Читать «Ручнік з пеўнямі» онлайн - страница 8
Міхаіл Булгакаў
«Ну але, пайду і пагляджу апошні раз… зараз пастукаюць»…
У дзверы пастукалі. Гэта было праз два з паловаю месяцы. У акне зіхацеў адзін з першых зімовых дзён.
Увайшоў ён, толькі тады я яго разгледзеў. Папраўдзе, рысы твару правільныя. Гадоў сорак пяць. Вочы гараць, пырскаюць іскрамі.
Потым шалясценне… На дзвюх мыліцах ускочыла найдзіўнейшага хараства аднаногае дзяўчо ў шырознай спадніцы з чырвонай аблямоўкаю ў падоле.
Яна паглядзела на мяне, і шчокі яе заліло чырванню.
— У Маскве… у Маскве… — і я пачаў пісаць адрас, — там зробяць пратэз, штучную нагу.
— Руку цалуй, — раптам нечакана сказаў бацька.
Я да таго разгубіўся, што замест губ пацалаваў яе ў нос.
Тады яна, абвісаючы на мыліцах, разгарнула скрутак, і выпаў доўгі снежна-белы ручнік з немудрагеліста вышытымі чырвонымі пеўнямі. Дык вось што яна хавала пад падушку на аглядах. Нездарма ж, я памятаю, ніткі ляжалі на століку.
— Не вазьму, — сярдзіта сказаў я і нават галавою заматаў. Але ў яе стаў такі твар, такія вочы, што я ўзяў…
І доўга ён вісеў у мяне ў спальні ў Мураўёве, потым падарожнічаў са мною. Нарэшце знасіўся, выцерся, падраўся і недзе дзеўся, як сціраюцца і недзе дзяюцца ўспаміны.
