Читать «Пакой (на белорусском языке)» онлайн - страница 5

Панi Дарбеда нiчога не адказала, баючыся, каб размова не ўспыхнула зноў. Муж нахiлiўся да яе.

- Ну ўсё, - сказаў ён, - мне трэба iсцi.

- Бывай, татачка, - адказала панi Дарбеда, падстаўляючы лоб, - пацалуй яе ад мяне i скажы, што яна наша мiлае няшчаснае дзiцятка.

Калi муж пайшоў, панi Дарбеда адкiнулася на спiнку фатэля i зняможана заплюшчыла вочы. "Колькi ж у iм жывасцi", - з папрокам падумала яна. Калi да яе крыху вярнулася сiла, яна паволi выпрастала бледную руку i, не расплюшчваючы вачэй, навобмацак узяла са сподка кавалак лукуму.

Ева жыла замужам у старым будынку на вулiцы Бак. Пан Дарбеда жвава адолеў сто дванаццаць прыступак, што вялi на шосты паверх, i, нацiскаючы на званок, дыхаў роўна, зусiм не запыхаўшыся. Яму з прыемнасцю прыгадалiся словы, сказаныя паненкаю Дармуа: "Для свайго ўзросту, Шарль, вы выглядаеце проста цудоўна". Нiколi ён не адчуваў сябе гэткiм здаровым i дужым, як у чацвер, асаблiва пасля такiх вось прабежак па лесвiцы.

Яму адчынiла Ева. "Дый хто ж яшчэ, сапраўды, - пакаёўкi ў яе няма. Гэтыя дзяўчаты проста не могуць у iх затрымацца: я ўяўляю сябе на iх месцы". Ён пацалаваў дачку.

- Дзень добры, няшчаснае наша дзiцятка.

Ева павiталася трошкi холадна.

- Нейкая ты бледненькая, - сказаў пан Дарбеда, памацаўшы яе за шчаку, зусiм жа амаль не рухаешся.

Запанавала маўчанне.

- У мамы ўсё добра? - спытала Ева.

- Такi-сякi. Ты ж бачылася з ёй у аўторак? Ну - як заўжды. Цётка Луiза, вось, учора прыходзiла ў госцi. Ёй гэта было вельмi прыемна. Яна ж любiць, калi да яе хто завiтвае. Але лепш, каб госцi не заставалiся доўга. Цётка Луiза, дарэчы, прыехала ў Парыж разам з малымi - усё праз тую гiсторыю з закладам маёмасцi. Я табе, здаецца, расказваў - дзiўная гiсторыя. Яна заходзiла да мяне ў кантору, параiцца. Я сказаў, што дзвюх думак тут быць не можа: трэба прадаваць. Зрэшты, яна ўжо знайшла пакупнiка - Брэтанеля. Памятаеш Брэтанеля? Ён цяпер ужо не займаецца справамi.

Раптам ён змоўк. Ева яго ледзьве слухала. Ён са смуткам падумаў, што нiшто ўжо яе не цiкавiць. "Нават кнiгi. Раней iх даводзiлася ў яе проста з рук выдзiраць. А цяпер - цяпер яна зусiм не чытае".

- Як П'ер?

- Добра, - сказала Ева. - Хочаш яго пабачыць?

- Вядома, - вясёла адказаў пан Дарбеда, - трэба нанесцi яму невялiчкi вiзiт.

Ён вельмi спачуваў няшчаснаму хлопцу, але не мог глядзець на яго без гiдлiвасцi. "Я проста не цярплю розную хворасць". Праўда, П'ера тут вiнавацiць няма ў чым: усё - плён яго цяжкай спадчыннасцi. Пан Дарбеда ўздыхнуў: "Колькi нi сцеражыся, а калi даведваешся - заўсёды ўжо надта позна". Не, П'ер быў тут неадказны. Хоць загана заўсёды жыла ў iм - яна складала сутнасць яго характару. Гэта не тое, што рак цi сухоты, ад якiх можна абстрагавацца, калi хочаш ацанiць чалавека, якi ён ёсць сам па сабе.

Тая нервовая грацыя, тая вытанчаная няпростасць, якiя так падабалiся Еве, калi ён пачынаў да яе заляцацца, - усё гэта былi кветкi будучага вар'яцтва. "Калi ён ажанiўся з Евай, ён ужо быў ненармальны; проста гэтага было яшчэ не вiдно. Цiкава, - падумаў пан Дарбеда, - дзе ж усё-такi пачынаецца адказнасць? Цi, правiльней сказаць: дзе яна канчаецца? Як бы там нi было ён надта многа займаўся самааналiзам, увесь час толькi i капаўся ў сабе. Але што гэта прычына цi следства хваробы?" Ён iшоў за дачкой па доўгiм змрочным калiдоры.