Читать «Мастер и Маргарита- RU-EO» онлайн - страница 500

Post la injekto ĉio ŝanĝiĝas antaŭ la dormanto. De

постели к окну протягивается широкая лунная

la lito al la fenestro etendiĝas larĝa luna vojo, sur

дорога, и на эту дорогу поднимается человек в

ĝin paŝas viro en blanka mantelo kun sangruĝa

белом плаще с кровавым подбоем и начинает

subŝtofo kaj iras al la luno. Apud li iras juna viro

идти к луне. Рядом с ним идет какой-то

en disŝirita ĥitono kaj kun misformiĝinta vizaĝo.

молодой человек в разорванном хитоне и с

La irantoj arde pri io parolas, diskutas, volas atingi

обезображенным лицом. Идущие о чем-то

interkonsenton.

разговаривают с жаром, спорят, хотят о чем-то

договориться.

— Боги, боги, — говорит, обращая надменное

— Dioj, dioj, — diras la mantelulo turnante sian

лицо к своему спутнику, тот человек в плаще,

orgojlan vizaĝon al la kuniranto, — kia vulgara

— какая пошлая казнь! Но ты мне, пожалуйста, ekzekuto! Tamen bonvolu al mi diri, — lia orgojla скажи, — тут лицо из надменного

vizaĝo iĝas petega, — ja ĝi ne estis, ĉu? Mi cin

превращается в умоляющее, — ведь ее не

petegas, diru, ĝi ne estis, ĉu?

было! Молю тебя, скажи, не было?

— Ну, конечно не было, — отвечает хриплым

— Certe ĝi ne estis, — raŭkvoĉe respondas la

голосом спутник, — тебе это померещилось.

kuniranto, — simple ci ĝin imagis.

— И ты можешь поклясться в этом? —

— Ĉu ci povas ĵuri tion? — kaĵole petas la

Заискивающе просит человек в плаще.

mantelulo.

— Клянусь, — отвечает спутник, и глаза его

— Mi ĵuras, — respondas la kuniranto, kaj liaj

почему-то улыбаются.

okuloj ial ridetas.

— Больше мне ничего не нужно! —

— Jen ĉio kion mi volis! — per rompita voĉo

Сорванным голосом вскрикивает человек в

ekkrias la mantelulo, kaj li plu paŝas supren

плаще и поднимается все выше к луне, увлекая akompanate de sia kuniranto. Kviete kaj majeste своего спутника. За ними идет спокойный и

ilin sekvas giganta pint’orela hundo.

величественный гигантский остроухий пес.

Тогда лунный путь вскипает, из него начинает

Tiam la luna vojo ekbolas, elverŝiĝas la luna rivero

хлестать лунная река и разливается во все

kaj disfluas ĉiudirekte. La luno regas kaj ludas, la

стороны. Луна властвует и играет, луна танцует luno dancas kaj petolas. Tiam en la torento и шалит. Тогда в потоке складывается

formiĝas supernature bela virino, ŝi tenas je la

непомерной красоты женщина и выводит к

mano kaj elkondukas al Ivano stoplabarban viron,

Ивану за руку пугливо озирающегося

ĵetantan ĉirkaŭen timemajn rigardojn. Ivano

обросшего бородой человека. Иван Николаевич Nikolaiĉ tuj lin rekonas. Li estas la numero cent сразу узнает его. Это — номер сто

dek oka, la nokta gasto de Ivano. En sia sonĝo

восемнадцатый, его ночной гость. Иван

Ivano Nikolaiĉ etendas al li la manojn kaj sciavide

Николаевич во сне протягивает к нему руки и

demandas:

жадно спрашивает:

— Так, стало быть, этим и кончилось?

— Do, tiel ĝi finiĝis, ĉu?

— Этим и кончилось, мой ученик, — отвечает

— Tiel ĝi finiĝis, mia disĉiplo, — respondas la

номер сто восемнадцатый, а женщина подходит numero cent dek oka. La virino paŝas al Ivano kaj к Ивану и говорит:

diras:

— Конечно, этим. Все кончилось и все