Читать «Бiяграфiя (на белорусском языке)» онлайн - страница 10
Андрэ Моруа
- I не трэба, каб вы разумелi. Я прашу толькi аднаго - забыць.
Ён уздыхнуў:
- Няхай будзе так. Я адмаўляюся ад гэтых успамiнаў... i ад маёй кнiгi.
- Вельмi пахвальна i вельмi разумна. Меншага ад француза я i не чакала. А цяпер пагаворым аб iншым. Скажыце, пан Марсена, цi падабаецца вам ангельскi клiмат?
Пасля снедання яны спусцiлiся ў склеп у суправаджэннi Мiлера. Цяжкiя дзверцы сейфа расчынiлiся. Старая лэдзi ўласнаручна далучыла да скураных каробак i сярэбраных кафейнiкаў белы альбом i пакет пажоўклых пiсем, перавязаных ружовай стужкай. Пасля чаго Мiлер замкнуў сейф.
- Тут iм ляжаць вечна, - весела прамовiла яна.
Калi яны вярнулiся, першая група турыстаў, вылезшы з аўтобуса, накiроўвалася ў хол купляць уваходныя бiлеты i паштоўкi. Мiлер падрыхтаваўся разыграць сцэну з партрэтамi.
- Зойдзем на хвiлiнку, - прапанавала лэдзi Спенсэр-Свiфт свайму госцю.
Яна стала ў куток, далей ад турыстаў, але слухала вельмi ўважна.
- Вось гэта, - сказаў дварэцкi, - сэр Уiльям Спенсэр-Свiфт (1775-1835). Ён прымаў удзел у бiтве пры Ватэрлоо, быў асабiстым другам Велiнгтона. Малюнак пэндзля сэра Томаса Лоўрэнса, гэтак жа, як i партрэт лэдзi Спенсэр-Свiфт, жонкi сэра Ўiльяма.
Нейкая дзяўчына, каб лепш разгледзець, жвава высунулася наперад i з павагай прашаптала:
- Тая самая...
- Так, - адказаў цiха дварэцкi, - тая самая, што была палюбоўнiцай лорда Байрана.
Старая лэдзi кiнула на маладога француза пякучы позiрк i з трыумфам прамовiла:
- Ага, чулi!..