Читать «Змагарныя дарогi (на белорусском языке)» онлайн - страница 143

- Цi ты калi сьнiў, як мы яшчэ ў пяты клас дома хадзiлi, што некалi нас школьны стораж у бой павядзе?

- Дажылiся гонару, што й гаварыць! - адказаў не адразу Вiктар.

Гутарка ня клеiлася. Вычувалася нейкая далёка схованая, але яўна прысутная трывога. Баявое заданьне, што стаяла перад групай, як-нiяк было цяжкое й складанае. Варта не забывацца, што некаторыя канюхi нiколi раней не бралi ўдзелу ў баёх. Працiўнiк, што пры дапамозе двух танкаў заблакаваў дарогу, кожную хвiлiну спадзяваўся немцаў i, пэўна-ж, сачыў усе падходы. Седзячы на званiцы, французы маглi далёка навокал бачыць усё праз бiноклi. Дажджлiвая пагода прыйшла канюхам на помач. Маглi падысьцi зусiм блiзка незаўважанымi, хоць элемэнт раптоўнае атакi быў выключаны, бо працiўнiк быў падрыхтаваны на ўсялякiя неспадзеўкi.

Увайшоўшы ў вёску й мiнуўшы колькi двароў, Вiтвiцкi затрымаў групу. Паясьнiў сытуацыю й плян, якiм шляхам адзьдзел меў зьлiквiдаваць францускiя танкi. Воддаль, ледзь заўважна празь iмглiсты дожджык, чарнелi невялiкiя дрэвы на могiльнiку й побач цераз вулiцу направа - касьцельная вежа. Вiтвiцкi гаварыў адно аб танках, нiчога аб кулямётчыках на вежы не ўспамiнаў. Нiхто ня ведаў аб iх. Паводле пляна, сам ён з кулямётчыкам i адным панцырфаўстам меў iсьцi наперадзе. Далей iшоў яшчэ адзiн жаўнер з панцырфаўстам. Двое са стрэльбамi мелi йсьцi паўз агароды з правага боку вулiцы, а двое зь левага дзеля дапамогi цэнтру з флянгаў.

Гэтак хутка разьмяркаваўшы людзей, група, ужо гатовая да бою, рушыла наперад. Вiтвiцкi з кулямётчыкамi, амунiцыйным i панцырфаўстамi пасоўваўся асьцярожна каля сьцен хатаў на вулiцы. Вёска была зусiм мёртвай. Сымон з Вiктарам накiравалiся паўз агароды з правага боку. Яны сачылi за вулiцай, а мо не найменш i за агароднiнай ды якой садавiнай.

- Ну, куды цябе пагнала? Хадзi хутчэй! - спанукаў Сымон сябру, якi заскочыў пад яблыню, каб паглядзець, цi не захаваўся дзе якi познi ападак.

- А табе куды спяшацца? Бяжы, як хочаш.

- Але-ж калi ўжо ня хочаш бiцца, дык хаця ўдаваць мусiш. А то што будзе, як пабачыць Вiтвiцкi?

Хлопцы, туляючыся паўз гаспадарскiя будынкi й пераскокваючы цераз платы, паволi пасоўвалiся наперад. Затрымалiся, паслухалi. Мёртвая цiшыня. Iзноў кранулiся наперад. Раптам са званiцы зарагатаў кулямёт. Хутка пасьля гэтага на вулiцы пачуўся крык. Сымон i Вiктар кiнулiся туды, каб пабачыць, што сталася. Выбегшы з двара, спасьцераглi, як два жаўнеры цягнулi параненага. Папалi яму ў нагу.

- На, трымай гэтую балдавешку, - аддаў адзiн зь iх Вiктару панцырфаўст.

- Што там сталася?

- Як сыпануў вунь са званiцы, дык i хавацца ня было дзе.

- Дзе ранiлi?

- У нагу.

З боку могiльнiка чуваць была перастрэлка. Вiтвiцкi, вiдаць, спрабаваў адбiвацца, але ручны аўтамат не раўня быў кулямётам танкавым i тым, са званiцы. Хутка паказаўся й ён ды, махнуўшы ўсiм рукой, загадаў iсьцi назад у Гальфiнгэн. Параненаму сяк-так перавязалi вышэй калена нагу, палажылi на захопленую ў адным панадворку кароткую драбiнку, што служыла за ношкi. Дарога назад выдавалася шмат цяжэйшай, бо трэба было валачыць параненага.