Читать «На новы парог» онлайн - страница 6

Паволі святлела. Вышэла, лягчэла неба; папоўз морак з поля да недалёкага маладога лесу. Адчувалася сонца, што павінна было ўдзень прабіцца праз тоўшчу хмар. Праўда, дзень, як і тыя, ранейшыя, не меўся быць надта светлы, сонечны, цёплы, бо зямля, паветра ўжо астылі.

Падышлі да агароджы. Яе, агароджы, праўда, яшчэ амаль не было. Стаялі толькі белыя цэментаваныя слупы і да іх былі прыбіты жэрдкі — тое, што паспелі пакуль што зрабіць настаўнікі, дзеці і іхнія бацькі. Віктар пабег. Яны ж, бацькі, ішлі далей моўчкі, пазіраючы, як сын спяшаўся да майстэрні, да школьнага шафёра, Васіля Пятровіча, які збіраўся ехаць у іншыя вёскі па дзяцей. Віктар любіў праехаць з ім у кабіне — меў вялікую цягу да машын, трактароў.

У калідоры школы гарэла святло. Там былі тэхнічкі, гаспадарнік Семяновіч.

— Хоць бы з раз прыйшлі, Павел Мікалаевіч, пазней за ўсіх настаўнікаў,— адказаўшы на прывітанне, усміхнуўся ў вус пажылы Семяновіч.

— Няможна. Па статуту,— з усмешкаю адказаў Васілец — Ну, як тут? Усё ў парадку?

— Усё,— адказалі ў адзін голас маладая і пажылая тэхнічкі.

Павел і Ларыса падаліся на другі паверх. Ідучы па калідоры, Павел уключаў святло. Радаваўся: столі беленькія, сцены зеленаватыя, яшчэ не абабітыя, падлога свежая, зіхоткая. Вее ўтульнасцю, зусім не тое, што было ў старэнькай міланьскай васьмігодцы.

Яго кабінет быў у левым крыле школы, каля бібліятэкі. Настаўніцкая і завучаўскія пакоі былі ў правым.

— Ну, будзь,— сказаў Павел Ларысе, паварочваючы «да сябе», у свой кабінет: Ларыса, як і астатнія, распраналася, была на перапынках толькі ў настаўніцкай. Раней і ён, саромеючыся свайго дырэктарскага кабінета, лічы, увесь час быў там, з настаўнікамі, а сёлета пачаў прывыкаць да адасобленасці. Тут, у сваім кабінеце, можна было спакойна пачытаць, папісаць, пагаварыць з наведвальнікам; сюды, не маючы зацішку і ўтульнасці дома, прыходзіў па вечарах, у нядзелі, позна сядзеў і рабіў тое, што не ішло ў адклад. Ды, сказаць шчыра, і цешыла, што мае асабісты пакой. Відаць, і ў яго натуры праразалася ўжо нейкая начальніцкая прыхамаць.