Читать «Сьцяна (на белорусском языке)» онлайн - страница 56
Сократ Янович
I сонную млеўкасьць.
Ён прылёг адпачыць.
"Ну, пайшла яна расказваць, што я спалiў старшыню..." - Сьцяпан перавярнуўся на правы бок, выцягнуў далонь з-пад скронi, i кроў запульсавала цiшэй. Слабавалi яму ногi, нылi, абясьсiленыя...
* * *
Ляскатлiва расчынiлiся дзьверы ў пакой, i Сьцяпан, зь дзiцячай хiтрасьцю, прыкiнуўся сьпячым: падзьмуў скразьняк.
У пярэднiм - прастуджаны голас Кiры:
- Мама, я купiла радыскi.
- А дзе ты, увечары, знайшла яе?
- Прадавалi... - расказвала яна. - Сьцяпан дома?
- Сьпiць.
- Яшчэ?! - яе крокi наблiжалiся.
- Няхай ён пасьпiць, - як бы супынiла Кiру мацi. - Во, паеш квашанiнкi.
- Не магу, - зашахацеў на Кiры лёгкi плашч. Яна распраналася. - Хо, горача! - Заскрыпела шафа з адзеньнем. - Блага мне, мама.
- Залiшне бярэш сабе ў галаву...
- За сябе я не бядую, мама, - сказала Кiра, пацягнуўшы носам. - За дурною галавою i нагам няма спакою... Возьмуць i пасадзяць яго!
- Цiшэй, бо пачуе...
- Няхай сабе чуе! - грукнула шкло; запсычэла "iгрушка" з адэкалёнам. Прычоска мая, хвароба, рассыпаецца. У мяне, мама, мяккiя валасы. Заўтра пайду я да Райкi: у яе - францускi ляк...
У прыцемку, у самюткiм куце бiблiятэчнай палiцы, паглядвала на Сьцяпана дзяўчына на каляровай паштоўцы. Яна прыцiскала да аголенага пляча букет жоўтых i чырвоных цюльпанаў; мела выразныя, чорныя вочы i просты, грэцкi нос. Ад яе красы, тыповай у пачатках стагодзьдзя, рабiлася яму цёпла i ўтульна. Хацелася Сьцяпану пасьмяяцца з турботаў, ад якiх брыняла потым яго пiжама й мучылi сны.
Сьцяпан запалiў сьвятло й пашукаў сабе кнiжку. Але не ўкладвалася яму чытаньне. I не было-ж як пайсьцi на шпацыр, праветрыцца: час ад часу чулася гаворка мацi з дачкою, у кухнi.
Кiра сама прыйшла да Сьцяпана.
- Што чытаеш? - запытала яна.
- Ня ведаю, Кiра.
- Трымаеш-жа кнiжку ў руках!
- Зараз скажу табе... - ён адгарнуў тытульны лiст у кнiжцы.
- Сьцяпан, - Кiра падыйшла блiзка да яго, але не прыхiлiла, як зазвычай, яго галаву да сваiх пругкiх грудзей. - Што ты, Сьцяпан, нарабiў?! Людзi сьмяюцца зь цябе. Скажы: ты сапраўды спалiў аўтамабiль старшынi?
- Спалiў, Кiра.
- Навошта?
- Так трэба.
- Цябе будуць судзiць за гэта!
- Я таго й чакаю.
- Суду?
- Суду, Кiра.
- Што ты зноў задумаў?
- Зьнiшчыць падлюгу.
- Значыць, каго? Старшыню?
- Ага.
- Самому трапiўшы ў суд?
- Няма iншага спосабу, Кiра.
- Зь цябе ўчыняць злачынца! Разумееш? I прысудзяць - адкупiць машыну!..
- Хто акажацца злачынцам - пабачым. А машыну, калi трэба будзе, а адкуплю.
- За сваё?
- За сваё, Кiра.
- Цi ты, Сьцяпан, хоць памятаеш, якiя ў цябе заробкi?
- Так, Кiра.
- Ты адкупiш - за iх?
- Калi трэба будзе...
Села яна ў крэсла, насупроць Сьцяпана.
- Ты ненармальны.
- Не разумееш мяне, Кiра.
- Не разумею? Як можна разумець...
Зьявiлася цешча.
- Крычы, не крычы - сталася, - загаварыла яна. - Мусова цяпер думаць нам, як бяду збыць...
Сьцяпан зноў разгарнуў кнiжку.
- А балячку, хiба, хто збыў? Прадаў яе? Узяў ды прадаў, га? - узлавалася Кiра.