Читать «Абай жолы. 4 кітап» онлайн - страница 283

Елден аларын алып, бар жерлерде, құлақ естіген төрт тараптың бәрінде қазақ халқын қыра жұтатқан қыс, енді келіп аяқтаған шақ болды. Апрельдің он бесі, жиырмасы арасында Ақшоқы мен Қорықта қар тегіс кетіп болған еді. Сол күймен ілес бұндағы ауылға өрден де, ойдан да жақындар, жан күйерлер андыздап келе бастады.

Келуші көпшілік қыстаудың үйді-үйлеріне сыймауға айналды. Соны аңдаған Мағаштың әке, ағалары, дос, бауырлары енді тездетіп киіз үйлер әкеліп, Мағаш қыстауының қасына қатарлап тіге берді.

Әйгерім өзінің киіз үйімен көшіп келіп, Абай сонда отыратын болды. Ақылбай, Кәкітай сияқты жақын жандар да үйлерін әкеп тікті. Абайдың айтуымен Дәрмен, Мәкен де отау үйін тігіп, ендігі келіп жатқан қонақтарды осы үйлерде қарсы алатын болды.

Өзге жылдардан ерекше, ерте тігілген бұл үйлер – қызық үшін, сейіл-серуен үшін емес. Күн санап күткен, қауіп боп төнген ауыртпалықтың әзірлігі. Жақында күткен тағы бір қасірет-қазаның қамы.

Ертеңгі күн асыл азаматынан айрылғалы отырған, сор басқан ауылдың қаралы болатын үйлері осы. Елден ерек, мезгілсіз ерте тігілген жайлар.

Қар кетіп, жер құрғай бере, жаяу-жалпы болса да жүруге болғандықтан, енді өткен қыс жүдетіп, сорлатып кеткен көп жандар дамылсыз қозғалысқа ауысты. Азық біткен, отын таусылған, азын-аулақ малы болса қырылған көшпелі шаруа, қазақ ауылдары жұт артынан шұбырындыға түсе бастады.

Әсіресе, кедей-кепшік, қалың көптің күйі өзгеше жүдеу, жадаулықта болатын. Маңындағы малы бар, әлі бар дейтін ауқатты ауылдарға кәрі-құртаң әке-шешесін, жас балалары мен әйелін ертіп, шұбырып келгендер көбейді. Қауқары бар азамат қайратын тегін сатып, тым құрса аш-арығын өлтірмей қалуды тілеп келеді. Сорпа-судан болса да талшық дәметеді.

Кейбір жесір қатын "азығы бар" деген жақын ағайынға жетім балаларын жаураған, тоңған күйде арқалап, жетелеп алып келеді. Балапанын аузына тістеп алып жөнеліп, ажалдан қашырған аналық тілек етеді. Аштық үстінде кәрілік мегдетіп, бір үйде жалғыз кемпір-шал болып қалған қос ғаріп қалтылдап, өбектеп, оты жанған үйдің ошағының басын сағалайды.

Қаңырап қалған жыртық шоқпыт қораны тастап, тентіреп кезіп кеткен ел кедейі: Шыңғыстың тауынан, Қыдырдың бөктерінен Қарауыл-Балпаң, Ши, Қорықты бойлап жаяулап, ілбіп ерсілі-қарсылы шұбырады.

Әлі бары, ес жиғаны "аштық сонда жоқ" дегенді естіп, қалаға қарай қыбырлай созылады. Кейде жыртық киім, жүдеу жүзді аш жаяулар бар сахараны басқан сор мен жүдеулік, жоқшылықтың тірі бейне сүлдеріндей. Қазаға ұшыраған қалың елдің ауыр сорының бейне бір көлеңкесіндей, қалтылдай қыбырлайды. Талай жерде жетім қалған балалар жайы естіледі. Кей ауылдың шетінде солардың ащы зары таңды таңға ұрып, құлақтан кетпейді.

Күн санап молайып бара жатқан, ісінуге айналған аналар, әлсіз кәрілер көріне береді.

Әр сайда теңкиіп өліп жатқан көтерем сиыр, қатпа түйе, арық ат қаңқалары кезігеді. Жар, жырада, қоралар маңында, молалар қасында теңкиіп-теңкиіп жатқан өлекселер. Малы болған ауылдардың қораларының қақ қасында, күлтөбенің айналасында енді шіри бастаған жемтік мол. Бірінің үстіне бірі үйіліп тасталған, жүндері ұйпаланып ұйысқан қойлар төбе-төбе. Сирақтары серейген, мағынасыз бозарып қараған көздері жарқыраған, толып жатқан үйінді өліктер.