Читать «Дзярлiвая птушка (Гараватка - 1) (на белорусском языке)» онлайн - страница 8

- Нi глядзi ты на доктаравых, - цi раз раiў Януку бацька, - яны нi твайго носа-палоса. У iх вуньдзiка высахнiць цi вымакнiць, дык i бяды вялiкай: людзi дабра панавозяць.

- Што табе! Можа, я хачу дома быць! - задзёрыста адказаў Стасю Янук, сiлком змагаючы крыўду, што напiрала ў грудзёх.

- Каб ты гэдак жыў, як праўду кажаш! - не ўступаў Стась.

Асаблiва ня мог цярпець Янук Стасевай брыдкай грымасы, што паказвала кпiны.

Уладзiк трымаўся збоку. Ён, як казалi, ужо пад дзяцюкi падбiраўся. Доказам такога падбiраньня былi хаця-б тыя самыя зiхатлiвыя хромавыя боцiкi, што нядаўна справiў бацька. Уладзiк прабаваў танцаваць, пiць гарэлку, а часам нават ласаваўся, хаця ўпотайку ад някурачага бацькi, крамнымi папяросамi. Цi раз бачылi iншыя, як каторую старэйшую дзеўку ўжо за грудзi сьмела ўшчыпнуў мусiць, гэтым даводзячы сваю сьпеласьць. Ростам вялiкi быў не па сваiх гадох. Тое, што некалi ў школе ў кожнай клясе па два гады сядзеў i што бацька часта, як казалi, салам "падмазваў", каб сын як-небудзь элемэнтарнай пiсьменнасьцi навучыўся, - зусiм не перашкаджала Ўладзiкаваму росту ў дзяцюкi. Ганарыстым стаў i задзёрыстым. На гэтых двох сынох i сухой, як нядошлы бабовы струк, жонцы Марылi, канчалася лекарава сям'я.

- Як фэст быў? - буркнуў Янук.

- Каб ты толькi вiдзiў! Ядры т-тваю палку, народу дык народу! - забубнiў у нос Стась, рад пахвалiцца. - Такога кiрмашу я ў сваiм жыцьцi ня вiдзiў!

- Дзiва вялiкае, такоя-ж жыцьцё во, сто гадоў пражыў! - кпiў пастух.

- Ну няхай сабе, алi пагулялi на ўсю йванаўскую! - гугнявiў цалкам незьбянтэжаны Стась. - Елi й пiлi што хацелi, аж пуп трашчэў. Хочаш во? Выбiрай.

Стась выцягнуў зь кiшэняў дзьве жменi цукеркаў. Былi там малыя круглыя ў паперках i падўжныя, i даўгiя махрыстыя. Прынадна ўпрыгожылi яны рознымi колерамi Стасевы нязграбныя далонi. Зазьзялi ад прагнасьцi Януковы вочы. Цукеркай мог ласавацца раз цi два на год, ня болей. Нясьмела, быццам баючыся, каб Стась не паклаў iх назад у кiшэнi, выцягнуў руку i ўзяў найменшую з чырвоным ракам на празрыстай абгортцы.

- Бяры яшчэ адзiн, - спанукаў Стась.

Янук разгубiўся. Лекараў сын паглыбляў ягоную крыўду. Сам меўся быць сяньня панам, за свае грошы раскашэлiцца й перад iншымi хвалiцца, а сталася, што гэты смаркач дэманстраваў цяпер, якi ён ласкавы й добры. Выбраў ён найдаўжэйшую махрыстую цукерку й сунуў у Янукову руку.

- Дык што, нi пусьцiў цябе? - пытаўся яшчэ раз пастуха.

- Нi пусьцiў - пшэк пракляты! - iз крыўдай прызнаўся Янук.

- I грошы нi даў?

- I грошы нi даў.

- Каб яму скула ў бок за гэта! - прыабяцаў Стась.

- Каб яму дзьве, дый у такое мейсца, што сесьцi ня мог! - паправiў Янук.

Памаўчалi. Уладзiк выцягнуў зь кiшэнi папяросу й запалiў.

- А сягоньнiка на вечарыну прыйдзiш? - пытаў Стась.

- А будзiць?

- Пэўна-ж што будзiць.

- У каго?

- Мусiць, цi ня ў Тодара Кмiтавага. Дык што?