Читать «Людзі на балоце» онлайн - страница 233
Іван Мележ
— Што яна табе далася, етая яго зямля! — адгукнуўся Хоня.
— Што! Рассеўся, як рэпа, на добрай зямлі і — нігадкі! І ўпарадкаванне яму ніпачом! І не зачапі яго! Савецкая ўласць сама за яго!
— Савецкая ўлада тут не вінавата, — сказаў Міканор.
— А не сагналі ж!
— Сагналі б, кеб не ўлез ты!..
— Я — вінаваты! Найшлі вінаватаго!
— Вінаваты! Еты Зубрыч з воласці, калі заікнуліся адабраць паласу ад Глушака, адразу ўрэзаў: злачынство — патураць беспарадку, разбою! Трэба вучыць паважаць савецкі закон!.. І аставілі Глушаку, як було!..
Міканор дадаў з роздумам:
— Усё адно — кеб і адабралі ў Глушака і аддалі каму другому — мало хто б парадаваўся. Крыўды було б усё адно багата. Усіх не задаволіш адным кавалкам етым, не сакрэт. От штоб да балота падступіцца, ды асушыць, ды раздзяліць!..
— Ат, слухаць няма чаго! Абы пачасаць язык!
— Ето толькі ў нас дзіво! Балото цэлае! Падумаць — і то страшно! Нам усё — страшно! Усё — выдумка!.. Нічого — прыйдзе пара!
Недалёка ўжо віднеліся прыцярушаныя сняжком, як бы не такія панурыя, як заўсёды, куранёўскія стрэхі.
— Ты б от Ганну лепей трымаў пры сабе! — зачапіў Хоня. — Такую дзеўку ўпусціў.
— Упусціў не ўпусціў — што з таго! Чаго мне було дзяржаць яе!..
— Як ето — чаго?
— А так — сам голы!.. Ды шчэ голую браць на шыю!..
— Ета, не сакрэт, на шыі не була б! — сказаў Міканор. — От дзеўка — што ўродаю, што рукамі, першая мо на ўсю воласць! Мяне аж зайздрасць брала, што яна з табою! Упусціў!
— Упусціў! — Васіль раптам ускіпеў. — Ну, упусціў! Што вам!
Міканор сумеўся: упершыню чуў такі сум, такі боль у гэтым маўклівым, недаверлівым хлопцу. Каб суцешыць, супакоіць трохі Васіля, сказаў вінавата:
— Нічога, можа, шчэ і не ўсё кончылася! У жыцці, не сакрэт, усяляк бувае…
Васіль не адказаў.
