Читать «Пастушыная гiсторыя пра Дафнiса i Хлою (на белорусском языке)» онлайн - страница 21

Цалкам усе сiрынгi гэтыя адна (сiрынга) пераймала.

36

Усе ляжалi ў маўклiвай насалодзе, Дрыяс жа ўстаў i папрасiў, каб яму сыгралi Дыянiсаў напеў, i пачаў танцаваць танец вiнаградараў. Ён то паказваў таго, хто збiрае вiнаград, то таго, хто нясе поўныя кашы, пасля таго, хто топча гронкi, потым таго, хто напаўняе бочкi, далей таго, хто п'е сусла. Усё вытанцоўваў Дрыяс так зграбна i выразна, што, здавалася, вiдаць былi i вiнаградныя лозы, i нацiсi, i бочкi, i што Дрыяс сапраўды пiў.

37

Гэты трэцi стары, заслужыўшы пахвалу за танец, цалуе Хлою i Дафнiса. Тыя, хутка ўсхапiўшыся, станцавалi Ламанаву казку. Дафнiс паказваў Пана, Хлоя Сiрынгу. Ён умольваў яе, пераконваючы, яна безуважна пасмiхалася. Ён пагнаўся за ёю i бег пры гэтым на кончыках пальцаў, удаючы капыты, яна ж паказвала зняможаную пагоняй. Пасля Хлоя ў лесе, нiбы ў балоце, хаваецца; Дафнiс жа, узяўшы Фiлетаву вялiкую сiрынгу, зайграў сумную песню, як закаханы, пасля пяшчотную, нiбы ўгаворваючы, потым прываблiвую, нiбы шукаючы яе, так што Фiлет, ускочыўшы, пацалаваў яго, i падараваў яму пасля пацалунка сваю сiрынгу, i пажадаў, каб i Дафнiс пакiнуў яе некалi такому ж годнаму пераемнiку.

38

Дафнiс жа прынёс у дар Пану сваю ўласную малую сiрынгу i, пацалаваўшы Хлою, як бы ён сапраўды пасля ўцёкаў знайшоў яе, пагнаў статак, iграючы на новай сiрынзе.

Ужо надыходзiла ноч, i Хлоя пагнала сваю чараду, збiраючы яе напевам сiрынгi; i козы беглi побач з авечкамi, i Дафнiс iшоў поруч з Хлояю, так што да самай ночы яны цешылiся адно адным i ўмовiлiся назаўтра яшчэ раней выгнаць статкi; так i зрабiлi. Толькi што бралася на дзень, а яны прыйшлi ўжо на пашу. Напачатку звярнулiся з прывiтаннем да нiмфаў, пасля - да Пана, а потым, усеўшыся пад дубам, iгралi на сiрынзе, далей цалавалiся, абдымалiся i ляжалi адно каля аднаго; i, нiчога не зрабiўшы больш, паднялiся. Не забылiся i паесцi, выпiлi i вiна, змяшаўшы яго з малаком.

39

Ад усяго гэтага яшчэ больш разгарачыўшыся i паадважнеўшы, яны паспрачалiся адно з адным, хто з iх мацней любiць, i памаленьку дайшлi да клятваў у вернасцi. Дафнiс Панам пакляўся, падышоўшы да яго хвойкi, што ён не будзе жыць адзiн, без Хлоi, нi адзiнага дня; а Хлоя паклялася Дафнiсу нiмфамi, увайшоўшы ў iх пячору, што хоча з Дафнiсам жыць i памерцi. Дзявочая прастадушнасць Хлоi даходзiла да таго, што, выйшаўшы з пячоры, яна вымагала ад яго i другой клятвы. "Дафнiс! - казала яна. - Пан - гэта бог, якi часта ўлюбляецца i часта здраждвае; кахаў ён Пiтыс, кахаў Сiрынгу; нiколi не ўпусцiць ён, каб не зачапiць дрыяд, не дае праходу нiмфам, заступнiцам жывёлы. Ён безуважна ставiцца да клятваў i цябе не пакарае, хоць бы ты пакахаў больш жанчын, чым мае чароцiн твая сiрынга; ты ж паклянiся гэтым статкам i тою казою, што цябе ўзгадавала, не пакiнуць Хлоi, пакуль яна табе будзе верная; калi ж яна саграшыць супроць цябе i супроць нiмфаў, уцякай ад яе, ненавiдзь i забi яе, як ваўка".

Дафнiс узрадаваўся яе недаверу i, стаўшы сярод чарады коз i ўзяўшы адною рукою казу, другою - казла, пакляўся Хлоi любiць яе датуль, пакуль яна яго любiць будзе; калi ж яна каго iншага замест Дафнiса выбера, тады ён не яе сябе заб'е.