Читать «Бывалы Юр у Менску» онлайн - страница 3
Каганец Карусь
– А бач! Вось дзе завеса прадрана, так праз тыя дзіркі відаць, як якіясь людзі там варушацца.
– Цсы, ужо вось падымаюць.
– Уга, так іх тутака шмат! І што гэта за народ прастаўляецца? Хіба запарожцы?.. Бо я на малюнках бачыў – так такая ж вопратка. Та як мне паведаў, то ў нас усё дваранства ў гэтакіх кунтушках хадзіла.
– Сказаў бы, та сам не ведаю.
– А гэты, што сядзіць і гарэлку п'е, то саўсім расейскі ямшчык, адно браню мае. Чакай, хіба гэтага паніча спытаю.
– Што ж, ён, пэўна, знае.
– Выбачайце, панічыку, што я ў вас спытаю!
– А што такое?
– Што гэта за народ і што яны прастаўляці будуць?
– Гэта грузіны, а прастаўляці будуць, як лезгін грузінску дзеўчыну ўкраў, нарачону аднаго малайца, а яна ад лезгіна ўцякла, і калі яго грузіны злавілі, хацелі расстраляці, аказалася, што гэта яе брат быў.
– Выбачце, панічыку, але яны неяк на грузінаў не пахожы… Я, бачыце, троха жыў на Капказі. Яны-то носяць кунтушы, та не такія зяхратыя. Што я бачыў, так суконныя цёмныя, а найболей саўсім чорныя, або шаўковыя серабрыстыя з лелевым пералівам. Толькі падбіўку зяхрату даюць, і кунтушы іхнія доўгія, аж па костачкі, а рукавы аж па лыткі вісяць. І гэта толькі старшыя дваране, а маладзеж, то ўсе ў чаркесках гуляюць.
– А хто іх знае. Можа ў тэатры вопратак грузінскіх няма.
– А хто гэта? Мяснік якісь, чы што?
– Гэта ж Хаджы-Мурат, лезгін, каторы мае грузінку ўкрасці.
– Цікавасць! Я колькі быў на Капразі, так пузатага лязгіна не бачыў, бо і дзе ж яму па гэтакіх гарах пуза цягаці. А яны ж як козы чапляюцца… Яны ж не жывуць пры месцы, як другія, бо яны гарачыні не любяць… На лета ідуць у самыя горы, а на зіму на ніз спускаюцца.
– Так вы бывалы чалавек.
– Ат, паездзіў па свеце. Бачыце, я ў дохтара служыў… Так за ім…
– А вось і грузінкі выйшлі. А вось і маладая… Гэта яны нарачонага выйшлі спаткаці.
– Мг!.. Чаму гэта я, што бачыў, то ўсе ў чорнай вопратцы, як манашкі, толькі на лобі абручок залацісты, так у пальцы два шырыні… Гэта лезгінкі і татаркі ў чырвонае адзяюцца, толькі татаркі паверх белае пакрывала яшчэ накідаюць. Дзякую, панічу, што аб'яснілі.
– Ну, Пракопе, мо пойдзем да мяне, павячэраем?!
– Яшчэ ж гэта не канец. Яшчэ дзве часці будуць.
– А бог з імі, калі нічога ўцешнага няма… А то паглядзім другой часці. Аднака звоняць ужо… Можа будзе весялейша.
– Ну што, як гэта спадабалася вашэці?
– Ат, мала. Адно гэты Давыдка так уцешны. Найболей як стаў прыказваць, а злашча пра Манджурыю, як нашы рускія храбрацы ўсё ліха забралі… ха-ха-ха!.. Но!.. Але ідзём!
