Читать «Бiзун (на белорусском языке)» онлайн - страница 2

Яны зайшлi ў кафэ на вулiцы Фюмэ. Заказалi бутэльку белага вiна. Стары ўсё расказваў пра даваенны цырк.

- Ты, - казаў ён, - ты не памятаеш таго часу, бо ты быў яшчэ малады. Дый цi быў той цырк у тваёй Польшчы?

Поль нiчога не адказаў, i стары працягваў расказваць з такой жа стараннасцю, як i працаваў каля печы ў цагельнi. Поль слухаў яго не надта ўважлiва. Твар цыркача, яго аблiчча, яго паходка не давалi яму спакою. Чым больш ён думаў пра гэта, тым больш пераконваўся, што ведае гэтага чалавека. Ведае добра i блiзка. Яму здавалася нават, што iх знаёмства адбылося не так ужо даўно.

Ён паспрабаваў сабраць свае ўспамiны пра цырк, але так нiчога i не сказаў. Не хацеў перабiваць старога.

Апоўднi Поль прыйшоў дадому. Прыгатаваў сабе абед. I акурат у гэты час з вулiцы данеслiся гукi бубна i трубы. Ён падышоў да акна. Па вулiцы памалу рухаўся цыркавы фургончык. За рулём сядзела адна з тых мажных жанчын, якiх Поль бачыў на плошчы. Разам з ёю былi два музыканты, хлапчук у паношаным сурдуце i з вялiзным чорным цылiндрам на галаве. Ён вырабляў розныя фокусы. Як толькi музыканты рабiлi паўзу, чацвёрты чалавек паведамляў праз рупар:

- Сёння вечарам, роўна ў 20 гадзiн, на плошчы...

Ён расказваў пра мiжнародны цырк Зэпiно, пра яго звярынец, пра яго каралёў эквiлiбрыстыкi, жанглiравання, пра Заро - караля бiзуна...

Чалавек, якога Поль нiбыта ведаў, бiў у бубен. На iм была тая самая вопратка. Аднак добра разгледзець яго з другога паверха было немагчыма. Чалавек схiлiўся над бубнам i, здавалася, быў цалкам захоплены сваёй справай. У Поля ўзнiкла жаданне хутчэй спусцiцца па лесвiцы, дагнаць фургончык, якi ехаў так марудна... Аднак ён, як прыбiты, застаўся стаяць ля акна. Яго ахапiла тое ж адчуванне, што i ранiцай на плошчы: зноў - унутраная напружанасць, зноў - боль у сэрцы.

Ён вярнуўся да стала i хуценька скончыў свой абед. Прыбраў са стала, навёў парадак на кухнi i пайшоў у кафэ Платан. Кожную суботу ён любiў заходзiць сюды, каб пагуляць з сябрамi ў шарыкi. Наведнiкаў яшчэ не было, i Поль прысеў за неасветлены столiк. Да самага вечара нiяк не выходзiў з галавы барабаншчык. Нiколi так бяздарна не гуляў Поль. Яго партнёры страшэнна раззлавалiся, бо тройчы па яго вiне вымушаны былi плацiць за пачастунак. Пасля ўсяго сапернiкi прапанавалi iм рэванш, але Поль устаў з-за столiка.

- Мне трэба дадому.

У адказ пачуўся смех, колкiя жарты. Поль усмiхнуўся, хацеў штосьцi растлумачыць, але тут жа зразумеў, што ў такiм шуме яго слоў нiхто не пачуе.

Але замест таго каб iсцi дадому, ён накiраваўся да плошчы. Ён яшчэ не ведаў, цi пойдзе ў цырк. Такое пытанне нават i не паўставала перад iм. Аднак нейкая невядомая сiла, супраць якой ён нiчога не мог зрабiць, цягнула яго на плошчу.

Цырк асвятляўся дзесяткам лiхтароў, што гайдалiся на дроце. Зверху нiякага брызенту не было, толькi вакол арэны i лавак для гледачоў была нацягнута тканiна. Людзi заходзiлi ў гэтую iмправiзаваную залу. Хлапчукi спрабавалi як-небудзь пралезцi пад тканiну, але жанчына з цырка сачыла пiльна i адганяла iх ад агароджы. Чалавек з рупарам зноў i зноў паўтараў вартасцi каралёў свайго цырка.