Читать «Пастка для пярэваратня» онлайн - страница 144

Мы рванулі да лесу. Калі падбягалі да ўскрайку, я азірнуўся і ўбачыў, што стражнікі вядуць Саўку ў горад.

Зноў з ведзьмаком

Мы дабеглі да лесу і пайшлі па лясной дарозе. Я зусім не цяміў, дзе мы, куды ідзём.

— Ці знойдзем зноў гэты горад? — кажу Петрусю.

— Абавязкова знойдзем. Вызвалім Саўку.

Проста сказаць. Мабыць, у прафілакторыі Саўка сядзіць. Як туды прабрацца, каб не заўважылі? А калі нават і ўдасца вызваліць, то што далей? Да ведзьмака Саўку весці? Папрасіць, каб і яго, і нас свайму вядзьмарству навучыў? Добры Саўка будзе ведзьмаком, будзе людзей страшыць…

Я зірнуў на Петруся. Твар хмурны. Напэўна, кошкі скрабуць на душы. Ці не таму, што Саўку пакінулі, не ратавалі?

Я, каб перапыніць благія думкі, сказаў:

— А пан Бадзей за локаць сябе ўкусіць.

— Дасць Іванка прачуханца, — азваўся Пятрусь.

— Паэт Карней пра гэта верш напіша, — дадаў я.

— Пра каго напіша? — пачулася, як з грому. З-за кашлатай яліны выйшлі… Казімір Міронавіч і Палын. У мяне і рукі апусціліся.

— Дык пра каго напіша? — усміхнуўся Казімір Міронавіч.

Мы з Петрусём маўчалі. Пра што з ім гаварыць? У яго, як вядома, адно ў галаве: нас вядзьмарству навучыць.

— Не чакалі вы гэткай сустрэчы, — прамовіў вядзьмак.

— Яны ў тым горадзе свой гонар страцілі,— хіхікнуў Палын.

— Не, не страцілі. Але ж страху там набраліся. Ну, што? І цяпер шкадуеце людзей?

— Не прыставайце да нас, — сказаў Пятрусь.

— Вы цвёрдыя арэшкі. Ды ўсё роўна раскушу. Зараз у свой палац завяду. Буду трымаць датуль, пакуль не паразумнееце.

— А калі не пойдзем? — з выклікам прамовіў я.

— Пойдзеце. Жывучы, усяго нажывеш — і Кузьму татам назавеш. — Казімір Міронавіч, не спускаючы з нас вачэй, нешта хутка-хутка зашаптаў.

У мяне заплюшчыліся вочы. Я анічога не адчуваў. Толькі пачуў, як паціху сказаў вядзьмак: «Ідзіце за мною».

Мне здалося, што іду па балоце. Пад нагамі хлюпае гразь, ногі правальваюцца. Я ледзь выцягваю іх і іду, пакідаючы чорныя адбіткі-сляды. Нарэшце балота скончылася. Перада мною — вялізны парк, а ў парку дзівосны палац. Дах зіхаціць золатам. У вокнах рознакаляровае шкло: чырвонае, жоўтае, сіняе…

— Што? Вочы разбегліся? Гэта мой палац. Прачніцеся! — пачуўся ведзьмакоў голас.

Я расплюшчыў вочы і ўбачыў яго, Палына, Петруся.

— Ужо прыйшлі. Вы мае госцейкі,— прамовіў вядзьмак.

Прывёў. Пусціў тлумачы ў вочы. Прымусіў. Выходзіць, гэты дзівосны палац, у якім рознакаляровае шкло, ягоны.

— Даспадобы вам мая хатка?

Хаткай палац называе. Мусіць, не адзін год нявольнікі яго будавалі. І ім пусціў тлумачы ў вочы. Цягнулі жылы, лілі пот. А што, калі і нас прымусіць будаваць? Будзем. Да скону. Няўжо не ўбачу свайго возера, татаў голас не пачую, маму не абніму? Не, не, не… Вырвемся з кіпцюроў. І беднага Саўку выратуем. Ён чакае нас. І мама чакае. І тата чакае. І возера…

— Вось дзе жыву. Ёсць дзе прытуліцца. Было б чаго хваліцца. Жыве, як адзінокі воўк у лесе. Толькі гэты прыпылены Палын за ім, што хвост, цягаецца. Мусіць, грызе нуда ў адзіноце. Ці не таму такі незычлівец?

— І мы будзем тут жыць? — запытаў Пятрусь.

— Будзеце. І вам месца хопіць. А зараз павячэраеце.