Читать «Шклоўскія страсці» онлайн - страница 2

Да вушэй абывацеля прасочваліся і чуткі пра актыўныя яго амурныя справы. Згадвалася тады саўгасная вёска Башкіраўка, дзе стаяў утульны цагляны дамок — дача Аляксандра Рыгоравіча. Казалі, што ў вольныя ад працы хвіліны ён там бавіў час з каханкамі. Балазе домік, як, зрэшты, і вёска былі самой прыродай схаваныя ад цікаўных вачэй. Потым, стаўшы дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР 12-га склікання, Аляксандр Рыгоравіч адхрысціўся ад гэтай дачы, міласціва пасяліў туды мнагадзетную сям'ю механізатара.

Але гэта будзе потым. А на той момант дрыготкаю рукою я моцна прыціснула трубку да вуха.

— Слухаю вас, — раздалося на тым канцы дрота.

Прывітаўшыся, я "панесла" кампліменты пра поспехі працоўнага калектыву, пра неабходнасць расказаць пра іх радыёслухачам.

— А вы прыязджайце да нас, на месцы пра ўсё і пагутарым. За вамі прыслаць машыну?

Ад машыны я тактоўна адмовілася, а сам факт гэтай прапановы спадабаўся. Не без хвалявання папрасіла яго аб сустрэчы праз гадзіну. Хуценька сабралася ў дарогу, да мяжы горада даехала на гарадскім аўтобусе, а там прагаласавала спадарожнай машыне ды паімчалася ў ёй на сустрэчу з тады яшчэ мала каму вядомым Аляксандрам Рыгоравічам Лукашэнкам.

На месцы яго ў той момант не аказалася: як мне сказаў мужчына на ганку, "панёсся нейкія справы вырашаць". У бухгалтэрыі, куды я пастукалася, былі апавешчаны пра мой візіт і ветліва папрасілі прабачэння ад імя дырэктара за "адлучку", запэўніўшы, што зараз ён з'явіцца. І сапраўды, пакуль перакінуліся фразамі аб усім адразу і ні аб чым канкрэтна, пад'ехаў да канторы і сам гаспадар. Убачыўшы машыну, а яшчэ раней пачуўшы характэрны гук матора, жанчыны панасунулі на твар маскі засяроджанасці, утупіліся ў бухгалтарскія паперы і зашчоўкалі лічыльнікамі. Адным словам, пачалі дэманстраваць актыўную занятасць. І своечасова. Праз секунду дзверы расчыніў высокі вусаты мужчына і, спыніўшы на мне позірк, ветліва запрасіў у свой кабінет. Але на паўшляху павярнуўся да мяне з прапановай:

— Не люблю я кабінеты. Давайце пойдзем на мехдвор. Ён зусім побач.

І мы накіраваліся па сцяжынцы за кантору. Усяго за некалькі дзесяткаў метраў ад яе за сталёвай агароджай і знаходзілася стаянка для саўгаснай тэхнікі.

Я раптам трапіла ў палон — палон парадку і чысціні, якія тут панавалі. Ніколі да гэтага нічога падобнага нідзе ў гаспадарках я не бачыла. І, не хаваючы свайго здзіўлення, я разглядвала і тэхніку, і прылады да яе — чысцюткія і па сезону расстаўленыя па перыметру вялікай заасфальтаванай пляцоўкі. Вось дзе я на справе пераканалася ў дакладнасці выразу "на лінейцы гатоўнасці". Так, сапраўды, быццам пад лінейку выстраіліся гэтыя сталёвыя волаты і прыгожыя агрэгаты. Захапіўшыся сузіраннем, я на імгненне забылася пра свайго суразмоўцу. А потым, слізгануўшы поглядам па яго твары, сумелася, адчуўшы, што ён адкрыта чытае мае эмоцыі. Відаць, яму было прыемна, што такое ўражанне зрабіў на мяне саўгасны мехдвор.