Читать «Пад сінім небам» онлайн - страница 34

Наталья Арсеньева

IV

Яшчэ сонца ня вітае З-за кароны цёмнай гаю, Яшчэ ў лесе, у гушчары Туману клубяцца хмары, А ўжо перад старшым братам Ясны сокал ляціць сватам, Ляціць сватам да Галіны, Ў якой губкі, як каліны. Яшчэ сонца ня відаці Над мурогам сенажаці, Яшчэ кропелькі расіцы Жутла зьзяюць на пшаніцы, — А ўжо перад срэднім братам Мал жаўронак ляціць сватам, Ляціць сватам ён да Галі, Ў якой косы — жыта хвалі. Яшчэ сонца не сьмяецца, Бліск з нябёсаў ня ліецца Яшчэ толькі гаснуць зоры, Сьпяць у лесе птушкаў хоры,— А ўжо прад малодшым братам Салавейка ляціць сватам, Ляціць сватам да Галінкі, Ў якой вочы — дзьзе расінкі. Старшы брат выкуп багаты За любую ўносіць ў хату: Многацэнных кунаў скуры, Гарнастайкі, собаль буры, Мёд пахучы, бурштыновы, Бору, соснаў пах здаровы. Срэдні брат у хату зносіць Выкуп свой, прыняці просіць: Раскладае зьвіткі лёну, Жыта з роднага загону, Воўну белую, пшаніцу, — За дзяўчыну-чараўніцу. Меншы брат з каня зьлязае, Йдзе у хату і выймае Златалітыя пярсьцёнкі, Што з чужой прывёз старонкі, I пытаецца, як ласкі, Аб дзяўчыне сваей казкі.

*

Так у хаце пры растані Брацьці зьехаліся ўраньні. На сябе яны зірнулі, Дзіўна твары адвярнулі, Усьмяхнуліся панура… Ой, там будзе, будзе бура, Бо няма вастрэйшай звадкі, Як з-за дзеўчыны-загадкі!