Читать «Па-першае і па-другое» онлайн - страница 5
Даниил Иванович Хармс
– І праўда! – сказалі лось і жырафа, спыніліся і пачалі ваду з возера піць.
А страус падумаў сабе:
– Вось дык дурні! Няхай яны ваду п'юць, а я далей пабягу.
І страус пабег далей, ды толькі забыў галаву павярнуць і, замест таго, каб наперад бегчы, пабег назад.
ІІІ
А лось і жырафа пілі, пілі, пілі, пілі, урэшце жырафа кажа:
– Я больш не магу.
І лось кажа:
– Я таксама больш не магу.
Пабеглі яны далей, ды ўжо хутка бегчы не могуць. Так іх ад вады разнесла.
А слон убачыў гэта і давай смяяцца!
Стаіць і смяецца! Стаіць і смяецца!
А сабаку па дарозе блохі заелі. Сеў ён і давай часацца! Сядзіць і чэшацца! Сядзіць і чэшацца!
Так што першымі алень і дзікі конь прыбеглі.
IV
А слон усё стаіць ды смяецца, стаіць ды смяецца!
V
А сабака ўсё сядзіць ды чэшацца, сядзіць ды чэшацца!
VI
А жырафа ўсё бяжыць!
VII
А слон усё смяецца!
VIII
А сабака ўсё чэшацца!
***
– Ты быў у заапарку?
– Быў.
– Бачыў ільва?
– Гэта з хобатам?
– Не, гэта слон, леў не такі.
– А, з двума гарбамі.
– Ды не! З грывай!
– А-а! Так, з грывай, такі з дзюбай.
– Ды з якой там дзюбай! З ікламі.
– Ну так, з ікламі і крыламі.
– Не, гэта не леў.
– А хто ж гэта?
– Не ведаю. Леў жоўты.
– Ну так, жоўты, амаль шэры.
– Не, хутчэй амаль чырвоны.
– Так-так-так, з хвастом.
– Ага, з хвастом і пазурамі.
– Ведаю! Пазуры велічынёй з атрамантніцу.
– Які ж гэта леў? Гэта хутчэй мыш.
– А, гэта з крыламі?
– Ну, з крыламі!
– Дык тады гэта птушка.
– Ага. Я таксама думаю, што птушка.
– Я табе казаў пра льва.
– Я таксама, пра птушку льва.
– Ды няўжо леў – птушка?
– Здаецца, птушка. Ён яшчэ гэтак цілікае: “Цірлі-цірлі, цюць-цюць-цюць”.
– Чакай! Такі шэранькі і жоўценькі?
– Ага. Шэранькі і жоўценькі.
– З круглай галоўкай?
– З круглай галоўкай.
– І лётае?
– Лётае.
– Ну дык я табе скажу: гэта чыж!
– Ну так! Сапраўды, гэта чыж!
– А я пытаў пра льва.
– Ну, льва я не бачыў.
Забыўся, як завецца
Адзін ангелец ніяк не мог прыгадаць, як завецца гэтая птушка.
– Гэта, – кажа ён, – крукіца. Вой, не крукіца, а кірукіца. Ці не, не кірукіца, а куракіца. Цьху ты! Не куракіца, а кукрыкіца. Ды і не кукрыкіца, а кірыкрукіца.
Хочаце я вам апавяду аповед пра гэтую крукіцу? То бок не крукіцу, а кірукіцу. Ці не, не кірукіцу, а куракіцу. Цьху ты! Не куракіцу, а кукрыкіцу. Ды не кукрыкіцу, а кірыкрукіцу! Не, зноў не тое! Курыкракіцу? Не, не курыкракіцу! Кірыкрукіцу? Не, зноў не тое!
Забыўся я, як гэтая птушка завецца. А калі б не забыўся, то апавёў бы вам аповед пра гэтую кірыкуркукукрэкіцу.
Рыбін тлушч
У аднаго хлопчыка спыталі:
– Слухай, Вова, як ты можаш піць рыбін тлушч? Гэта ж так нясмачна.
– А мне мама кожны раз, калі я вып'ю лыжачку рыбінага тлушчу, дае грыўню, – сказаў Вова.
– І што ты робіш з гэтай грыўняй? – спыталі ў Вовы.
– А я кладу яго ў скарбонку, – сказаў Вова.
– Ну, а потым што? – спыталі ў Вовы.
– А потым, калі ў мяне ў скарбонцы назбіраецца два рублі, – сказаў Вова, – то мама дастае іх адтуль і зноў купляе мне бутэльку рыбінага тлушчу.
17 коней
У нас у вёсцы памёр адзін чалавек і пакінуў сваім сынам такі тэстамент.
Старэйшаму сыну пакідаю 1/2 сваёй спадчыны,
