Читать «Палярына (на белорусском языке)» онлайн - страница 2

I тут здарылася дзiўнае. Накiнуўшы на плечы гэтую адзежыну, ён зрабiўся адразу нейкiм iншым, не такiм, як быў. Яго лагiчныя развагi, праўдзiвыя i горкiя, раптам страцiлi рэзкасць, памякчэлi, напоўнiлiся цiхай журботай. У iм абудзiлася давер'е, i размова наша набыла характар iнтымны, нагадваючы споведзь дзвюх блiзкiх душ. Калi надышоў вечар, сяброўства мiж намi ўмацавалася канчаткова. I, як некалi Рызэнталь, мой асеннi госць, завiтаўшы на дзень, правёў у мяне цэлых два тыднi.

Вы ўяўляеце, што, пасля гэтага, карычневая палярына стала для мяне як бы рэлiквiяй, якой я прыпiсваў, не надта верачы, вядома, таямнiчую ўласцiвасць тварыць дабро.

Тою ж зiмой я закахаўся ў дзяўчыну рэдкай красы, родам з Вены, Iнгеборг фон Дзiтрых. Яна належала да збяднелай дваранскай фамiлii, сама сабе зарабляла на жыццё, працуючы ў выдавецтве. Я хацеў ажанiцца з ёю, прабаваў пасватацца, але яна, як большасць маладых дзяўчат, узгадаваных пасля вайны, трымала сябе з падкрэсленай незалежнасцю i, не адмаўляючыся ад знаёмства са мною, гаварыла, што сама думка звязаць сябе шлюбам ёй агiдная. Мне было балюча бачыць гэту яе самастойнасць у вялiкiм горадзе, дзе не раз да яе чаплялiся людзi без сораму i сумлення. Так прайшло некалькi цяжкiх месяцаў.

Увесну Iнгеборг згадзiлася наведаць мой дом у Вiнэрвальдзе. У першы ж вечар, пасля абеду, мы выйшлi ў сад, i я ёй сказаў: "Калi ласка, зрабiце мне прыемнасць... Дазвольце, замест вашага манто, накiнуць вам на плечы маю палярыну... Вы не сентыментальная, я ведаю... Гэта жаданне можа падацца вам недарэчным... Але што вам значыць?.. Вы ж у мяне нiколi не былi; калi ласка, апранiце, прашу вас".

Яна пасмяялася з мяне i, жартуючы, з чароўнай грацыяй дала згоду.

Ён перастаў расказваць, бо ў вячэрнiм змроку ў глыбiнi алеi выплыла зграбная постаць у карычневай палярыне i накiравалася да нас.

- Дазвольце вас пазнаёмiць з маёй жонкай, - прамовiў ён.

Пераклад: Юрка Гаўрук