Читать «Месячнае святло (на белорусском языке)» онлайн

Де Мопассан Ги

Месячнае святло (на белорусском языке)

Гi дэ Мапасан

Месячнае святло

Пераклад: Сяргей Шупа

Абат Марыньян цалкам адпавядаў свайму ваяўнiчаму прозвiшчу. Гэта быў высокi i худы святар, трохi фанатычны, гарачлiвы, але заўсёды шчыры. Яго перакананнi былi цвёрдыя, непахiсныя. Яму здавалася, што ён дасканала ведае свайго бога, разумее яго наканаваннi, жаданнi, намеры.

Часамi, калi ён гуляў у прысадах каля сваёй маленькай плябанii, у яго ўзнiкала пытанне: "Навошта Бог стварыў усё гэта?" Ён пачынаў настойлiва шукаць адказу, ставячы сябе ў думках на месца Бога, i амаль заўсёды знаходзiў. Нiколi б ён не прашаптаў у парыве пабожнай пакорнасцi: "О, Божа, неспазнаныя шляхi твае!" Ён казаў сабе: "Я слуга Бога, я павiнен ведаць, чым ён кiруецца ў сваiх дзеях, а калi я гэтага не ведаю, дык павiнен здагадацца сам".

Яму здавалася, што ўсё ў прыродзе створана з дасканалай i вартай захаплення логiкай. Усе "чаму" i "таму што" заўсёды ўраўнаважвалiся. Свiтаннi iснавалi на тое, каб прыемна было прачынацца, днi - каб спела збажына, дажджы - каб палiваць яе, вечары - каб рыхтавацца да сну, а цёмныя ночы - каб спаць.

Чатыры пары года дасканала адпавядалi ўсiм сельскагаспадарчым патрэбам, i святару нiколi не прыйшла б у галаву думка, што прырода не мае нiякiх намераў i што, наадварот, усё жывое навокал падладжваецца да суровых патрэб часу, клiматычных умоў, матэрыяльнага жыцця.

Але... ён ненавiдзеў жанчын, ненавiдзеў несвядома i iнстынктыўна iмi пагарджаў. Ён часта паўтараў словы Хрыста: "Што мне i табе, жанчына?" - i дадаваў:

"Здаецца, Бог сам быў незадаволены гэтым сваiм стварэннем". Жанчына была яму "дванаццаць раз заганнае дзiця", як сказаў паэт. Яна была той спакуснiцай, што звяла першага мужчыну. Гэтая слабая i невядома чаму вабная iстота i дагэтуль вяла сваю агiдную дзейнасць. I ён ненавiдзеў жаночую душу, здольную кахаць, нават больш, чым жаночае цела, асуджанае на пагiбель.

Часта ён адчуваў на сабе пяшчоту, што iшла ад iх, i хоць ён верыў у сваю непахiснасць, яго бязмерна злавала гэтая патрэба кахаць, якая заўсёды ў iх хавалася.

На яго думку, Бог стварыў жанчыну толькi на тое, каб спакушаць мужчыну i ўсяляк выпрабоўваць яго. Наблiжацца да яе можна было толькi з незвычайнай асцярогай, каб не трапiць у пастку. Ды яна i папраўдзе была сама як пастка, з выцягнутымi для абдымкаў рукамi i гатовымi для пацалунка вуснамi.

Ён рабiў выключэнне толькi манашкам, бо iх зарок цнатлiвасцi рабiў iх няшкоднымi. Але ён усё адно ставiўся да iх сурова, бо заўсёды адчуваў, што недзе ў глыбiнi iх скаванай душы, у iх пакорлiвым сэрцы жыве гэтая адвечная пяшчота, якая прызначаецца таксама i яму, хоць ён i святар.

Гэтую пяшчоту ён адчуваў у iх позiрках, прасякнутых большай, чым у манахаў, набожнасцю, у iх малельным экстазе, у якiм было нешта жаноцкае, у парывах любовi да Хрыста, што абуралi яго, бо гэта было жаночае каханне, каханне цела. Ён адчуваў гэтую праклятую пяшчоту нават у iх пакорлiвасцi, у мяккасцi голасу, у апушчаных долу вачах i ў iх маўклiвым плачы, калi ён надта сурова iх дакараў.