Читать «Абай жолы. 4 кітап» онлайн - страница 278

Ұйытқып соққан қалың қардың ұшқыны, Алтыбайдың аңғаруынша, кейде сойыл салым жерді көрсетпейді. Бұны ағызып әкетіп бара жатқан ақ теңіздің түбі тәрізденіп, анда-санда болымсыз алаң байқалады. Төгіліп, ұйытқи қоршап, орап жатқан қар селі бір сәтке әлденеден сиреп, жұқалаң тартып, жыртыла қалады. Сондайды қадағалап, бағып, аңыстап келе жатқан Алтыбай ақ түтектің жаңағы шелі жыртыла берген кезінде, алға қарай айғайын да шырқатады. Қанша екені білгісіз, әлі жылжып бара жатқан қаракөлеңке тәрізді қайран малдың қарасын да көріп қалады. "Неге Бәйге жирен тоқтап көрмейді? Не болды бүгін сорлыға. Әлі күнге табан астынан тоқтап тебер талшық болмағаны несі? Өртеніп пе еді жаздыгүні бұл қуарған дала?.." Алтыбайдың қатты қамыққан көңіліне әралуан үзік-үзік ауыр ойлар келеді.

Бейнебір аш айдаһар барлық осы өңірдегі жан иесін өзіне қарай суық сұмдық лебімен сорып бара ма? Барған сайын аспан шулап, айнала ысқырып, бір үскіріп, бір ышқынып соғады, құтырына бүлінеді. Сол сорып әкетіп бара жатқан ажалдың, айдаһардың суық лебі – өлім демі өктеп тұр. Бәйге жирен айғыр сол ажалға амалсыз, тоқтаусыз өзі ұмтылып, ентелеп тартылып барады.

Алдындағы қалың қостан қалған аз жылқы, қадірлі малға Алтыбайдың жаны ашығаны сондай, кейде тамағына толқып келген өксік сезеді. Кеудесі дірілдей түсіп, күрсіне дем алады. Сұр айғырды тағы да тебініп қамшылап, дабыс салып, алдағы малға жетуге ентелейді. Дәл осы тақта, екі жағынан ағындап, борандатып, көрінер-көрінбес болып бір көк мұнар оза жөнелді.

Алтыбай айғайлап келе жатса да, одан қаймықпаған қалың қаскөй топ шабуылға кіріскен еді. Аты жүре алмай келе жатқан Алтыбай айғайымен сәл ғана сескендіріпті. Болмаса, бұның өзіне тура беттеген ағынды әлек сел сұр айғыр мен Алтыбайдың өздерінің үстіне ұмар-жұмар ақтарылатын тәрізді.

Борандата, құйғыта мұнартқан екі сел қақ жарылып өте бергенде, Алтыбай тағы айғайын үдетті. Көреген көзі құтырған түннің түнегін де, түтегін де жырта тінткендей болды. Жаңағы тың жаудың бар қарасын аңдап қалды. Жиын саны жиырмаға жуық аш бөрілер. Олар аққан бойында алдағы жылқыға араласа берді. Алтыбай асығып тебінгенмен, сұр айғыр баяғы бір аяңмен малтыққаннан басқаны тапқан жоқ. "Жылқы қайтер екен" деп Алтыбай топ жылқының қасқыр шапқанда жасайтын мінезін тосып еді. Қасқырды көре сала, қауқары бар жылқы баласы бірігіп үн қосып, шұрылдап кісінейтін. Әлсіздерін, жастарын, тай-жабағысын ортаға алып, биелер мен бойдақ жылқылар дөңгелене тұра қап, қасқырды араларына кіргізбеуге қам қылатын.

Айғырлар сол дөңгеленіп тұрған топты айнала шауып жүріп, маңайлаған қасқырға айбар шегеді. Аузын ашып, жер тепкілеп, кейде мойнын ішіне алып, жалын төгіп, ортқи ойнайды, сескендіре қимыл етеді. Үйірі үшін кейде сол қасқырларға қарсы шауып, қан-жоса болғанша жанын салып алысатын.