Читать «Карасі на пяску» онлайн - страница 4
Васіль Ткачоў
– Сядзі, Лявон, мне і аднаму добра!
І кульнуў пітво ў рот. Зморшчыўся, першачок што трэба! Хораша закусіў.
– Сядзі, Лявон, мне і аднаму тут падабаецца, – паўтарыў Кузоўка і зноў падставіў шклянку.
Потым – другі раз, трэці...
Калі Лявон ускочыў у лодку ўчастковага, той гучна і прыгожа спяваў: «А я лягу- прылягу...»
Стары дабраўся да берага, пабег у кантору.
– Дзеўкі, тэрмінова пазваніць трэба,– папрасіў ён дазволу, набраў 02 і ажно зароў у трубку: – Алё! Міліцыя? Дакладваю, значыцца, сітуацыю... Участковы Кузоўка... у Борках... на востраве чымергес цісне... Сам бачыў...
Усе, хто быў у канторы, здзіўлена пераглянуліся.
Кузоўка спаў, падклаўшы пад галаву фуражку, калі прыехалі на востраў яго калегі.
... Лявон і былы ўчастковы Кузоўка часта цяпер разам ловяць карасёў. Толькі ніколі не сядзяць побач. І яшчэ: абодва не любяць глядзець на востраў. Лявон – з-за таго, што канфіскавалі ягоны апарат і ўляпілі штраф. А ўчастковы – таму, што пазбавілі міліцэйскага мундзіра.
А карасі скачуць на пяску, бы на патэльні. Ладныя такія карасі. І мужчынам карысны занятак...
ПРАМАХНУЎСЯ
Цюлькіна хлебам не кармі, а дай куды-небудзь запісацца. Ну, напрыклад, фарміруецца турыстычная група – вядома ж, за кошт прафсаюза або добрага спонсара,– Цюлькін тут як тут.
– Запішыце! Вы запісалі? Дайце глянуць на ўласныя вочы, бо каму і давяраю, то ім, шаноўным,– Цюлькін насоўваў на пераносіцу пукатыя акуляры, падносіў да іх паперку і, знайшоўшы сваё прозвішча, лагодна ўсміхаўся. – Во цяпер бачу. А куды, не падкажаце, заўтра будзе запіс?
Атрымаўшы інфармацыю, Цюлькін з’яўляўся ў патрэбны час якраз у тым кабінеце, дзе і трэба было быць.
– Запішыце! Я – Цюлькін! – пераступіўшы парог, заяўляў ён.
– Ведаем, ведаем, – раздражнёна адказвалі яму.
І запісвалі, бо не запішы – ляманту будзе на ўвесь белы свет. І на дэфіцытныя тавары ( было і такое), і на гуманітарную дапамогу, і на культпаход у тэатр, і яшчэ шмат куды.
У той дзень таксама некуды запісвалі. Куды – Цюлькін не ведаў.
– Запішыце! Я – Цюлькін!
– Што, і вас запісаць? – здзівілася актывістка ў акулярах на прыгожым тварыку.
– Абавязкова, абавязкова!
– Дык вы ж... – дзяўчына папярхнулася, зняла акуляры, чамусьці доўга, не міргаючы, углядалася ў Цюлькіна.
– Ніякіх «вы ж»! Не запішыце – буду скардзіцца! Я – Цюлькін!
– Не магу я вас запісаць...
– Зможаце! Вы, бачу, новенькая?
– Ага.
– Таму запомніце прозвішча.
– Запомніла: Цюлькін.
– Вось-вось!
Дзяўчына ўстала, падышла да Цюлькіна:
– Дык вы ж жывы!
– Так, так, жывы, і пакуль жывы – павінен усюды пабываць, усяго паспытаць і паспрабаваць. Запісвайце, запісвайце! Не будзем псаваць адносін. Я вам таксама магу спатрэбіцца...
– Я хацела вам сказаць, што я толькі перапісваю на чыставік... – дзяўчына зусім, здаецца, разгубілася пад напорам Цюлькіна. – Спіс склалі без мяне...
Цюлькін хітра ўсміхнуўся, дакрануўся да пляча дзяўчыны, па-змоўніцку зашаптаў:
– А вы, шаноўная, упішыце. Няма такой паперы, каб на ёй не хапіла месца для маёй персоны.