Читать «Сьцяна (на белорусском языке)» онлайн - страница 82
Сократ Янович
Кiра вярнулася з ваннага.
- Зачынi, Сьцяпан, акно. Я распараная, магу застудзiцца, - загаварыла яна, як бы ў нiчым не бывала. - У нас працякае кран. Ты пазванi ў адмiнiстрацыю, каб далi новую пракладку. Не забудзь таго, Сьцяпан.
- Ага...
- А працу давядзецца табе зьмянiць, - Кiра вярнулася да недаказанага. - I то зь першага. Заўтра пагаворым аб гэтым з татам. Хадзем ужо спаць. Позна, па iлбе й носе расшмароўвала яна сабе крэм.
"Вада супакойвае", - Сьцяпан нiчога не адказаў ёй.
Яна дадала:
- I я вазьму сабе працу.
- Ты, Кiра, ужо працуеш.
- Перастань, Сьцёпа! - аблiла яго гнеўным позiркам. - Не мая ў гэтым вiна, i трэба забыць...
- З кiм ты дабiлася таго?
- Я не казала табе?
- Не.
- Са старшынёю.
- З гэтым падлам?!
- А з кiм ты думаў?
- Гэта яго агарод там? - дапытваўся ён. Адчуваў Сьцяпан, як у iм усё недзе апускаецца, як мярцьвеюць яму ступнi i дзеравянее патылiца, па-дзiцячаму дрыжыць барада.
- Яго.
- Я заб'ю цябе, Кiра.
- Але перад тым - пасьпi.
- Кiра-а!!.
Яна схапiлася.
- Мама!! - крыкнула Кiра, упёршыся плячыма ў сьцяну. - Не дурэй, Сьцяпан, ну!
У дзьвярох зьявiлася цешча. Яна шмат чула, й гэта было вiдаць па яе зусiм ня сонным твары.
- Чаго ты хочаш ад яе? - старая грузна прасунулася дапераду. - Ня муч ты нас! Адкуль i ўзяўся ён такi? Ах, Божа мой, Божа!..
- Хто каго тут мучыць?! - выскалiўся Сьцяпан.
- Ты што хацеў ёй зрабiць?
- Даць, курве, па мордзе!
- Што ты сказаў?! - загрымеў з глыбiнi спальнi цесьць.
- Тата! - вiскнула Кiра, й гэтага было ўжо дастаткова.
Сьцяпан ступiў да жонкi й замахнуўся на яе.
- Ста-ань!!! - цесьць з ашаламляльнай лёгкасьцю падскочыў да Сьцяпана й схапiў яго за грудзi. - Табе жыць абрыдла, га?!
- Пусьцеце-е! - вытузваўся Сьцяпан. - Я йду ад вас.
- Нiкуды ты ня пойдзеш, паганец! - прасiпеў стары.
- Але. Змарнаваў дзяўчыну, й цяпер ён пойдзе сабе гуляць, - сакатала цешча. - Хто яе зноў замуж возьме? Разумны якi знайшоўся!
- Я болей ня муж ёй.
Кiра закурыла. Яна выглядала на курку, якую выгналi з рассаднiка; ад крыўды забылася выкрычацца.
- Ну, гаўняк, абсядзь, кажу табе! - цесьць цяжка адступiўся, як бы спадзеючыся разьюшанай бойкi. - А ты дзе ўночы цягалася?! - вызьверыўся ён на дачку. Сьцяпан здагадаўся, што стары карыстаецца прыёмам нiкому не прызнаваць рацыi; знакамiта суцiшыў ён авантуру. - Куды ты бегала, цябе пытаю?!
Спрытная, Кiра вiнавата маўчала.
- Ну, Кiрачка...
- Выйдзi, Альбiна, - цесьць у гневе называў старую Альбiнай, пасьля чаго яна не адзывалася. З гэтым iмем зьвязаная, вiдаць, абразьлiвая ёй прыгода.
Наступiла цiшыня, у якой чулiся перабрэхi сабакаў у панадворках.
Калi засталiся ўдваiх, Кiра сказала:
- Сьцяпан, выслухай мяне да канца.
I гэта паўстрымала яго.
- Слухаю.