Читать «Санэты» онлайн - страница 7

Але любові крыўды, любы мой,

Для нас цяжэй, чым ворага рука.

Любоў маю прашу я аб адным:

— Забі, ды ворагам не будзь маім!

41

Калі мне ў сэрцы месца не стае,

А захапленне змусту прынясе, -

І маладосць і прыгажосць твае

Даруюць дробныя пахібы ўсе.

Спакуса ходзіць за табою ўслед,

За пекнатой прываблівай тваёй.

А перад ласкай змуслівых кабет

Устоіць сын кабеціны якой?

Але, на жаль, юнацкі твой запал,

Але, на жаль, юнацкі твой імпэт

Прыязні нашай літасці не даў,

А двойчы пакрышыў яе ушчэнт:

Запляміў здрадаю душу сваю

І спадабанку спакусіў маю.

42

Мой жаль не ў тым, што ты уладаеш ёй, -

Хоць я, прызнацца, сам люблю яе, -

А што яна ўладарыць над табой,

Разбіўшы нас, вось гэта жаль дае!

Я ўсё ж, гарэзнікі, прабачу вас:

Яе ты любіш, бо любіў мяне,

Яна ж, праводзячы з табою час,

Выказвае замілаванне мне.

Яе губляю — ты знаходцы рад,

Цябе — дарунак для яе такі ж.

А сам, пасля маіх падвойных страт,

Я змушаны падняць нялёгкі крыж.

Ёсць тут і радасць: ты — адно са мной,

Дык толькі я любімы ёй самой.

43

Прыемна мне, калі заплюшчу вочы,

Бо што б удзень пабачылі яны?

Цудоўны вобраз твой скрозь цемру ночы

Мне зіхатлівыя прыносяць сны.

Калі твой сцень і ноч перамагае,

Святлом барвовым разганяе змрок, -

Дык як жа ўдзень краса свяціла б тая,

Твой яснавейны, прамяністы зрок?

Якім бы дзень прыгожым стаў раптоўна,

Каб ты з'явілася ў сваёй красе,

Калі адзін твой толькі сцень цудоўны

Такую слодыч для мяне нясе!

Мне без цябе і дзень — як ноч глухая,

З табою ж ноч — як ясны дзень бывае.

44

Каб думкай стала плоць мая калі,

Яе тады б адлегласць не спыніла,

І да цябе, ў далёкі край зямлі,

Яна б мяне сваёй аднесла сілай.

Мне абыякава было б зусім,

Дзе я стаю і дзе ты ў гэтым часе.

У небе ясным, над усім зямным

Я думкай борздай да цябе б імчаўся.

Ды не пазбыцца мне сваёй журбы,

Ніяк мне думка не раскрые крылляў.

Пакуль, як створаны з зямлі й вады,

Я не магу сягнуць праз безліч міляў.

Зямля дае павольнасць у хадзе,

Вада слязамі горкімі ідзе.

45

Агонь з паветрам — розныя стыхіі:

У першай — палкасць, думка у другой.

Яны лятуць, нястрымныя такія,

У непарушнай еднасці сваёй.

Калі яны, як пасланцы кахання,

К табе кіруюць вольны свой палёт,

Зямлі й вады наступіць панаванне,

А ў ім так многа смутку і турбот.

Сумую я аж да тае часіны,

Пакуль пасольства прыляціць назад

І скажа мне, што любы мой адзіны

Жывы, здаровы, прывітанням рад.

Якое шчасце! Але без адкладу

Зноў мкнуць яны табе маю спагаду.

46

У воч і сэрца вечная вайна:

Не падзялілі ўлады над табой.

І тая і другая старана

Тваёю захапляюцца красой.

Гаворыць сэрца, што жывеш ты ў ім

І ў тайніку схаваны там на дно.

А вочы кажуць, што ў святле сваім

Адлюстравалі вобраз твой даўно.

Каб скончыць спрэчку, скліканы быў суд.

Паселі суддзі — думкі — ля стала.

Каму належыць што, — сказаў прысуд,

А ў ім развага мудрая была:

— Над сэрцам — сэрца будзе уладар,

Знадворнасць — вочам дастанецца ў дар.

47

У сэрца і вачэй умова ёсць

Дапамагаць заўжды адно другому,

Калі твая прывабіць прыгажосць,

А ў сэрца млявая прыходзіць стома.

Як вочы намілуюцца красой,

Яны даюць і сэрцу наглядзецца.