтра на струнах, на новых дарогахНам з песнямі стрэціць свабоды прыход.
