Читать «Сьцяна (на белорусском языке)» онлайн - страница 38

Сьцяпан расплюшчыўся i ўбачыў Кiру.

- Я разбудзiла цябе?

- Не, Кiра, я й ня чуў, што ты тут...

- Ты пацееш, - Кiра разгарнула насавую хустачку, - я вытру табе лоб.

- Пацею, Кiра. Ажно пад патылiцай мне мокра... Прамокне падушка...

- Прыходзiлi нейкiя калегi да цябе, - сказала Кiра. - З каапэратыву. Двух. Але я iх ня ведаю, Сьцяпан.

- Што яны казалi?

- Пыталiся пра тваё здароўе - яны, здаецца, былi п'яныя...

- Ага... Ужо ведаю, хто быў.

- Цi нешта важнае магло здарыцца, Сьцяпан?

- Адкуль-жа?! - усьмiхнуўся ён. - Такiя, вось, сябры, дый столькi.

- Не спадабалiся яны мне.

- Непрыгожыя?

- Ты, калi што ляпнеш... - пакрыўдзiлася Кiра. - Я цярпець не магу п'яных у будзённы дзень! Гэта несур'ёзныя людзi.

- Або нешчасьлiвыя.

- Сказаў, што ведаў... Добрае гэта iм няшчасьце пiць гарэлку, гультаём! Знайшоў ты сабе сяброў, што хай Бог баронiць!

- Што было мне рабiць, Кiра? - ён кплiва зiрнуў на яе. - Нямаш лепшых.

- Пашукай - калi яны табе конча патрэбныя.

- Шукаў я, Кiрачка. Як ведаеш, да самога старшынi спрабаваў пазаляцацца, ды дзе там: налiў ён сабе горла й больш не паказаўся ў нас, сабака. А прылiпаў я да яго, ой, прылiпаў...

- Ах, усе вы, мужчыны, аднаго сука вартыя.

- Слушна! Пачну я цяпер з бабамi...

- Яшчэ чаго! - Кiра падала Сьцяпану газэту. - Лепш пачытай, што на сьвеце робiцца.

- Кiнь яе, Кiра, во сюды, - весела ўказаў ён на столiчак ля ложка. - Цяпер я ня буду чытаць газэту. Уваччу мне круцiцца.

- Старайся заснуць, Сьцяпанка.

- Колькi можна...

Цешча паклiкала Кiру ў кухню. Ад прычыненых дзьвярэй далятаў пах смажанiны, i Сьцяпан адвярнуўся да сьцяны.

Сьцяпан Сумленевiч, ты пераскочыш старшыню, - гэтак, нячутна, якiсьцi... З тых, хто прыходзiў наведаць яго? Ты добры, бо ў цябе няма выйсьця. Разумееш? Дабрыня зьяўляецца ў цябе сродкам. Ты, Сьцяпан, бессаромна махлюеш, называючы яе сваёй мэтай! Я, Сьцяпане, у дзяцiнстве марыў пра малаточак. Калi яго, нарэшце, займеў - вышукаў яму адмысловае месца, пад iконаю. Бацька аднойчы ўбiў iм цьвiк у сьцяну, i я, ад такой зьнявагi, плакаў...

- А я, - умяшаўся Сьцяпан, - калi ты хочаш ведаць, дык не супроць пакарыстацца дабром у iмя шчасьця чалавечага...

- Мы ўжо гаварылi з табою пра гэта, - перабiў Сьцяпана... Нейкi мутант? Паўтараесься! Сьвет iснуе, Сьцяпане, ня толькi ў тваiх памерах. Цябе, бачу я, зьдзiўляе тое, што думку нельга ўзважыць або вымерыць цэнтымэтрам? Га? Усё па-за фiзыкай, дарагi, калi ўспрыймаць рэчаiснае як iдэю...

- Адчапiся! Мне балiць галава...

- Болю таксама ня зьмераеш, напрыклад, грамамi. I роспачы. I жалю, суму.

- Каштоўнае не паддаецца малатку...

- Уставай, Сьцяпанка, есьцi, - зьявiлася Кiра. - Атулiся пледам i сядзь. Паабедаеш у пасьцельцы.

- Каб ты ведала, Кiра, як я гiджуся ежаю!

- Перамагайся! Табе трэба мацавацца.

- Калi пагляджу я на цябе, дык робiцца мне лягчэй. Ты - маё лякарства!

- Ах, чым ужо я не была ў цябе: мышкаю, хмурынкай, iскаркай, пчолкай, шчасьцейкам... Аптэкаю - першы раз, - яна падала Сьцяпану грэбень. - Ну, варушыся, Сьцёпа, прыгладзь свае кудлачы.