Адзін мужык ды добра з жонкай ладзіў,А гэта ж чорту ў горле косць,І што ён толькі ні рабіў — не звадзіў,І немарасць бярэ і злосць.Чорт з хаты вон ідзе, хвастом трэ вочы;Жаль душ яму, а навет стыд;Не раз не еўшы быў, не спаўшы ночы,А скутку ніц — сабе абрыд! Калі глядзіць, шкулдык, шкулдык бабуся,Якраз у тую вёску йдзець;Чорт думае: дай бабе пакланюся, —Яна іх пэўне развядзець?Прад бабай чорт такім харошым стаўся,Аж вышчырыўся бабін клык.Чорт жаль свой расказаў і абяцаўсяДаць бабе пару чаравік,Як толькі муж ды жонку аддубасе,І прысягу па-свойму даў;А баба внэт за дзела узялася!(Чорт бабу, пэўне, добра знаўЯшчэ тагды, як яблык крала ЭваУ раі божым, гдзесьці там,З таго праклятага праз Бога дрэва,Што праз яго прапаў Адам!!) Вот бабка зараз шусць да жонкі на сакрэты,Давай хваліць: што добра так жывуць,Што рэдка гдзе такой знайсці кабеты,А лепшых дык нігдзе не чуць.А можна бы і лепей навет жыць,Каб жонка ведала сакрэт,Умела як на тое варажыць, —Яшчэ бы лепшы стаў ёй дзед!«Ёсць у мужчын на самым гарлякуГрубейшы валасок адзін;Як спіць, — згалі яго, дык будзе да вякуСлухмяны для цябе, як сын!» Тут бабе жонка надала, што мела,І баба з Богам выйшла вон,А жонка з радасці і полудня не ела, —Што век жа будзе добры ён! Мужык гарэ, а блізка ля мяжы,А баба міма йдзе… шкулдык —І стала! кажа: «Божа, памажы!»Як трэба адказаў мужык.«Што добрага чуваць, бабуся, ў людзях?» —«Ай, чула, чула дзісь я шмат!Ці то казаць, ці не казаць? бо страх.Цяпер на брата ідзе брат,А жонкі вернай, — гдзе цяпер шукаць?..І у тваей каханак ёсць;Змаўлялася, — як будзіш у полі спаць,Дык брытвай табе зробе штосьць!..»Сказаўшы гэта, марш у лес бабуся,Як ліс, лягла за першы куст,Ціхусенька ляжыць, хоць кашаль дуся,Не пусце навет пары з уст! Аж жонка з полуднем ляціць ад вёскі,Схаваўшы брытву у кішэнь;На вобмежку паставіла дар БоскіІ кліча мужа, як штодзень.Ён хмурны штось і есць не надта хоча,А потым зараз лёг заснуць.Заснуў! а жонка ў кішані шамоча…Дастала брытву — і чуць-чуць…«Га! рэзаць, подлая ты душагубка?» —Зароў, як той шалёны бык.«Дык вот якая ты, мая галубка?..»І дай біць жонку той мужык!.. Здзівіўся чорт, што баба так зрабіла.Узяў яго прад бабай ляк.Ціжэмкі бабіны наткнуў на вілы,Здалёка даў, баяўся так,Каб баба і яму жыцця не струла,Не нарабіла ў пекле штук,Не набрахала б там, што чула,Або што ён — яе байструк. З тых пор, як чорт гдзе не дарадзе,Там слухае ён бабскіх рад,У бабскай круціцца грамадзеІ ў пекле тым трымае лад!
