Читать «Антэк (на белорусском языке)» онлайн - страница 2

- Ат, дурнiца, - адказала мацi i пабегла на сваю работу. Дзе там ёй таго часу ды розуму ўзяць, каб гаварыць пра ветракi!..

А той вятрак не даваў хлопцу спакою. Бо Антэк бачыў яго штодня. I ноччу снiў яго. Такая страшная вырасла ў малым цiкавасць, што аднойчы ён ушыўся на паром, якi перавозiў людзей на той бок ракi, i падаўся за Вiслу.

Пераплыў, узлез на вапенную гару, якраз у тым месцы, дзе вiсела аб'ява, што тут не можна хадзiць, i ўбачыў вятрак. Будынак гэты здаўся яму падобным да званiцы, толькi што быў таўсцейшы, а там, дзе ў званiцы акно, там чатыры вялiзныя крылы, прыладжаныя накрыж. Спачатку хлопец нiчога не ўцямiў - што гэта i навошта. Але тут яму ўсё растлумачылi пастухi, разабраўся. Перад усiм пачуў пра тое, што на крылы дзьме вецер i круцiць iх, як лiсты. Тады - пра тое, што вятрак меле збожжа на муку, а пры ветраку тым жыве млынар, якi б'е жонку, але сам вельмi разумны, бо ведае, як зводзiць пацукоў у свiрне.

Пасля такога нагляднага ўрока Антэк вярнуўся дахаты зноў жа паромам. Паромшчыкi адлупцавалi яго трохi за сваю крывавую працу, ад мацi перапала па суконнай камiзэлi, ды ўсё гэта нiчога: Антэк быў рад, бо заспакоiў сваю цiкаўнасць. I хоць спаць ён лёг не еўшы, усю ноч мроiўся хлопцу то вятрак, што меле збожжа, то млынар, што б'е сваю жонку i зводзiць пацукоў.

Гэты дробны выпадак аказаў уздзеянне на ўсё хлопцава жыццё. З той пары ён - ад усходу да заходу сонца - стругаў кiёчкi ды складаў iх накрыж. Пасля выразаў слупок, прымяркоўваў, абчэсваў, ставiў, i вось нарэшце атрымаўся ветрачок, якi на ветры круцiўся, як той, што за Вiслай.

Што за радасць! Цяпер Антэку не хапала толькi жонкi, каб было каго бiць, i ўжо з яго быў бы сапраўдны млынар!

Да дзесятага года жыцця ён сапсаваў з чатыры сцiзорыкi, аднак жа вырэзваў iмi дзiвосныя рэчы. Рабiў ветракi, платы, драбiны, калодзежы, нават цэлыя хаты. Ажно людзi задумвалiся i гаварылi яго мацi, што з Антэка будзе або вялiкi майстар, або вялiкi зладзюган.

За гэты час у яго з'явiўся брат Войтак, сястра падрасла, а бацьку ў лесе прыбiла дрэвам.

Ад Разалii ў хаце была вялiкая дапамога. Дзяўчо зiмой падмятала хату, прыносiла вады, магло нават крупнiк зварыць. Улетку яе пасылалi з Антэкам на пасту, бо хлопец, заняты сваiм майстраваннем, нiколi добрым пастухом не быў. Колькi яго лупцавалi, прасiлi, плакалi над iм! Хлопец крычаў, абяцаў, нават плакаў разам з матуляй, аднак рабiў сваё, а жывёла ўсё лезла ў шкоду.

Толькi ўжо як сястра з iм пасвiла, было лепш: ён стругаў кiёчкi, а яна пiльнавала кароў.

Часамi мацi, гледзячы, што ў дзяўчыны, хоць яна i меншая, больш розуму i руплiвасцi, ламала рукi з жалю i лямантавала перад старым кумам Анджэем:

- Што я, бедная, буду рабiць з гэтым вырадкам Антэкам? Нi ў хаце нiчога не робiць, нi статка не дагледзiць, толькi ўсё гэтыя кiёчкi рэжа, як насланнё якое на яго. Ужо ж з яго, Анджэйка, не будзе, вiдаць, нi гаспадара, нi нават парабка, а дармаедзiна - людзям на смех, богу на грэх!..

Анджэй, якi ў маладосцi хадзiў плытагонам i многа свету пабачыў, так пацяшаў разгубленую ўдаву: