Читать «Беларускiя народныя казкi (на белорусском языке)» онлайн - страница 42

Але рыбка яго не пачула.

Пайшоў ён далей. Выбегла з норкi шэрая мышка. Каток цап яе за сьпiну i хацеў зьесьцi.

Шкада стала Янку мышкi. Быў ён такi чалавек, што ўсiх шкадаваў, бо заўсёды помнiў, як яму самому раней цяжка жылося. Узяў ён мышку пагладзiў i пасадзiў у кiшэню, а потым дастаў з торбы скарыначку хлеба i кiнуў ёй туды.

- Еш, - кажа, - ты-ж, мусiць, галодная.

Мышка супакоiлася, пачала грызьцi скарынку.

Iшоў ён так, iшоў берагам мора, тым часам i вечар настаў - трэба начлег шукаць. Бачыць - высiцца на гары вялiкi палац. "Не, думае Янка, туды мяне ня пусьцяць". Пайшоў ён далей. Глядзiць - стаiць пры моры маленькая рыбацкая хатка. Зайшоў Янка ў хатку i папрасiўся пераначаваць.

- Добра, - кажа гаспадар, - начуй сабе. Нам весялей будзе.

Разгаварыўся Янка з гаспадаром.

- Што гэта за палац мiнуў я па дарозе? - пытаецца ён у яго.

- Гэта каралеўскi палац, - адказаў гаспадар. - У iм сам кароль жыве. Але нядаўна здарылася ў караля бяда: прыляцеў у поўнач марскi Зьмей, схапiў яго дачку i занёс на сваю заклятую марскую выспу, куды нi дайсьцi, нi даплысьцi, нельга. Кароль цяпер аж валасы на галаве рве. Абвясьцiў на ўсё каралеўства: хто верне яму дачку, за таго аддасьць яе замуж i ўсё каралеўства пасьля сваёй сьмерцi апiша. Шмат прыязджала сюды розных князевiчаў i каралевiчаў, ды нiхто да выспы дабрацца ня можа: марскi Зьмей такiя хвалi ўзьнiмае, што рады няма...

Успомнiў Янка пра свайго цудоўнага памочнiка з залатой табакеркi i кажа рыбаку:

- Накажы, калi ласка, каралю, што заўтра, пакуль сонца ўзыйдзе, ён сваю дачку ўбачыць.

Рыбак пайшоў i расказаў пра гэта каралю. Паклiкаў кароль да сябе Янку. Паглядзеў на яго, скрывiўся: няўжо, думае, гэты просты мужык зробiць тое, чаго князевiчы ды каралевiчы не зрабiлi? Ня можа таго быць! Але каралю так захацелася ўбачыць сваю дачку, што ён не пасьмеў адмовiцца лiшнi раз паспрабаваць шчасьця. Вось ён i пытаецца ў Янкi:

- Цi праўда, што ты бярэшся маю дачку зь няволi выбавiць?

Пакланiўся Янка каралю i адказвае:

- Праўда, пане кароль. Iлгаць я ня ўмею.

- Ну, то глядзi, - кажа кароль, - каб заўтра да ўсходу сонца мая дачка была ў мяне, а не - дык загадаю разарваць цябе зялезнымi баронамi.

- Добра, - кажа Янка. - Няхай будзе так.

Выйшаў ён з палацу, адчынiў залатую табакерку. Выскачыў адтуль шустры чалавечак:

- Што загадаеш, гаспадар?

- Зрабi, браток, ласку: вылажы за ноч зялезны мост ад каралеўскага палацу да заклятай Зьмеявай выспы i пастаў на iм залатую карэту з шасьцю коньмi. Заўтра чуць сьвет я паеду на выспу.

- Добра, - адказаў чалавечак, - усё будзе зроблена, як ты просiш.

Пайшоў Янка да рыбака i лёг спаць. Назаўтра ўстаў чуць сьвет, глядзiць ляжыць зялезны мост ад каралеўскага палацу да Зьмеявай выспы, а на мосьце стаiць залатая карэта, шасьцю коньмi запрэжаная, i каля iх памочнiк з пугаю стаiць.

Падыйшоў Янка да свайго памочнiка, выняў табакерку i кажа:

- Дзякуй, браток. А цяпер iдзi адпачывай, бо ты-ж, вiдаць, дужа змарыўся.

Чалавечак аддаў Янку пугу, а сам, як бачыш, зьнiк у залатой табакерцы.