Читать «Абай жолы. 4 кітап» онлайн - страница 265

Қаланың қазағы, қырдың елі естіген және Рахым сияқты оқушылар айтып жүрген крестьяндар жайы және одан арғы да талай түкпірлер Абайға анық, айқын ашылып, танылып еді.

Абай Павловтан тағы бір түйінді жайды сұрады.

– Бұлай болғанда, Федор Иванович, егер Япония мен біздің патшалық соғыса қалса, Россияның жеңгені жақсы ма, жеңілгені жақсы ма? – деп еді, Павлов бұл сұрауға іркілмей жауап берді.

– Біздің өз қауымымыздың ойын айтсам, әрине, Россия патшасының жеңілгені жақсы! – дегенде, Абай бұл жауапты бір есептен күтсе де, әуелі құптай алмады. Павловтың басқа сөздерін бөліп, күдік айтты.

– Осылай айтуымыз мақұл ма, әділет пе әуелі! Мен бұл жайдан сізге дау айтқым келеді.

– Қандай дау айтасыз? Кәне сөйлеңізші, мен тыңдайын! – деп, Павлов сол жымия қарап, сынай түсіп, ойланып қалды.

– Біз, – деп бастап, – өзімді ғана айтпаймын, халықты айтам. Айталық, орыстың крестьяны, қазақтың сахара халқы, тағы басқа қала толы неше алуан миллиондаған жұртты алайын! Солар қалай ойлайды деп білесіз? Менің білуімше, бұндайда ол жұрттың бәрі де бір-ақ нәрсені ойлайды. Онысы – өзімнің отечествам, государствам, – деп, осы екі сөзді өмірінде бірінші рет айтса да, Абай басып, қадап айтты да, – жеңілсе екен демейді. Неғылса жеңсе екен деп намыс ойлайды! Кеудесінде оты бар, азаматтық оты бар кәрі-жас солай ойламай қоя алмаса керек! – деп, Абай өз дәлелін сенімді үнмен сөйледі.

Павлов әлі де бойын кең сабырмен ұстады. Абайға ұғындырып иландыру өзінің борышы тәрізденді.

– Сырт қарағанда, әрине, бұл сөздеріңіз дұрыс. Әрбір жауға ақылды, дұрыс адам осылай қарауға міндетті сияқты. Бірақ сол өзіңіз айтқан миллиондаған халықтың жауы тек Япония ғана емес? Ол алыс жау болса, жақын жау – екінші жау тағы бар! – дегенде, Абай Павловтың ойын түсіне берді.

– Ә, – деп басын изей түсіп, – патшалық үстемдігін айтасыз ғой, әрине, о да халықтың күшті жауы екені рас! – деді.

Павлов осы тұста созыла, толғана сөйлеп кетті.

– Ол біздің халқымыздың ең жақын тұрған, ең жауыз дұшпаны! – деп, Павлов Абайға қарай бойын тақап, қатты сыбырлап, басқаша бір күшпен айтты. Жиреніш, ыза, кек қосылып тудырған күш тәрізді.

– Сол ең үлкен, ең жауыз жау соққы көріп, жеңіліп шықса, есі кетіп қорқып қалады. Ал революция күштері патшалықтың сондай әлсіреп, титықтап тұрған шағында тез лаулап, үдей соғуға болады. Егер патшалық жеңсе, ол ереуілдеп, асқындап кетеді. Революция ол шақта бас көтере алмайды. Амалсыз басылып қалып, тағы да ұзақ жылдарға шегеріліп, іркіліп қалады! – деп, бұл жайды өзінің айқын бір саралап, ойлап алған арнасымен айтып шықты.

Ол Абайға қысқаша танытып отырған тағы бір жай болды. Жаңағыдай ойлайтын көп топтың бәрі емес. Сыртынан "халықпен біргемін" деп және "Россиядағы патшалық үкіметіне наразымын, қарсымын" деп жүріп, өздері осындай сын, сот уақыттарда іштей сол патшалыққа, ескілікке құл боп жүргендер де бар! Олар жаңағы Павлов айтқанға қарсы. Соғыс болса, "Патшаны қолдау керек", "Россияны құтқару керек, революцияны жасамау керек, әлі ерте, мезгілі жеткен жоқ" – деп, тағы да алаң етушілер болады. Бұл патшалыққа қарсы боп жүрген анық революция күшіне, анық халық ісіне қатарда жүріп, қастық етушілер! – деді.