Читать «Сьцяна (на белорусском языке)» онлайн - страница 100

- Што - ён мяне? - насьцярожылася яна.

- Яшчэ пытаеце?! - паморшчыўся старшы сяржант.

- Ён! Ён! - пацьвердзiў кадравiк. - Так, ён.

- Ну, дык як? - карпянеў службовец.

- Усё гэта няпраўда! - плаклiва прастагнаў Сьцяпан. Ён даходзiў да сябе.

- Вы, дазвольце ведаць, што маеце на ўвазе? - ступiла да старшага сяржанта Зiна, няўклюдна засланяючы ахлапiнкамi матэрыi цалкам кругленькi станiк.

Малодшы сяржант аслупянела чмхнуў, аж заскрыпелi ад таго рамянi на iм.

- Вы ня бойцеся яго, - сурова заявiў старшы, блiснуўшы вокам на Сумленевiча. - Колька, стань каля гэтага тыпа! - загадаў ён малодшаму, якi, неяк скрадлiва, наблiзiўся да падазронага. - Пойдзем, грамадзянка. Усё высьветлiм у камiсарыяце. Колька, выклiкай па радыётэлефоне крымiнальнага тэхнiка, каб склаў сытуацыйны плян здарэньня.

- Адну хвiлiначку, пане сяржант, - пратэставала Зiна з зайздроснай энэргiчнасьцю. - Чаму гэта ганьба й людзкi сьмех павiнны на мяне адну асесьцi?! Узважце, сяржант, што ў гэтай скандальнай бойцы ўдзельнiчалi шматлiкiя асобы. Досыць кiнуць вокам на запарожжа, каб здагадацца, што я не выдумляю таго, - яна накiравала зрок мiлiцыянтаў на страшэнны натрус: скалiўся зубны пратэз, гiбеў адарваны абцас, скруцiлася вужакай панчошная гумка, дзьмуўся чайнiк, якi намачыў пад сябе, i iншая драбяза. - Во, колькi дабра...

- Яна жартуе, пане старшы сяржант, - кадравiк пасунуўся зьбiраць пагубленае. - У яе грудзi парваныя... Яна... яна...

- Не чапайце! - супынiў кадравiка старшы. - Няхай усенька ляжыць, як ляжыць.

- Аж гэтулькi насыпалася з вас... - зьдзiўляўся малодшы сяржант.

- Ён абражае мяне, пане старшы! - яна тыцнула пальцам у мiлiцыянта. - Мне дваццаць гадоў, калi хочаце ведаць...

- Добра, добра, - старшы сяржант вытрашчыўся. - Што вы тут рабiлi ў мужчынскiм туалеце ды хто распаласаваў вам блюзку, га! I чаго з вамi тут гэты грамадзянiн? - ён паглядаў: то на Зiну, то на Сьцяпана. - Адказвайце!

- Я ўцякла сюды! Каб мяне не забiлi! - яна павярнулася да Сумленевiча: - I гэты недарэка, вiдаць, забiўся ў туалет, замест хвастаць па пераносiцах...

- Ён дабiраўся да цябе! - расхваляваўся, бы певень, кадравiк. - Пра якую гэта бойку ты гародзiш пану?

- Я не магу таго слухаць, пане старшы сяржант! Каму я што дрэннае ўчынiла, каб плёткамi мне сьвет завязваць? - абараняла сваю рэпутацыю дзяўчына. - Самi, пане мiлiцыянт, паглядзеце, што счаўплося...

Старшы сяржант прыгледзеўся да кадравiка.

- Не, гэта сон, - балбатаў кадравiк. - Нечуванае махлярства...

Малодшы сяржант зайшоў кадравiка ззаду й стаў за iм, раскiрачыўшыся.

- Гаварэце, што тут здарылася? Хто з кiм бiўся?

- А чорт iх ведае, пане сяржант! Блюзку, во, змарнавалi...

- Нiякай бойкi, пане, не было... Зьбеглiся, каб...

- Зьбеглiся? Колька, выклiкай крымiнальнага тэхнiка! Званi: групавы пабой, - i да дзяўчыны: - Хто вас пакрыўдзiў?

- У замяшаньнi хiба ўгледзiш, хто, каго й за што?

- Цiкава, цiкава... - сяржант падыйшоў да Сумленевiча.

- Я, пане сяржант, iшоў зубы пачысьцiць...

- Каму? - не ўтрываў перад Сьцяпанам малодшы сяржант. Ён па-хлапечаму расьсмяяўся й, прысеўшы на крэсла, узяўся выклiкаць па радыётэлефоне камэндатуру.