Читать «Дэпэш Мод» онлайн - страница 104
Сяргей Жадан
– Вось таму і не хачу. Лепш я пілараму пабудую.
13.20
– Ведаеш, тут вельмі халодная вада. Я плаваю толькі пасьля абеду, калі яна прагрэецца.
– Сёньня дождж, наўрад ці яна прагрэецца.
– Так, мабыць не прагрэецца.
– Тады што рабіць будзем?
– Ня ведаю. Пачакаем. Павінна ж калі-небудзь яна прагрэцца.
– Хто яе ведае, – кажу, – хто ведае.
13.30
– Там яшчэ засталося?
– Так, – кажу, – трохі.
– Пакінь на пасьля, добра?
– Як скажаш, – кажу. – У цябе ж народзіны, не ў мяне.
– Я не люблю сваіх народзінаў.
– Што так?
– Ня ведаю, я, разумееш, заўжды дзіўна пачуваўся, ну, у дзяцінстве, яны ўсе навокал мяне таўкліся і чагосьці ад мяне хацелі. А народзіны-та насамрэч мае, разумееш?
– Ну.
– Зараз цягнік на Вузлавую пойдзе.
13.47
– Слухай, – кажу, – а вы сваіх піянераў купацца водзіце?
– Водзім, – адказвае Карбюратар.
– А калі вада халодная?
– А ім усё адно, яны як жабы – скачуць у ледзяную ваду, плаваюць сабе. Ім здорава, яны яшчэ не разумеюць, што вада халодная.
– Ніхто яшчэ не ўтапіўся?
– Хто ж ім дасьць. Тут захочаш – ня ўтопішся. Гэта ж лягер, разумееш?
15.52
Ён разламвае жоўты цьвёрды хлеб, на, кажа, трымай, я бяру кавалак і кладу побач з сабою на афсальт, з-за хмараў нарэшце праступае сонца, праз пару гадзін вада павінна прагрэцца і тады можна будзе пераплысьці іхную рэчку і паглядзець нарэшце што там – на тым баку ракі, што ўвесь час знаходзіцца побач са мной, хоць раз пераплысьці і нармальна ўсё там агледзець, добрая нагода, дарэчы, галоўнае, каб вада прагрэлася, апошні на сёньня цягнік праяжджае паўз нас, сьледам за ім цягнуцца хмары, рэальнасьць ссоўваецца ў заходнім напрамку, нібы слайд, цяпер павінен зьявіцца наступны кадр, Карбюратар моўчкі перажоўвае свой жоўты хлеб, кроплі падаюць з соснаў на плястыкавыя дахі павільёнаў, акрамя нас на плятформе больш нікога няма, я гляджу на асфальт і бачу як да майго хлеба падпаўзае стомлены, змучаны дэпрэсіямі сьлімак, выцягвае сваю недаверлівую пыску ў бок майго хлеба, потым расчаравана ўсоўвае яе назад у панцыр і пачынае адпаўзаць ад нас на Захад – на іншы бок плятформы. Я нават думаю, што гэтай дарогі яму хопіць на ўсё ягонае жыцьцё.
