Читать «Пад сінім небам» онлайн - страница 33

ІІ

Ўецца вузкая дарога Каля лесу, ля густога. То крутнецца у лагчыну, То завернецца ў гушчыну, Абыходзіць елак сплёты, Праз дрыгву йдзе, праз балоты. Едзе старшы брат вясела, Бор шуміць-гудзе наўкола, Сіні цень яго хавае, Сонца косы раскідае, Шэпчуць хвойкі маладыя, Байкі, казкі залатыя, Павявае пах маліны, Ўспамінае чар дзяўчыны. Ўецца вузкая дарога Ў моры жыта залатога. То — управа крутанецца, То — уліва павярнецца, Абыходзіць сенажаці, Йдзе праз грэблі і праз гаці… Едзе срэдні брат ахвоча, Едзе ўдзень і едзе ўночы: Ясна сонца яго грэе, Прахалодай вецер вее, Жыта шэпча яму казкі, Навяваюць думкі краскі, Чырванеючы ў травіцы, Аб дзяўчыне-чараўніцы. Ўецца вузкая дарога Каля возера ціхога… Абыходзіць мора кветак, Стужкай ўецца праз палетак Ў даль нязнаную, дзе горы Ў неба гінуць сінім моры. Едзе меншы брат, сьпявае, Песьняй божы сьвет вітае. Яму шле праменьні сонца, Вабіць цень густы ў старонцы, Неба, сонца, хмаркі, дрэвы, Пчолаў гуд і птушкаў сьпевы, Матылі на канюшыне Ўспамінаюць аб дзяўчыне…

III

Ў чыстым полі пры каліне Тры крыжуюцца дарогі. На растані — крыж убогі, Студня, плот, садок і хатка, А у хаце — дзеўча з маткай. А й харошая-ж дзяўчына — Сінявокая Галіна! Яе вочы — дзьве пэрлінкі, Як дзьве раньнія расінкі, Яе косы — жыта хвалі, Што на сонцы дасьпявалі, Яе вусны, як маліны, Стан, як стромкі ствол сасьніны, Голас сьпеўны, пераліўны Будзіць сум і вабіць дзіўна… Старшы брат мінаў ураньні Крыж і хатку пры растані. Да крыніцы, дзе каліна, Па ваду ішла Галіна. Йшла, ішла, яго спаткала, Усьміхнулася, і стала… Старшы брат вачэй ня зводзіць, Кроў баржджэй у жылах ходзіць, Сэрца б’е, бы птушка ў клуні Й, сьмяючыся да красуні, Ён назад каня вяртае, Бо знайшоў, чаго шукае Сватам верне да дзяўчыны, Ў якой вусны, як маліны. Срэдні брат быў упалудні Каля хаткі, каля студні: З вязкай сьвежай канюшыны З поля, з працы йшла Галіна. Йшла, ішла, яго мінула, Абярнулася й зірнула… Хлопец стаў. З чароўнай сілай Сэрца шчырае забіла. Штосьці сэрца просіць, хоча, Й, на дзяўчыну ўзьвёўшы вочы, Ён назад каня вяртае, Бо знайшоў, чаго шукае: Сватам вернецца да Галі Ў якой косы — жыта хвалі… Меншы брат быў на заходзе Каля хаткі пры гародзе. З сенажаці, з лугавіны Гнала ужо кароў дзяўчына; Йшла, ішла, яго сустрэла I пагляд спаткала сьмела. Меншы брат уздрыгануўся, Да дзяўчыны ўвесь рвануўся. Мары, сны адбілісь сэрца На твары, як у люстэрцы: Ўвесь ня свой — назад вяртае, Бо ўжо сон — на яве мае: Сватам верне да Галінкі, Ў якой вочы, як пэрлінкі.

*

На дзядзінец узьяжджаюць Тры браты, бацькоў вітаюць, Просяць іх багаслаўляці, На вясельле людцаў зваці. Тры банкеты, тры вясельлі Справіць бацька да нядзелі, Тры красуні, тры дзяўчыны Ўвойдуць заўтра да радзіны.