Читать «Стасевы прыгоды (на белорусском языке)» онлайн - страница 20

Праз паўгадзiны брычка прыехала на рыначны пляц мястэчка - пад акампанемент палясквання пугай i многiх лацiнскiх слоў, якiмi шчадрэй чым заўсёды сыпаў усхваляваны арганiст.

* * *

Пан Лоскi - мужчына сярэднiх гадоў, сумленны i прыстойны; пры гэтым было ў яго шмат разважлiвасцi, нiштаваты маёнтак i ангельскiя бакi. Невялiкая лысiна сведчыла пра тое, што гэты добры грамадзянiн павiнен быў змоладу неаднойчы прабiваць сцяну галавой i наогул не весцi набожнага жыцця. Ды акалiчнасць такая не падрывала пашаны, якою ён карыстаўся ў суседзяў, а для жонкi ён быў, дзякуючы гэтаму, яшчэ даражэйшы, бо гэта прымешвала да iх шчаслiвага сямейнага жыцця трошачкi крыўды за мiнулае i страху за дзень заўтрашнi.

Калi яго выбралi гмiнным суддзёй, пан Лоскi спраўляўся з гэтым абавязкам так, што ўсе былi задаволены. Не хочучы адрываць людзей ад працы, ён заказаў сабе элегантную крытую двухколку на рысорах i ў суд за дзве мiлi ездзiў адзiн. I таму, калi ён вяртаўся з пасяджэнняў надта позна, панi яго мела звычай пытацца нехаця:

- У суседзяў спыняўся?

- О не! - адказваў ён. - Вяртаюся проста з канцылярыi.

- Ах! - гаварыла панi, у душы шкадуючы, што ў тую яго судовую канцылярыю з iм не ездзiць фурман або хоць якi хлапчук.

Мы не размiнёмся з праўдай, дадаўшы, што i суддзёвы знаёмыя, а найбольш дык дамы ў пэўнай меры падзялялi сумненнi панi Лоскай адносна бязгрэшных паводзiн яе мужа. Слава, аднойчы набытая, трывае вечна!

У той дзень, калi адбыўся вядомы нам выпадак на дарозе, пан Лоскi вяртаўся дадому каля другой гадзiны папаўднi. Спраў у судзе было сёння няшмат, дома чакалi яго суседзi, некалькi чалавек, вось ён i спяшаўся. У той момант, калi Шарачыха прычапiла вазок да двухколкi, ён раздумваў над працэсам памiж двума гаспадарамi за курыцу, пасля пачаў думаць, як будзе забаўляць гасцей, i ў галаву яму не прыйшло, што ён можа стаць нявiннай прычынай кавалiшынага гора i развесялiць сваiх гасцей.

Калi кончыўся лес, дарога ў суддзёў маёнтак збочыла з гасцiнца ўлева. Лоскi спакойна павярнуўся на яе i апынуўся ў чыстаполiцы. У адным месцы некалькi чалавек капала роў, i суддзя заўважыў, што людзi гэтыя з вялiкiм ажыўленнем паказваюць адзiн аднаму на яго двухколку.

Пасля ён сустрэў бабу з хлопчыкам, якiя спынiлiся на дарозе i так паразяўлялi раты, як быццам мелi намер праглынуць гнедага каня разам з брычкай. Такiя адзнакi ўвагi вельмi лесцiлi пану суддзi, якi з задавальненнем пераканаўся, што яго любiмы экiпаж пачынае звяртаць на сябе ўвагу.

Стась, спачатку захоплены хуткай яздой i падскокваннем вазка, засумаваў i заснуў, вiдаць, снючы Куртава свавольства i мамiны пацалункi. Неўзабаве двухколка, стукнуўшыся аб парожак варот, уз'ехала на дзядзiнец.

На верандзе пад стрэшкай, у кветках, панi суддзiха ў кампанii дам i мужчын чакала мужа. Суддзя заўважыў iх i, хочучы пад'ехаць з шыкам, вырашыў акружыць вялiкi газон. Падцягнуты ляйчынамi, конь пачаў падкiдаць угару прыгожую галаву i ў такт перабiраць нагамi. Суддзя, не хочучы быць горшым за яго, таксама напружыў ногi, прыгожа выпрастаўся з выглядам сапраўднага джэнтлымена.