Читать «Локіс. Рукапіс прафэсара Вітэмбаха» онлайн - страница 24

Доктар агледзеў страшную рану жанчыны.

- Яе не зарэзалі! - закрычаў ён. - Яе загрызлі!..

...

* * *

Доктар загарнуў кнігу і задуменна паглядзеў на агонь.

- І гэта канец? - спыталася Адэлаіда.

- Канец! - змрочна адказаў прафесар.

- Але чаму вы назвалі апавяданне «Локіс»? Ніводзін з персанажаў так не завецца.

- Гэта не чалавечае імя, - адказаў прафесар. - Ану, Тэадор, ці разумееце вы, што значьщь «Локіс»?

- Ані блізка.

- Калі б вы добра засвоілі закон фанетычных адпаведнасцяў паміж санскрытам і літоўскай мовай, вы пазналі б у слове «lokis» санскрьщкае «arksa» ці «rksa». «Lokis» - так па-літоўску называецца звер, якога грэкі называлі «αρκτος», лаціняне «ursus», а немцы «Вär».

Цяпер вы разумееце сэнс эпіграфа:

Miszka su Lokiu Аbu du tokiu.

Вы ведаеце, што ў «Рамане аб лісе» мядзведзь завецца damp Вrun. Славяне называюць яго Міхал, па-літоўску Мішка, і гэтая мянушка амаль заўсёды замяняе родавую назву «lokis». Гэтаксама, як французы забылі новалацінскае слова «gorpil» і замянілі яго словам «renard». Магу прывесці і іншыя прыклады...

Але Адэлаіда заўважыла, што ўжо позна, і яны рассталіся.