Читать «Вам слова, Джон Ячмень!» онлайн - страница 5

ЗАКЛІК БРУСА ДА ШАТЛАНДЦАЎ

Вы, бясстрашныя мужчыны, Што з Уолесам айчыну Баранілі чын па чыну I мяне віталі,— Знайце! Меч брытанскай змовы Ўзняты зноў, і мы гатовы Бой прыняць, каб іх падковы Край наш не тапталі. Нашы сёлы, нашы нівы Вораг люты і пыхлівы, Вераломны Эдвард хцівы, Заняволіць можа. Час настаў! За агароджай Мужна стрэнем стан варожы I ў баі — ці пераможам, Ці галовы зложым! Той, хто з бітвы можа збегчы I рабом на плаху легчы, Хай пры печы грэе плечы I не ганьбіць строю. Хай жа стануць у страі Тыя, што ў цяжкім баі Будуць біцца за траіх З мужнасцю герояў! За спакой далін шатландскіх, За жніво ў палях сялянскіх, За пітво ў харомах панскіх Дружнымі радамі Бурным рушымся прыбоем На захопнікаў і з боем Абаронім ад разбою Волю нашу самі!

ГОРСКІ ХЛОПЕЦ

Хлопец скроены як след,          Нібы вытачаны          З дубу. На плячы — клятчасты плед. Пройдзе — глянуць люба. Шапка-брыль, з-пад шапкі чуб.          Слаўны хлопец,          Статны хлопец, Ён аб здрадзе і не чуў, Мужны горскі хлопец. Чуеш, даль пяе трубой?..          Што ж,— бывай,          Мая дзяўчына! Кліча нас труба на бой, Кліча нас айчына. Зброі звон і звон падкоў...          Юнакі — ў паход Бараніць ад чужакоў          Волю і народ! Не бывала, каб сычы Засланілі сонца, I брытанскія мячы Не спужаюць горца. Стрэнеш карнікаў — карай,          Слаўны хлопец,          Статны хлопец, I праслаў шатландскі край, Слаўны горскі хлопец!

МАКФЕРСАН ПЕРАД ПАКАРАННЕМ СМЕРЦЮ

         Ён развітаўся          З кратамі —          Сваё перацярпеў          I раптам перад катамі,          Танцуючы, запеў: Бывайце, турмы караля, Дзе ўсе сябры мае! Сягоння вітая пятля Мне шыю абвіе. На ратным полі быў не раз Я ў смерці на віду. I зараз у смяротны час Я духам не ўпаду. Калі б не гэты груз акоў Ды меч мне — сведкам бог,— То й дзесяць вашых смельчакоў Я ў схватцы б перамог. Я вернасць краю апраўдаў Адвагай у баях, Але прадажнік нас прадаў — I прыйдзе смерць мая. Журба, а не жывёльны страх, Душу мне скалане, Што некаму ў маіх гарах Адпомсціць за мяне. Бывай, мой край! Не забывай, Што мне ў чужыне прэць. Трус толькі той, хто рвецца ў бой, А смерць баіцца стрэць.          Так весела,          Пад перастук          Штыблета аб штыблет,          Сын з роду Ферсанаў,          Дзяцюк,          Пакінуў гэты свет.