Читать «Гары Потэр і патаемная зала» онлайн - страница 12

— Я ж сказаў вам, што гэта быў не я... доўга тлумачыць. Слухайце, ці вы не можаце сказаць у Хогвартсе, што Дурслі мяне замкнулі і не дазваляюць вярнуцца ў школу, а магіяй я скарыстацца не змагу, таму што міністэрства вырашыць, што я выкарыстаў другую замову за якіясь тры дні і...

— Кідай сваю балбатню, — адказаў яму сябра. — Мы прыехалі, каб забраць цябе з сабой.

— Але ж вам таксама забаронена чараваць, як і...

— А мы і не збіраліся, — прамовіў Рон тузануўшы галавой на пярэднюю сядушку, — але, пэўна ты забываешся, хто тут са мной.

— Абкруці гэта вакол кратаў, — кінуўшы Гары вяроўку, заявіў Фрэд.

— Калі Дурслі штось пачуюць, яны мяне заб’юць, — надзейна прывязваючы да кратаў вяроўку заўважыў Гары, тым часам Фрэд націснуў на газ.

— Не турбуйся, — сказаў ён Гары. — А цяпер адсунься.

Гары адсунуўся ў цень, дзе стаяла клетка з Хэдвіг, якая здавалася разумел ўсю важкасць моманту, таму сядзела не выдаваючы ані гука. Машына усё больш набірала хуткасць, яе равенне рабілася гучней і, нарэшце, калі Фрэд пусціў машыну ўперад, краты былі адарваны ад сцяны... Гары ізноў падбег да вакна і ўбачыў як яны паволі боўталіся на вяроўцы ў колькіх футах ад зямлі. Рон запыхаўшыся зацягнуў краты ў машыну. Гары з трывогай прыслухаўся, але з дурслеўскай спальні не адчувалася ані гуку.

Калі краты занялі сваё месца на задняй сядушцы разам з Ронам, Фрэд, як мага бліжэй падляцеў да гарынага вакна.

— Забірайся сюды, — клікнуў яму Рон.

— Але ўсе мае хогвартскія рэчы... палачка... мятла...

— Дзе яны?

— Замкнуты ў каморы пад лесвіцай, а я не магу выйсці з пакоя...

— Няма праблемаў, — з пярэдняй пасажырскай сядушцы адказаў Джордж. — Адсунься.

Праз вакно Фрэд і Джордж асцярожна праслізнулі ў гарын пакой. Гары вырашыў, што блізнятам трэба аддаць належнае, калі Джордж выцягнуў з кішэні звычайную шпільку і прыняўся калупаць ёй ў замке.

— Сярод чараўнікоў шмат хто лічыць падобныя маглаўскія штукі дарэмнай стратай часу, — заявіў Фрэд, — але мы мяркуем, што ім варта навучыцца, хаця яны і запавольныя.

Нешта ціхінька пстрыкнула і дзверы адчыніліся.

— Так... мы спускаемся ўніз па тваю валізу... а ты хапай ўсё, што цябе спатрэбіцца ў гэтым пакоі і перадавай Рону, — прашапатаў хлопчыку Джордж.

— Уважлівей на ніжняй прыступцы, — калі блізняты зніклі ў цёмным калідоры, гукнуў Гары— яна рыпіць.

Хлопчык гойсаў уздоўж пакоя, збіраючы свае рэчы і перадаваючы іх праз вакно Рону. Потым кінуўся, каб дапамагчы блізнятам падняць валізу па сходах. Тут Гары пачуў, як закашляў у сваім пакоі дзядзька Вернан.

Нарэшце, цяжка дыхаючы, яны падняліся на другі паверх, дацягнулі валізу да пакоя і сунулі ў раскрытае вакно. Фрэд забраўся назад у машыну, каб дапамагчы Рону, а Гары з Джорджам штурхалі яе з пакоя. Пакрысе, цаля за цаляй валіза пачала пралазіць у вакно.

Дзядзька Вернан зноў закашляўся.

— Яшчэ крыху, — прамовіў запыхаўшыйся Фрэд, — Яшчэ адзін добры штуршок...

Гары і Джордж добра націснулі на валізу плячыма і тая ў рэшце рэшт апынулася ў машыне.